Bliksem

Terugkijken op een bruisend oud en nieuw doe ik niet. De verwachtingen, net als de behoefte, waren totaal 0,0. Het enige verrassende was dat het nog saaier werd dan ik had voorspeld. Duizeligheid stelde de eindtijd op 23:00.

Er was iets aanstaande, want ik had er de laatste maanden van 2023 al meer last van dan de jaren daarvoor. Niet dat het jaarlijks op mijn activiteitenkalender moet staan, zodat het festijn niet wordt vergeten. Dat hoeft ook niet, want ieder jaar dient de hinder die ik ervan ondervind zich vanzelf wel aan.

Wanneer er een eerste signaal wordt gegeven, in de vorm van een bepaald gevoel in mijn linker kaak, dan weet ik het weer. ‘Oja, daar moet ik ook rekening mee houden.’ Deze uitspraak kan als heel laconiek klinken. Dat is het aanvankelijke misschien ook wel. Omdat ik niet weet welke kant het op zal gaan met de zenuwpijnen in mijn kaak, kan ik misschien maar beter mijn kop in het zand steken. Dat is beter dan dat ik de kans op eventuele pijnscheuten, die als een bliksemflits door mijn linker onderkaak scheuren en de bijbehorende stress, op dat moment al mijn dagelijkse leven laat beheersen.

De afgelopen jaren heb ik er feitelijk weinig last van gehad. De kans op zenuwpijnen was ik eigenlijk al vergeten. Volgens mij is het zo’n vijf jaar geleden dat ik voor het laatst geterroriseerd werd door die pijnprikkels via de zenuwen richting mijn kaak. Een zenuwblokkade hielp toen om de pijnscheuten te stoppen. Die bliksemflitsen waren niet voortdurend aanwezig, maar juist het onzekere maakte dat mijn hele leven dagelijks werd beheerst door de eventuele mogelijkheid om weer aangevallen te worden.

Het jaar daarop hield ik nog rekening met een herhaling, maar op enkele lichte pijnscheutjes na bleef die uit. Een jaar later idem dito. Inmiddels had ik een opgebouwde ervaring met medicatie tegen zenuwpijnen. Al helpt het wel, de bijwerkingen waren met moe zijn en behoorlijk duf voelen bijna net zo killing. Zolang het bij enkele speldenprikjes bleef die na een week weer verdwenen, had ik liever dat dan die nare medicatie.

Hoe dan ook, toen afgelopen oktober ik weer wat voelde raakte ik niet in paniek. Er sluimerde iets onder de oppervlakte, maar dat kan van alles betekenen. Op derde kerstdag, tijdens het wassen van mijn gezicht, schoot er een bliksemflits door mijn kaak. Bij het tandenpoetsen ‘s avonds opnieuw. Zo onvoorspelbaar, maar foute boel was het overduidelijk! Wat nu? Medicatie? Liever niet, maar een afspraak op de Pijnpoli, laat staan een daadwerkelijke zenuwblokkade duurt ook nog even. Ter bescherming van mezelf ben ik maar begonnen met medicatie. En inderdaad: moe, duf en vooral duizelig. Inmiddels kan ik over enkele dagen terecht bij de Pijnpoli voor een eerste afspraak.

Op de achtergrond is er sprake van een tijdsdruk. Er zijn twee vakanties aanstaande. Begin februari wil ik skiën in Oostenrijk. Dat moet doorgaan, het liefst helder van geest. Ga ik daar duf en duizelig heen of zonder medicatie, maar dan met pijn in mijn bek? Of ga ik voor een zenuwblokkade met de kans dat ik helemaal niet die kant op ga. Keuzes, keuzes, keuzes.

Wordt vervolgd, denk ik.