Wakker

″Nee, goede voornemens heb ik niet, maar wel de wens dat ik mijn baan kan behouden. De toekomst is nogal onduidelijk, voor mij, het bedrijf en zéker ook voor jou. Het is natuurlijk nog maar de vraag of jij in de toekomst überhaupt nog wel huishoudelijke hulp kan krijgen.″

Schaapachtig knik ik naar mijn huishoudelijke hulp, die ik zojuist voor het eerst in een nieuwe jaar zie en dus vriendelijk begroet. Ik wil het laten overkomen dat ik volledig op de hoogte ben van het geschetste toekomstbeeld en er flink van baal. De werkelijkheid is dat de woorden als een bliksemflits door mijn ziel snijden. Aangezien mijn ogen bijna dichtvallen van moeheid, moet ik toch prioriteiten stellen. De plotselinge paniek wordt ondergeschikt gemaakt aan een poging om het energieniveau voor de rest van de dag weer op te krikken. 

Ter verduidelijking: als op woensdagmiddag mijn huishoudelijke hulp komt, probeer ik al op bed te liggen. In die positie sta ik degene die het halve huis schoonmaakt nog even te woord om een anderhalf uur later wakker te worden en even later de hulp weer hartelijk te bedanken. Zodra deze vertrokken is vraag ik om mij weer in de rolstoel te tillen zodat ik door kan gaan met mijn actieve leven. De volgende ochtend wordt overigens door een ander de tweede helft van de werkzaamheden gedaan.

Ogenschijnlijk lijk ik binnen een mum van tijd de slaap te vatten. Echter, achter mijn gesloten ogen ben ik hyper. Teveel getriggerd lukt het mij maar niet om toe te geven aan de slaap. Kennelijk heb ik de afgelopen maanden teveel zitten suffen. Misschien blind, noem het naïef, het is in ieder geval flink onnozel dat ik anno 2015, het jaar van de grote veranderingen binnen de zorg, kan worden overvallen door deze informatie. Wist ik het echt niet? Natuurlijk wel, maar het was mij duidelijk weer even ontgaan.

De verbazing zou wel eens aangewakkerd kunnen zijn door een utopie waarin ik kennelijk woon. Hoe kritisch ik ook probeer te zijn, misschien heb ik toch onbewust mijn kop in het zand gestoken. De afgelopen jaren leek de zorg om mij heen nauwelijks obstakels te kennen, op zenuwpijnen en een enkele klotetaxi na! Het wonen bij Fokus verhef ik nog steeds tot een bijna-walhalla. Maar ik heb ook ogen en oren. Wantoestanden binnen de zorg, veroorzaakt door bezuinigingen en het leed daardoor veroorzaakt bij anderen, het ontgaat mij niet. Maar een directe confrontatie was en niet, in ieder geval tot nu toe Ik heb geen PGB, dus ook geen ′gedoe′ daarmee. Nee, de vanzelfsprekendheid van weleer is niet meer.

Als ik mijn ogen open en weer terug op aarde ben, besef ik dat de waarheid niet minder hard is geworden, ik wèl reëler. Eenmaal uitgeslapen is men nou eenmaal minder snel geneigd tot doemdenken. Geert, de tijd zal het leren, wacht nou maar af. Zorgen over de toekomst maak ik mij nog maar niet, hooguit een beetje. Misschien valt het in mijn situatie allemaal nog wel mee. Er zal een keukentafelgesprek volgen. Urgentie is er volgens mij bij mij wel.

Ik ben in ieder geval weer goed wakker.