Protocolder

Die middag was ik zwaar frusti. Het was ook nog eens mijn eigen schuld. Met de relativering dat deze uren niets zijn op een heel mensenleven probeerde ik het leed te verzachten, maar ondanks dat bleef ik zwaar in mineur.

‘Hé hoi’, zeg ik tegen een bekende van mij die mijn slaapkamer binnenkomt. Ze is opgeroepen om als eerste mijn appartement binnen te gaan. ‘Er is niets aan de hand met mij hoor’, vervolg ik. Als zij dit meldt aan een ADL’er in de gang komt deze ook naar binnen. Tegen haar lukt het mij niet om rustig en vriendelijk te blijven. Alle frustraties gooi ik eruit, waar ik zelf ook weer van baal. Het gaat om de gang van zaken, niet om de poppetjes. Hopelijk vat zij dit dan ook niet persoonlijk op.

De situatie was als volgt: ik werd om 12:30 op bed gelegd. Mijn communicatiemiddelen zijn goed aangesloten. Dat betekent een blaaspijpje boven mijn mond om de intercom en mijn smartphone te kunnen bedienen en als back-up een apparaatje wat contact met de medewerkers maakt als ik een hard geluid maak. Als even later een wijkverpleegkundige mij ergens mee komt helpen, moet ze op mijn verzoek beide communicatiemiddelen maar weer even ontkoppelen. Als zij klaar is wordt de blaaspijp weer teruggeplaatst, het stemkastje niet. Door mij totaal niet aan gedacht. Dit realiseer ik mij pas als zij al weg is. Assistentie aanvragen om dit te herstellen zit er niet in, want het blaaspijpje zakt op dat moment dusdanig naar beneden dat ik er met mijn mond never nooit bij kan komen. Een back-up zou op dat moment prettig zijn, maar ja.

Wanneer ik, na flink balen, mijn realiteitszin heb teruggevonden, zoek ik naar mogelijkheden die er nog zijn. Als het goed is weten de ADL’ers die thans werken via een overdracht dat ik op bed lig, dus er ook weer uit wil. Hopelijk gaan ze zich realiseren dat ik nog niet om assistentie heb gevraagd. Maar vanaf 17:30 vraag ik mij af of er überhaupt wel iets is overgedragen. Zou men denken dat ik er niet ben?

Eindelijk, om 19:45 wordt er via de intercom contact gezocht. Reageren lukt dus niet. Ook niet als er gebeld wordt. Daarna blijft het weer lang stil. Graag zag ik op dat moment ADL’ers met een op de unit aanwezige sleutel naar mijn appartement komen. Maar er is dat ene protocol heb ik wel eens begrepen. Kennelijk moet er nu eerst een contactpersoon komen om de deur te openen en mijn huis te betreden. Laat mij duidelijk zijn, ik snap dat er een protocol is en ook waarom. ADL’ers moeten wel beschermd worden.

Had men als laatste poging mijn voordeur maar geopend en naar binnen geroepen. Dan was duidelijk geweest dat er niets aan de hand is. Bij geen reactie had alsnog een contactpersoon kunnen worden gebeld. Als ik dit later aan de regiomanager voorleg, blijkt mijn gedachte de juiste gang van zaken te verwoorden. De voordeur had mogen worden geopend; naar binnen gaan absoluut niet.

Er zal voortaan goed worden benoemd of ik nog op bed lig. Maar een vaste overdracht is niet echt Fokus.