Het ging die dag heus om veel meer dan alleen die kut wol.
Wel vaker begeef ik mij rollend op een fietspad met een begeleider naast of achter mij. Maar op deze avontuurlijke wijze was dan niet uniek, wel zeldzaam. Dus bijzonder! Dat bij tegenliggers de bek open viel als ze ons zagen, wat ik althans soms meende te zien, kan ik begrijpen. Of beelde ik mij dat gewoon in? Misschien. Bij mij was er geen schaamte, wel trots!
Onlangs was ik voor een lang weekend op Texel. Daar was ik twee of drie keer eerder geweest, ook met stichting De Hinkelaar. Bij het Tesselhuus in De Koog is ook een zogeheten duofiets aanwezig. Hier had ik mijzelf al eerder aan gewaagd. Een nieuw avontuur was een wens en zo geschiedde. De avond ervoor werd er met onder meer de hoofdsteun van mijn douchestoel goede ondersteuning gecreëerd.
Toen het zover was werd ik middels tillift op de rechter zitting geplaatst. Deze was feitelijk te klein voor mij. Naast vier extra handjes bood een eerste sjorband rond mijn buik en het stoeltje enige veiligheid. Toegegeven, toch was dit een spannend moment. Waarom ik deze happening dan toch liet gebeuren? Daarom. Nadat de tillift werd losgemaakt werd ik van voeten tot schouders nogal verankerd middels een wirwar aan sjorbanden en ducttape. Feitelijk kon ik geen kant meer op. Alleen mijn pet had nog vrij spel. Dus werd een strook ducttape vanaf hoofdsteun, strak over mijn pet aan het stuur vastgemaakt. Een bijzonder tafereel, al zeg ik het zelf. Maar of dit het enige was waarom ik anderen zag staren, dat blijft de vraag.
Het idee was om naar de andere kant van Texel te gaan, naar Oudeschild. Daar was een wolwinkel en moesten wollen sloffen en idem handschoenen worden gekocht. Het vooruitzicht van een visje scoren trok mij meer, maar dat terzijde. Al met al een leuke bestemming. De eerste minuten onderweg nog niet, maar daarna vond ik het vertrouwen dat ik natuurlijk wel moet hebben. Mede dankzij de zitting heb ik halverwege de heenrit al signalen van een zere reet. Maar ik wil het nog prille avontuur, zeker niet na alle gedane moeite, niet dwarsbomen. Zij die naast mij zit en hij die voor of achter ons fietst zullen dit niet erg vinden, ik wel! Op dat moment ontvalt mij de opmerking dat wij dus alleen voor die kut wol zo’n pokke eind fietsen. Onzin natuurlijk, maar kut wol blijft voor ons een begrip..
Als wij zo’n drie uur later weer thuiskomen voelt mijn kont inmiddels als beton. Eenmaal weer in de tillift hangend ervaar ik het hoogtepunt van de dag. Toch is mij dit na de ervaring van vandaag meer dan waard! Ook toen ik hoorde dat in De Koog zelf ook wolwinkel was. Twee dagen later kom ik wederom in Oudeschild en koop ik zonder gêne ook maar sloffen met die kut wol.
Het avontuur met de duofiets was top! Maar dat er zoveel energie in werd gestopt om dit voor mij mogelijk te maken is nog topperder! De dagen op Texel waren sowieso super. Leuke mensen, goede sfeer, prettige zorg en meer dan genoeg ducttape.
