Plagiaat

Beter goed gejat dan slecht bedacht. Die woorden beschrijven volledig waar het in dit geval om draait. Nadat ik had bedacht waarover ik wilde schrijven, kwam deze uitdrukking al vrij snel bovendrijven.

Inmiddels heb ik vaak en soms letterlijk teksten overgenomen. Laat ik maar open kaart spelen. Niet dat er nu een last van mijn schouders valt, want naar mijn idee gaat het hierbij absoluut niet om plagiaat. Zolang ik op mijn amateuristische niveau slechts schrijfsels van mijzelf nogmaals gebruik, blijf ik buiten dit schimmige gebied. Toch?

Wanneer ik bijvoorbeeld een blog heb geschreven met de intentie om deze online te verspreiden, doe ik dat natuurlijk alleen als ik ermee kan leven, mij er goed bij voel. Hoewel de ene tekst met meer gemak uit mijn hoofd rolt dan de andere, een eitje zal ik het schrijven never nooit noemen. Het daarna redigeren van het verhaaltje vreet ook nog heel wat tijd en energie. Na tig keer opnieuw de tekst lezen ziet het eindresultaat er vaak nogal anders uit.

Als ik tevreden ben met het eindresultaat, waarom zou ik deze dan niet mogen gebruiken voor een van de andere bestemmingen waar ik wel eens voor schrijf. Zo oneindig is mijn creativiteit niet. Noem het zoiets als twee vliegen in één klap. Of drie. Een enkele keer gebeurt dit zonder aanpassen van de tekst. Als ik een passend alternatief weet te bedenken zal ik nog wel de titel vervangen. Dit om nog enigszins een waan van originaliteit te geven. Maar het liefst gooi ik er wel een lik verf overheen. Een ander woordgebruik, een nieuwe opbouw en zo mogelijk een vervangende titel.

De beste dingen in het leven zijn gratis. Ook zo’n bekende wijsheid die op een specifiek moment kwam opzetten. Het was in de aanloop naar het 60-jarig huwelijksfeest van mijn ouders. Op de uitnodiging naar vrienden en familie hadden mijn ouders te kennen gegeven geen cadeaus te verwachten. Als kinderen wilden wij daarop inspelen door iets te doen met die beste dingen uit het leven. Aangezien ook mijn fantasie niet zo toereikend is als ik zou willen, zocht ik steun op het internet. Daarbij stuitte ik op een veelvoud van dergelijke zinnen, meestal ondersteund door leuke afbeeldingen. Inderdaad bleek maar weer dat lachen, knuffelen, familie, liefde, goede herinneringen en ook het hebben van vrienden helemaal gratis is.

Dit mondde uit in vier placemats voor mijn ouders. Met daarop de betreffende tekst, enkele daarbij behorende afbeeldingen en daaronder enkele foto’s van ons gezin. Een groot succes als ik kijk naar hun reactie en het nog steeds dagelijks gebruik ervan. Leuker had ik het zelf niet kunnen bedenken, dus toegegeven, beter goed gejat dan slecht bedacht. Wie ik daarmee voor het hoofd stoot weet ik eigenlijk niet en wat voor consequenties daaraan zouden kunnen hangen ook niet.

Toen ik onlangs dezelfde tekst inclusief afbeeldingen ook gebruikte voor een nieuwjaarswens, kreeg ik te horen dat die woorden, hoe treffend ook, inmiddels al wel heel oud zijn. Als diegenen dat wist, dan wisten anderen dat waarschijnlijk ook. Val ik even door de mand. Ergens was ik eigenlijk ook wel opgelucht. Was het jatten nu minder erg?

Ducttape

Destijds kreeg ik de uitnodiging om mee te gaan naar Terschelling. Een midweek, met een aantal anderen. Natuurlijk, wat een geweldig vooruitzicht. Zo begon mijn betrokkenheid bij wat een mooie stichting zou worden.

Over het moment wanneer de vraag tot meedoen bij mij kwam twijfel ik. Feitelijk doet dat er natuurlijk totaal niet toe, maar toch. Volgens mij was op Sailwise-eiland Robinson Crusoë het idee al door Hinke en Chantal, waar zij als vrijwilligers waren, aan mij geopperd. Ik kan mij herinneren dat ik tijdens een vakantie met hen daarover sprak. Volgens Hinke was het echter enkele weken later, na een dagje shoppen, toen Chantal en zij ‘s avonds bij mij aten. Dat moment weet ik ook nog, dus haar verhaal zal wel kloppen.

Sowieso vroegen zij tijdens een zeilvakantieweek aan mij wat voor ogenschijnlijk onmogelijke vakantiewens ik nog had. Daarop kon ik alleen maar die ene ultieme wens uiten, ooit ontstaan na het zien van ‘3 op reis’ of iets dergelijks. De presentator zat in Lapland op een slee, voortgetrokken door Huskies. Omgeven door veel sneeuw en uitgestrekte bossen. Dat wilde ik ook wel eens doen.

Samen met Paul bespraken zij het plan om onder het motto ‘hoezo, bestaat niet?’  grensverleggende activiteiten te organiseren voor mensen met een fysieke beperking. Om dit uit te proberen werd er besloten om onder meer met mij enkele dagen naar Terschelling te gaan. We verbleven in een deels aangepaste boerderij en ondernamen enkele activiteiten, zoals blokarten op het strand en een huifkartocht door de duinen. Een half jaar later werd dit vervolgd met een enkele dagen in Zuid-Limburg. Wederom zoveel maanden verder volgde een trip naar ergens in de Vogezen. Daar waren de hoogtepunten toch wel het wandelen met de joëlettes (Google maar eens) en het door de bossen snellen, daarbij zittend op een karretje en voortgetrokken door Huskies.

Daarna werd binnen een jaar De Hinkelaar opgericht. Sindsdien heb ik verscheidene malen aan hun grensverleggende activiteiten, noem het vakanties, meegedaan. Natuurlijk herinner ik mij de spectaculaire reis naar de Alpen. Al is het alleen maar omdat ik daar ook nog een kleine week in het ziekenhuis moest liggen. Maar dat terzijde. Vastgebonden op een skelter, met achterop iemand staand om te sturen en remmen, een berg afdenderen via een verre van geplaveide route. De volgende dag nog paragliden boven het meer van Annecy.

Maar ook denk ik aan onderdompelen in de zee, fietsen op een duofiets, vliegen boven Texel, op een joëlette door de bossen over omgevallen boomstammen en aan heel veel meer. Aan mij werd gevraagd waar ik aan moet denken bij De Hinkelaar. Ik heb zelf veel meegemaakt met hen, maar nog veel meer ervaringsverhalen gehoord. Dit alles kan ik inmiddels samenvatten in twee woorden: vertrouwen en ducttape.

Eind vorig jaar vroegen Hinke en Paul, het bestuur van De Hinkelaar, aan een aantal mensen om een kernteam te vormen om samen de nieuwe activiteiten op poten te zetten. Ook ik kreeg die vraag en zover als het mij lukt doe ik hier natuurlijk aan mee. Omdat ik kan stellen dat De Hinkelaar een wezenlijk onderdeel van mijn bestaan is, is geweest en hopelijk nog lang zal zijn.