Voorgevoel

″Mevrouw, u moet weten dat ik geen debiel ben die kwijlend zit te wachten totdat de dag weer voorbij is. Ik heb ook een leven!″ Had ik mijzelf nog zo voorgenomen om rustig en misschien zelfs begripvol te blijven, opdat ik de andere partij beter van hun geklungel zou kunnen doordringen, het lukte mij niet. Aan wie dat lag? Zeg het maar!

″Ik heb voor drie dagen zelfs mijn werk moeten afzeggen″, vervolgde ik mijn tirade. Dit laatste was natuurlijk niet waar, maar ook niet gelogen. Hiermee kon ik de impact van een leven zonder rolstoel op mijn dagelijkse bestaan accentueren. Door de afwezigheid kon ik geen, naar mijn idee zinvolle, activiteiten achter mijn laptop doen. Overigens moest zij zich mijn tirade niet persoonlijk aanrekenen. Don’t blame the messenger. Mevrouw had de pech dat zij onder de vlag van Welzorg met mij moest spreken.

Eigenlijk was ik er al die tijd nogal laconiek onder gebleven. Ruim twee dagen verplicht op bed liggen. Beetje slapen en heel veel Netflix! Al halverwege afgelopen november werd ik gebeld om deze afspraak te maken. Al met al zo’n vijftig uur zou mijn rolstoel in de werkplaats verblijven.

Maar naarmate de datum naderde werd ik toch ongerust, noem het achterdochtig. Er vormde zich een oplopend negatief voorgevoel. Er zal wel weer iets misgaan. Misschien wel alles? Wij hebben het hier immers wel over Welzorg. Dit was puur gebaseerd op de ervaring van het vorige meerdagenproject. Toen waren er door miscommunicatie verkeerde handelingen verricht. Eén onderdeel wat aangebracht moest worden lag zelfs, nog splinternieuw, op de zitting van mijn rolstoel. Een ‘hier, doe het zelf maar’ vulde ik zelf in.

Halverwege het afgelopen jaar had ik nog nieuwe bekleding op mijn rolstoel gekregen. Maar doordat de plank voor mij, waar mijn armen op leunen, niet goed was afgesteld was de bekleding gaan scheuren. Zonde natuurlijk, maar ach, het is maar materie. Zwart stukje tape eroverheen en klaar! Ik stond versteld van mijn eigen relaxte houding hieromtrent.

Toch, toen ik tegenover een iemand van Welzorg melding maakte dat de armplank anders moest worden afgesteld, werd er meteen overgegaan tot het maken van een afspraak om mijn rolstoel wederom van nieuwe bekleding te voorzien. Ik zei niets, kon mij er niet meer druk om maken. Maar ik dacht er het mijne van. Soms hoor je nooit iets, soms wordt er een aanpassing bijna opgedrongen.

De situatie was zo, los van de bekleding, dat een aantal maanden geleden een monteur constateerde dat er onderdelen van mijn rolstoel vervangen moesten worden. Vanaf dat moment kwam de ware aard van mijn vrienden weer naar boven. Het duurde en duurde, met beloftes en excuses. Totdat iemand zei, en dat is echt zo, dan doen we alles in één keer wel als de rolstoel wordt bekleed in januari. Een soort van ’extreme make-over’. Deal!

Totdat ik die ochtend vanaf mijn bed voor de zekerheid bel om te controleren of men niets vergeet. Aanpassingen? Wij doen hier alleen het vervangen van de bekleding. Wij hebben geen andere opdrachten gekregen. Dat moet een volgende keer wel goed aan ons worden doorgegeven! Wie is uw adviseur?

Zie je wel.