Beslissen

Misschien is het scoren over de rug van een ander. Maar het achterliggende verhaal ligt nou eenmaal aan de basis van dit schrijfsel.

Sinds ik het boek kocht, na afloop van haar ‘Masterclass Beslisbomen maken’, lag het geval weken achtereen naast mijn laptop. Maar doorbladeren, dat natuurlijk niet. De titel ‘Beslisbos, de 150 beste beslisbomen’ moet zich daardoor in mijn koppie zijn gaan nestelen, wat verklaart dat ik hierover wel iets mòest schrijven. Toegegeven, het is vergezocht, maar mijn fantasie en creativiteit mogen wat mij betreft de vrije loop krijgen.

De vraag is waarom ik überhaupt een boek koop, terwijl ik daar niets mee kan. Dat vroeg ik mijzelf later ook af. In de flow van de voorstelling besloot ik na afloop deze mijzelf cadeau te doen en te laten signeren. Gewoon, leuk voor de heb. Katinka Polderman is zich tijdens de coronapandemie gaan toeleggen op het creëren van beslisbomen. Gevisualiseerde denkprocessen, die volgens de recensies leiden tot antwoorden op allerlei banale tot zeer priemende levensvragen. Als zelfbenoemd Meesterbeslisbomenmaker des vaderlands wijst zij met een knipoog de weg aan anderen die deze zelf niet zien.

Het nemen van beslissingen is niet vanzelfsprekend, soms zelfs zeer ingewikkeld. Daar weet ik op mijn manier alles van. Uiteraard is een standpunt innemen of een keuze maken totaal afhankelijk van bijkomende factoren en situaties. Eigenlijk wil ik alleen herhalen dat ik, ook recentelijk nog, de realiteit soms negeer en mijn kop dan in het zand steek.

Als ik mij wat somber voel, dan mag dat er zijn en lukt het meestal wel om een mindset te maken. Doemdenken was mij niet vreemd, maar ik ben dat anno nu volgens mij gelukkig wel de baas. Toch nemen donkere gedachten mij nog steeds wel eens op sleeptouw de verkeerde kant op. Maar voel ik iets in mijn lichaam wat daar niet hoort, dan mag dat er juist niet zijn. Herkenbaar? Als ik weer last van mijn blaas heb, maar geen koorts of andere verschijnselen, dan is urine inleveren wel verstandig, maar niet vanzelfsprekend. Misschien moet ik toch weer aan de antibiotica? Of misschien komt er nog wel wat anders naars uit het onderzoek? Vul maar in. Er zijn nog zoveel leuke activiteiten in het vooruitzicht. Daar past een blaasontsteking niet bij.

Daartegenover staat een heldhaftige beslissing die ik onlangs maakte. Voor wat die waard is natuurlijk. Het is mij helemaal duidelijk geworden dat ik voor euthanasie zal gaan, wanneer ik zou moeten verhuizen naar een verzorgingshuis. Op dat moment wist ik het zeker. Kijk, wanneer het eenmaal zover is, zal ik daar waarschijnlijk niet meer zo vastberaden over zal zijn. Het ene verzorgingshuis is het anderen niet, ik weet het. Maar die ene ervaring had veel impact.

Onlangs had ik op de afdeling waar zij woont een gesprek met een vrouw die sinds kort in een verzorgingshuis in Stadshagen woont. In het gesprek gaf zij aan daar niet gelukkig te zijn. Zij vertelde over gebrek aan personeel en eenmaal per week douchen. Ook zag ik een kleine eigen kamer en een idem gezamenlijke woonkamer. Na afloop kon ik alleen maar zwaar onder de indruk zijn en dankbaar met mijn huidige leven.

Dat beslist nooit!