Ma

De herinneringen aan haar regen zich aaneen en dan natuurlijk vooral die met mij in een bijrol. Of ik had de hoofdrol, die hoogstwaarschijnlijk niet zonder mijn moeder kon worden vertolkt.

De datum van haar bijzondere verjaardag naderde en ik voelde dat ik aan de slag moest gaan met een schrijfsel. Het werd ook een soort van mij verwacht door mijn zussen en dat snap ik inmiddels ook wel. Daarnaast is het simpelweg mijn ultieme mogelijkheid om de liefde voor mijn moeder te onderstrepen.

Maar hoe stop ik alles wat ik wil zeggen in dat ene stukje tekst. Ook in dit geval ben ik behoorlijk gehandicapt, veroorzaakt door die belachelijke woordentaks die ik hanteer. Iedere blog van mij heeft tussen de 520 en 530 woorden. Waarom? Daarom en ik wijk daar niet vanaf! Ook niet voor de verjaardag van je moeder? Nee, ook dan niet, hoeveel ik haar ook zou willen zeggen.

Er zal dus wel moeten worden gekozen uit al die flashbacks en dat is eigenlijk niet te doen als ik moet hengelen uit een periode van meer dan 51 jaren. Zelfs uit die eerste vier jaar in Den Helder komen er enkele flarden voorbij. Maar helaas, sorry ma, niet specifiek over jou. Wel zie ik dat rode autootje van opa en oma Den Hengst, die NSU. En de tuin, de sloot achter ons huis, de Noordzeestraat.

Hoe belangrijk ze is geweest voor mij vat ik dan ook maar samen in twee mooie voorbeelden. Ten tijde van de Gombertstraat, thuis komend van de middelbare school en de voordeur openzwaaiend smeet ik altijd een luide ‘hoi’ naar binnen. Hoorde ik niets, vond ik het jammer, of juist prima zo. Maar hoorde ik een ‘hoi’ terug van mijn vader, meestal vanuit de studeerkamer, dan antwoordde ik geheid: ‘waar is mama?’

Heel irritant is ook dat mijn moeder bijna altijd gelijk blijkt te hebben. Het ultieme bewijs daarvoor is dat zij, toen ik al niet meer kon sporten, aan mij vroeg of een koor niet wat voor mij zou zijn. Dat was natuurlijk een belachelijk voorstel, vond ik, maar vier weken later was ik als tenor lid van een gezelschap. Geweldig!

Mama, je was de spil in ons gezin, en vaak nog steeds. Ook was jij deze spil in de familie den Hengst. Zelfs durf ik de gedachte aan te gaan of jij de spil bent in mijn leven. Misschien niet, misschien toch wel. Want hoezeer ik dit eigenlijk ook niet wil, omdat jij en papa inmiddels een leeftijd hebben waarop het gemiddelde kind van 51 juist voor zijn ouders zou moeten zorgen, ook nu mag ik vaak nog op jou leunen. Schuldig voel ik mij daar niet over, wel enigszins bezwaard. Maar mijzelf verzetten tegen dit gevolg van mijn ziekte doe ik maar niet meer. Dit heeft al vaak genoeg tot wederzijdse woorden geleid. Ik kan de huidige realiteit accepteren. Sterker, ik besef dat ik van geluk mag spreken dat jouw moedergevoel gewoon oersterk is.

Of ik nu een jengelkont was, een brutale aap, een stresskip of een zorgenkind, ik had en heb nog altijd een liefdevolle ma.

Om alles bewonder ik je!

kus