Tegenslag

Feitelijk was het slechts een uur, maar een klote avond was het zeker! Halverwege wist ik dat dit een blog zou worden. Ditmaal werd mijn leven dan wel niet allesoverheersend door MS beïnvloed, maar mijn beperking stond voor mij overduidelijk wel aan de basis van alle ellende. Of is hier sprake van onnozelheid? Oordeel zelf.

Op zaterdagavond ga ik naar de voetbalwedstrijd tussen PEC en Heerenveen. Het is koud, dus ik laat mij warm aankleden. De gereserveerde taxi naar het stadion zal volgens planning nog minimaal 30 minuten op zich laten wachten. Waarom mijzelf nu al laten inpakken? Een goeie vraag, maar uit ervaring weet ik dat ik maar beter op save kan spelen. Muts en handschoenen laat ik nog even uit en op het werkblad van mijn rolstoel leggen.

Terwijl de Fokusmedewerkster zich flink uitslooft op mij, schrikt zij van een nogal agressieve frustratiekreet die ik uitstoot. Hoe dom kan ik zijn. De volgende dag zou ik gaan eten met mijn dochters en aanhang in Meppel bij Wyanne. Opeens besef ik dat er die ochtend dan wel een taxi had moeten worden gereserveerd. Vergeten! Een uitzondering maken voor mij doen ze dus echt niet. Geert, knuppel! Al zijn de dames en de twee heren gisteren bij mij geweest, deze afspraak stond al langer. Susanna woont in Denemarken en zie ik dus niet vaak.

Zodra ik ben ingepakt bel ik naar Meppel voor het slechtnieuwsgesprek. Terwijl zij overleggen voor een alternatief en daarover zullen terugbellen, belt de taxi. Hij staat beneden klaar. Nu al? Gelukkig belt Meppel meteen en komt met maandagavond als optie. Ín de lift naar beneden realiseer ik mij dat ik mijn muts en handschoenen nog moeten laten aandoen en belangrijker, dat ik mijn spraakversterker ben vergeten. Zonder dat ding ben ik in een brullend stadion absoluut niet te verstaan. Sorry, sorry, sorry. De chauffeur wil gelukkig nog wel even wachten. Boven vraag ik snel om hulp, maar misschien zal het door de ADL’ers als commanderen hebben geklonken.

Enkele minuten later word ik vastgesnoerd in de taxi. Maar nu is het de taxichauffeur die een kreet van frustratie moet aanhoren. De toegangstickets, die liggen nog op mijn tafel. Voor ophalen is geen tijd, dus ik moet maar gaan vertrouwen op mijn blauwe ogen. Op dat moment besef ik voer voor een blog te beleven.

Bij het stadion heb ik afgesproken met iemand die meegaat, maar zij is er nog niet. Een verkeersregelaar biedt aan mij te helpen naar de ingang. Graag! Een stukje verderop moet ik even stoppen om energie te tanken, maar zij verstaat mij niet als ik dit uitleg. Als zij dan ook nog eens op mijn kinbesturing leunt brul ik haar toe. Bezwaard dat ik zo snauw, wil ik mij verontschuldigen. Als ik haar zeg dat ik echt niet debiel wil doen naar haar, wat ook niet wordt verstaan, wordt de vrouw boos op mij. Ik moet haar geen woorden in de mond leggen en ik kan het bekijken. Boos loopt zij weg. Hoezo miscommunicatie? Samen met mijn begeleidster mag ik zonder kaartje naar binnen.

Het klote uur was voorbij, maar dat PEC in blessuretijd een overwinning weggeeft was natuurlijk ook klote.