Al bijna twee maanden lang neem ik mijn avondeten buiten op het balkon, hoewel dit vanaf begin september een bepaalde bijsmaak geeft.
Zo vaak op mijn balkon zitten is voor mij best opvallend, want andere jaren gebeurde dit echt veel minder. De basis hiervoor was een sterke, externe kracht. Ondanks diezelfde omstandigheden was ik er trouwens overdag verder nauwelijks te vinden voor. Immers, wat moest ik daar eigenlijk doen? Het verbazen en verwonderen over dat leuke diertje had ik na een paar momenten ook wel weer bekeken.
Noem het nuchterheid, maar het vol belangstelling observeren van dat wat zich op of rond mijn balkon afspeelt kon ik ook zittend achter mijn laptop doen. Hooguit kwam ik soms wat dichterbij en positioneerde mij dan aan de binnenzijde van mijn balkondeur. Bij het avondeten had ik een doel en was op mijn balkon verblijven gerechtvaardigd. Bijna als een vanzelfsprekendheid kwam daar dan ook weer die ongenode gast de rust verstoren en het plezier vergroten.
Sinds een aantal weken had ik dus een nieuwe vriend. Op een donderdagavond, ergens eind juli, kreeg ik op mijn balkon bezoek van een nogal bijzondere duif. De laatste jaren had ik al veel vogels middels een uitbundig gevulde vogelplank naar mijn balkon gelokt. Maar plichtsgetrouw werd deze vreterij halverwege het voorjaar weer weggehaald. Onder het mom van medelijden hebben, maar het stiekem ook gewoon erg gezellig vinden, werden er daarna toch weer vogelzaadjes gestrooid. Allerlei vogels kwamen en gingen, de duif bleef komen.
Het ging dus om een postduif, met een ringetje met nummer om een van de pootjes. Ergens vond ik dat dan de eigenaar moest worden ingelicht, maar het plezier van de dagelijkse belevingen woog zwaarder. De duif vond het kennelijk ook prettig hier, al was het om andere redenen. In de weken die volgden werd het contact steeds intenser tussen de duif en mij. Met mijn bovenbuurvrouw ontstond inmiddels een soortgelijke en misschien nog wel grotere vriendschap. Dirk, zoals de duif inmiddels door ons werd genoemd, kreeg veel aandacht, maar zocht zelf ook veelvuldig de toenadering. Het beestje nam plaats op schoot, armen of zelfs mijn hoofd. Hij stond op de rand van mijn bord en ook een keer met zijn poten in de soep, hoorde ik.
Een grens werd hiermee benaderd, maar helemaal overschreden toen ik niet meer mijn balkondeur open kon laten staan, omdat de duif dan geheid naar binnen wandelde. Signalen van mij, dat dit niet werd gewaardeerd, werden genegeerd. Dat was voor ons het kantelpunt. Het nummer op het ringetje leidde naar de eigenaar die ons zeer dankbaar was. Deze zou over een uur langskomen. Dan al? Nu kwam het afscheid opeens erg snel dichtbij
We kregen te horen dat het om een vrouwtje ging, dat ze nog maar een paar maanden oud was en enkele weken daarvoor door een incident kennelijk de weg is kwijtgeraakt. Hetgeen wij viavia hoorden en dat wat ons aanvankelijk ook tegenhield om te bellen, dat bij een niet correct teruggekeerde duif de nek werd omgedraaid, werd met een ander verhaal weerlegd. Gerustgesteld lieten wij de duif gaan. Sindsdien is het wel stil bij mijn balkon.
Afscheid nemen bestaat niet, kan ik onderstrepen.
