Dromen

Dat mijn langetermijngeheugen nog prima functioneert wist ik eigenlijk wel. In ieder geval beter dan het terughalen van feiten uit recenter verleden. Heeft dit met MS te maken of ligt de oorzaak overduidelijk in de Den Hengst-genen? Zeg het maar.

Een paar dagen geleden overkwam het mij weer eens. Het zal niet tot in details zijn geweest, wat ik mijzelf vergeef. Het was een zeer herkenbare wereld waarin ik mij begaf. Ook al had ik die werkelijkheid en die fase van mijn leven allang achter mij gelaten, maar dat wist ik op dat moment nog niet.

Nadat ik mijn ogen opende en drie tot vier seconden moest schakelen, kon ik evalueren. Weer was ik tijdens de avonturen aan de binnenkant van mijn ogen terug gegaan naar die ene fietsenwinkel. Scholten, Luttekestraat, Zwolle.

Nee, confronterend Is het verre van. Wel raar! Niet zozeer het überhaupt teruggaan naar de tijd die niet meer de mijne is. Wel dat het vaak dezelfde locaties zijn. Ach, het zal wel bij een acceptatieproces behoren. "Joh, dat is allemaal verwerking", zullen lotgenoten zeggen.

Geregeld wordt ik dus wakker na een bezoek aan die fietsentoko. Maar mijn droomwereld heeft meerdere scenario’s die frequent terugkeren. Een andere vaak bezochte locatie is hogeschool Windesheim. Hierbij gaat het over studeren en stress. Verslagen maken ging nog wel, maar studeren? Wat een zelfvertrouwen, niet dus! Zonde! Wat deed ik mezelf toch aan! Daar ben ik niet trots op. En over andere dromen laat ik mij maar niet uit. Driemaal raden waarom!

De allereerste woorden die opkwamen zal ik hier niet herhalen. Maar al spoedig kwam die ene droom, uit een ver verleden, in beeld. Het was enkele weken terug, toen er opeens weer een pijnscheut door mijn linker onderkaak schoot. Na het schrikken wist ik de emoties niet te parkeren om door te gaan met het dagelijks leven. Er kwamen allerlei herinneringen naar boven, die ik gerust traumatisch durf te noemen. Begint het terugkerende festijn rond zenuwpijnen nu al? Dit kan er ook nog wel bij, dacht ik behoorlijk teleurgesteld. Een vervolg op deze pijnscheut is tot nu toe gelukkig achterwege gebleven.

Het tij leek mij de laatste maanden niet mee te zitten. Er zijn uiteraard veel belangrijker, ergere zaken in de wereld, maar laat ik het even bij mezelf houden. Rolstoelpech, ziekenhuisopnames, nog meer tegenslag. Ik moest denken aan de vette en magere jaren. De droom van de farao die alleen Jozef kon uitleggen. Al is de Bijbel is niet openlijk mijn leidraad, dit verhaal kwam opeens naar boven. Ik kan mij het goed herinneren. Alleen al vanwege de bijbehorende, enigszins beangstigende afbeelding van de magere koeien die uit de Nijl kwamen lopen.

En wat ik deed in die fietsenzaak? Een, terugkijkend, behoorlijk rare aankoop. Misschien was het zelfs tegen beter weten in dat ik een gloednieuwe opafiets kocht. Het duurde daarna niet lang dat het lopen er bij mij mee ophield en ik moest beginnen aan wat een traject van hulpmiddelen zou worden. Volgens mij heb ik weinig plezier gehad van dit mooie, maar zwaar trappende ding en ook weer snel moeten verkopen.

Mijn huidige situatie, toen nog toekomst, had ik nooit kunnen dromen.