Ducttape

Destijds kreeg ik de uitnodiging om mee te gaan naar Terschelling. Een midweek, met een aantal anderen. Natuurlijk, wat een geweldig vooruitzicht. Zo begon mijn betrokkenheid bij wat een mooie stichting zou worden.

Over het moment wanneer de vraag tot meedoen bij mij kwam twijfel ik. Feitelijk doet dat er natuurlijk totaal niet toe, maar toch. Volgens mij was op Sailwise-eiland Robinson Crusoë het idee al door Hinke en Chantal, waar zij als vrijwilligers waren, aan mij geopperd. Ik kan mij herinneren dat ik tijdens een vakantie met hen daarover sprak. Volgens Hinke was het echter enkele weken later, na een dagje shoppen, toen Chantal en zij ‘s avonds bij mij aten. Dat moment weet ik ook nog, dus haar verhaal zal wel kloppen.

Sowieso vroegen zij tijdens een zeilvakantieweek aan mij wat voor ogenschijnlijk onmogelijke vakantiewens ik nog had. Daarop kon ik alleen maar die ene ultieme wens uiten, ooit ontstaan na het zien van ‘3 op reis’ of iets dergelijks. De presentator zat in Lapland op een slee, voortgetrokken door Huskies. Omgeven door veel sneeuw en uitgestrekte bossen. Dat wilde ik ook wel eens doen.

Samen met Paul bespraken zij het plan om onder het motto ‘hoezo, bestaat niet?’  grensverleggende activiteiten te organiseren voor mensen met een fysieke beperking. Om dit uit te proberen werd er besloten om onder meer met mij enkele dagen naar Terschelling te gaan. We verbleven in een deels aangepaste boerderij en ondernamen enkele activiteiten, zoals blokarten op het strand en een huifkartocht door de duinen. Een half jaar later werd dit vervolgd met een enkele dagen in Zuid-Limburg. Wederom zoveel maanden verder volgde een trip naar ergens in de Vogezen. Daar waren de hoogtepunten toch wel het wandelen met de joëlettes (Google maar eens) en het door de bossen snellen, daarbij zittend op een karretje en voortgetrokken door Huskies.

Daarna werd binnen een jaar De Hinkelaar opgericht. Sindsdien heb ik verscheidene malen aan hun grensverleggende activiteiten, noem het vakanties, meegedaan. Natuurlijk herinner ik mij de spectaculaire reis naar de Alpen. Al is het alleen maar omdat ik daar ook nog een kleine week in het ziekenhuis moest liggen. Maar dat terzijde. Vastgebonden op een skelter, met achterop iemand staand om te sturen en remmen, een berg afdenderen via een verre van geplaveide route. De volgende dag nog paragliden boven het meer van Annecy.

Maar ook denk ik aan onderdompelen in de zee, fietsen op een duofiets, vliegen boven Texel, op een joëlette door de bossen over omgevallen boomstammen en aan heel veel meer. Aan mij werd gevraagd waar ik aan moet denken bij De Hinkelaar. Ik heb zelf veel meegemaakt met hen, maar nog veel meer ervaringsverhalen gehoord. Dit alles kan ik inmiddels samenvatten in twee woorden: vertrouwen en ducttape.

Eind vorig jaar vroegen Hinke en Paul, het bestuur van De Hinkelaar, aan een aantal mensen om een kernteam te vormen om samen de nieuwe activiteiten op poten te zetten. Ook ik kreeg die vraag en zover als het mij lukt doe ik hier natuurlijk aan mee. Omdat ik kan stellen dat De Hinkelaar een wezenlijk onderdeel van mijn bestaan is, is geweest en hopelijk nog lang zal zijn.