Geluksvogel

De serie had ik nog nooit gezien, hooguit enkele promo’s rond reclameblokken. Sinds afgelopen weekend weet ik ongeveer wat de vogels in Earthflight moeten beleven. Althans, zij die ergens tussen Utrecht en Rotterdam vliegen en vanuit dat perspectief de blik omlaag richten. Of ze beseffen wat zich daar allemaal op de grond afspeelt, ik denk het niet. De term gelukvogel komt nu ook in een ander daglicht te staan.

Zelf wist ik trouwens ook niet dat de rivier, welke door het landschap kronkelt, de Lek was en dat die hoge toren in de verte de zendmast bij IJsselstein voorstelde. Deze kennis werd mij aangereikt door een man die aan mijn rug hing, of eigenlijk ik aan zijn buik. Superenthousiast over het feit dat hij mij de lucht in mocht begeleiden, onderstreepte Frans dat Nederland zo mooi is van boven.

Ruim een minuut daarvoor was een wens van mij in vervulling gegaan. Anderhalf jaar geleden werd ik uitgedaagd door door het Nationaal MS-fonds. Middels de jaarlijks DreaMS Award zouden een aantal wensen van MS-patiënten gerealiseerd worden en ik zag mijn kans schoon. Welke kans dat was wist ik op dat moment ook nog niet. Maar geprikkeld door het verhaal van Intouchables, waarin die totaal verlamde man weer gaat paragliden, werd het mij duidelijk. Wat hij kan, wil ik ook! De gedachtegang achter de DreaMS Award is echter dat het inwilligen van een wens de kwaliteit van iemands leven aanzienlijk zou moeten verbeteren. Of dat voor mijn waaghalzerij zou gelden, ik denk het niet. Het zal eerder mijn leven met kwaliteit en al verkorten.

Het MS-prijzenfestival ging kansloos aan mijn neus voorbij, maar via een tot op de dag van vandaag anoniem persoon kwam het dus toch zover. En nu hing ik daar! Of het landschap ver onder mij mooi was? Ja, vast wel, het was vooral indrukwekkend wat ik zag en ervaarde. Helemaal toen ik van Frans hoorde dat we op 250 meter hoogte bungelden. Op dat moment kreeg hij vanaf de grond het signaal om de lier los te koppelen. Op een of andere manier moest ik denken aan die twee keer dat ik een navelstreng heb mogen doorknippen

Een euforie zou ik nu moeten voelen, want dit was immers mijn verlangen. Al ruim een half jaar wist ik dat dit moment zou gaan plaatsvinden en koelbloedig wist ik dat als ik dit zou kunnen, ik de rest van mijn leven ook aankon. Maar ik was een beetje misselijk…

Als de laatste verbinding met de aarde wordt verbroken en uit het zicht verdwijnt, draaien wij een halve cirkel. Nu kan ik zien waar wij een paar minuten geleden aan ons avontuur begonnen. Op de groene wereld onder mij zijn een aantal felle gekleurde vlekjes zichtbaar. Het zijn twee grote oranje zeilen, waarop alweer nieuwe schermen klaarliggen voor een volgende vlucht. Een paar seconden later, een flink aantal meters gedaald, worden de zwarte stipjes van het formaat fruitvliegje langzamerhand mens. Een aantal van hen zwaait naar boven. Daar staan Aram, Wyanne, Hennie en mijn meiden. Fijn dat Susanna en Rosa hier getuige van zijn.

Zwevend naar mijn einddoel, besef ik dat ik een geluksvogel ben.