Open

De radio staat aan, dus de kans dat mijn uitnodiging gehoord wordt is niet groot. Voor een herhaling van woorden rij ik maar even de gang in. ʺTijd voor pauze!ʺ Dichterbij kom ik niet, want overal staan obstakels. Min of meer gevangen in mijn eigen huis, maar ook nu geldt: wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Aan het gepruttel is te horen dat er koffie wordt gezet, maar de bijbehorende geur ontbreekt. Het aroma zal heus wel ergens in mijn woonkamer hangen, maar op dat moment worden de reukcellen in mijn neus door een dominantere lucht geprikkeld. Sinds dat zo’n uur geleden twee emmertjes met verf werden geopend, hebben verfwalmen alle ruimten in beslag genomen. Ach, het heeft ook wel iets gezelligs.

Samen met een vriend van mij, wordt door de twee meiden de basis gelegd voor een make-over van hun slaapkamer. Twee muren krijgen een nieuwe kleur, een derde wordt wederom gewit. De wens daartoe werd al een half jaar geleden geuit en enigszins achteloos stemde ik daar toen mee in. Maar waar ik had verwacht dat dit voorstel slechts een bevlieging zou zijn, bleek een paar weken later het idee toch nog te leven. Sterker nog, de plannen waren al compleet uitgewerkt.

Regelmatig werd aan mij gevraagd of mijn toezegging nog steeds gold. ʺMaar natuurlijk, mijn oogappeltjes! Jullie wil is nog altijd wet!ʺ Onzin natuurlijk, maar mede door onze, enigszins bijzondere, gezinssituatie doet mij het goed de meiden hierin tegemoet te komen. De enige twijfel hierbij werd veroorzaakt door het feit dat ruim twee jaar geleden dezelfde twee muren op het verzoek van de dames ook al eens voorzien waren van een gekleurd laagje verf. De vraag naar de noodzaak moest ik mijzelf maar niet gaan stellen.

De vorige keer heb ik echter de fout gemaakt om de initiatiefnemende partij te weinig bij het proces te betrekken. Wel bij de kleurbepaling, maar noch bij de aanschaf, noch bij het aanbrengen. Gelet op hun leeftijd, vind ik dat laatste nog steeds gerechtvaardigd. Van een frustratie was destijds overigens niets te merken, maar de laatste weken des te meer. Vermoedelijk om de meest recente wens tot verandering kracht bij te zetten. Er is trouwens nog een grotere stommiteit, welke ik echter weiger te herstellen. Viereneenhalf jaar geleden heb ik in mijn gehele appartement laminaat laten leggen. Alleen op dat ene speciale kamertje kwam een fel oranje vloerbedekking. Leuk, dacht ik. Fout!

Zit ik daar in mijn woonkamer, achter de computer. De koffie pruttelt, tijd om de klussers tot een pauze te manen! Enerzijds baal ik als een stekker. Ik kan nergens heen en even kijken of kletsen kan ook niet. Die lompe rolstoel staat alleen maar in de weg. Het màg zelfs niet! Pas als alles klaar is. Anderzijds ben ik juist blij, want in mijn geweldige huis zijn mijn prachtige dochters hun kamer aan het pimpen. Heerlijk!

Geloof het of niet, maar op dat moment hoor ik Pascal Jacobs van Bløf op de radio zingen: Open je ogen voor mij, loop je geluk niet voorbij.

Alsof het leven mij toezingt.