Grens

‘No no, no no no no, no no no no, no no there’s no limit!’ Anita van 2 Unlimited blèrt door de boxen, de volumeknop staat voluit. Misschien ook omdat het een lekkere, gemakkelijke gouwe-ouwe is, maar in ieder geval om de aanwezigen op te zwepen. Het lijkt te werken, want in en om het gebouw wordt flink gebuffeld. Opruimen, schrobben, meubels sjouwen, er is genoeg te doen. Ingepakte koffers staan dan al op een steiger, klaar om straks naar het vasteland te worden vervoerd.

Vrijdagmiddag, het weekje grenzen opzoeken op de Loosdrechtse plassen is voorbij. Volgend jaar weer, want ik zie het als een jaarlijks terugkerende vanzelfsprekendheid. De wens is er wel, maar de realiteit moet maar oordelen. Op het eiland kan veel, de vraag is of ik dat ook nog kan. Het zou er wel eens op kunnen lijken dat ik mijn snor druk, wat ik in principe ook aan het doen ben. Tijdens eerdere edities deed ik nog wel eens een poging om mijn behulpzaamheid te tonen. Passiviteit kwam niet in mij op. Maar ik blijf nu maar reëel

Op enige afstand, in de schaduw van een aantal bomen, kijk ik toe. Althans, dat probeer ik. Tijdens dit gadeslaan grijpt de vermoeidheid zijn kans. In het haventje bungelde ik namelijk die afgelopen ochtend al om zeven uur aan een tillift om mij in een Canadese kajak te laten nestelen. Samen met Sandra, behalve vrijwilligster tevens roei-gigant, maak ik mij klaar voor een tocht in het, voor mij doen, zeer vroege ochtendgloren. Naar wat ik hoopte en verwachtte lukte het haar om met gemak voor twee te peddelen. Het water voor ons uit is op dat moment nog als een spiegel zo glad. Het voelde bijna bezwaarlijk om te zien hoe vanuit het viertal kano’s om mij heen peddels in het water snijden, de spiegel in scherven achterlatend.

Met de ogen dicht laat ik de afgelopen week nog eens voorbij komen. Wederom heb ik solo gezeild en ook dit jaar daarbij grenzen proberen te benaderen van wat mogelijk is, maar een euforie bleef uit. Eigenlijk was dit jaar de enige grensoverschrijding niets anders dan een flinke eyeopener. Terwijl ik in een zeilboot, type randmeer, met mijn kin het roer controleer en diens eigen willetje bedwing, controleren twee anderen de zeilen. Maar opeens schiet de betreffende joystick weg, onbereikbaar voor mijn kin. De zekerheid van contact hebben met het roer ging hierdoor dus verloren. Uiteraard kan dit verlies gecompenseerd worden door te toveren met beide zeilen. Maar in die enkele split-seconds ging de boot flinke schuin, heel erg flink schuin. Dusdanig dat deze stoere zeeman toch minder stoer blijkt dan hij dacht. Bang? Eeh...ja!

De eerste dagen viel er behoorlijk wat regen en dat was beetje jammer, ondanks een genoeg aan wind. Het was ook jammer dat toen het weer mooier werd de bijbehorende wind over het algemeen een stuk afnam. Of beelde ik mij dat in en had ik gewoon gehoopt op meer? Maar jammer tot de macht 1000 en dan nòg meer, is dat ik eigenlijk ook blij ben om weer naar huis te gaan. Waarom? Daarom!

Net op het vasteland aangekomen ging mijn telefoon…