Blessure

Stel, je loopt de voordeur uit, maar opeens is verder doorlopen onmogelijk. Waarom? Bedenk maar wat. Je benen verstijven, ze vallen eraf of verslappen volledig. De reden doet er ook niet toe. Dit lulkoekverhaal spiegelt in welke situatie ik mij onlangs begaf.

Het plan was om tweede pinksterdag samen met iemand naar een muziekfestival in Raalte te gaan. De taxi stond om 11:45, mooi op tijd paraat. Terwijl mijn compagnon nog even naar het toilet gaat, rol ik alvast richting de lift. Zo’n tien meter verderop passeer ik de klapdeur met die zeer irritante, maar niet onoverkomelijke drempel. Waar bij andere keren vanwege die drempel de voortgang voor heel even wordt onderbroken - door het schommelen wordt mijn kin als vanzelf iets opgetild - blijf ik ditmaal definitief stilstaan. Er is iets gebeurd, maar ik weet nog niet wat.

Na een eerste verbazing ruik ik al snel onraad. Dat blijkt terecht, want als ik naar beneden kijk zie ik dat de zwenkarm met kin-joystick halverwege niet meer naar rechts richting mijn kin buigt, maar naar de grond wijst. Als een onderarm die aan de elleboog bungelt. In mijn situatie ben ik dan kansloos, dus weg goede stemming! Natuurlijk komt het nooit uit, maar zeker niet vlak voor een fijn daggie weg.

Toch laat ik niet direct mijn kop hangen. Hij met wie ik op pad ben - die er net aan komt lopen en nog van niets weet - heeft wel technisch inzicht. Om ter plekke mij te helpen is er geen tijd, maar dat komt later waarschijnlijk wel. Hoop ik. Hij bestuurt mij naar lift en taxi. Eenmaal in Raalte wordt het euvel ontdekt en ook weer dusdanig tot de oude staat hersteld, dat wij verder een leuke dag kunnen hebben met fijne muziek en een paar prima biertjes. Morgen maar Welzorg bellen ter controle. De vraag is hoe deze mechanische blessure überhaupt heeft kunnen ontstaan. Dat het net nu gebeurt, en niet gisteren, is domme pech denk ik. Recentelijk is de betreffende zwenkarm tweemaal flink geforceerd geraakt.

Het gebeurde nog twee dagen hiervoor bij dezelfde deur, maar dan een verdieping hoger. Op de terugweg vanaf mijn bovenbuurvrouw nam ik bij die klapdeur richting de lift de bocht overduidelijk iets te ruim, waardoor de zwenkarm bleef haken. Met als gevolg dat de zwenkarm wat ontwricht raakt en daardoor niet meer naar mijn kin draait. Al is het niet de bedoeling dat er aan de stang geduwd wordt, maar het euvel is met enig fysiek geweld te herstellen. Maar op het moment dat ik daar in mijn eentje sta heb ik daar niets aan. Voordat ik een Fokus-medewerker opbel hoop ik eerst nog om hulp. Het toeval wil dat er twee verdiepingen lager, beneden in de hal een reddende engel loopt. Die komt naar boven om mij te assisteren door de stang wat maar mijn kin te duwen.

De eerste keer was enkele maanden terug. Iemand bestuurde mijn rolstoel toen ik mijn appartement binnenkwam. Daarbij rolde ik iets te strak langs een deurpost. Met toen ook al een ontwrichte zwenkarm als gevolg

Of deze acties de aanleiding voor mijn pech waren weet ik niet. Misschien.

Error

Om een blog te kunnen schrijven moet daar wel een aanleiding voor zijn. Die is er al een tijdje niet. Of dit balen is, is maar hoe je het bekijkt. Al zijn er anno nu genoeg thema’s te bedenken (politiek, maatschappij, klimaat, inclusie), voor mijzelf hanteer ik strenge richtlijnen. Of ben ik misschien gewoon te star?

Deze criteria geven mij niet alleen een houvast, maar ook een soort van bescherming. Over mijn aandoening kan ik immers bevlogen schrijven en dat is veilig. Bij andere onderwerpen is dat zeker niet het geval. Onlangs overkwam mij in korte tijd het nodige met een soort van error tot gevolg. Had dit met MS te maken? Ergens wel. Maar zeker met mijn leven. Dus blogvoer!

Om 9:00 kwam een pgb-medewerkster om onder meer samen boodschappen te doen. Later die ochtend moet ik met een taxi nog naar de tandarts. Een kleine kilometer verderop, maar er is niemand om mij te begeleiden. Bij terugkomst van de supermarkt blijkt de lift buiten gebruik te zijn. Vette pech natuurlijk. Vanuit de hal beneden hoor ik enkele verdiepingen hoger twee stemmen. Ongetwijfeld van de veroorzakers. Navraag leert dat het om een jaarlijkse controle gaat en waarschijnlijk een uurtje zal duren. Dat ik nu niet naar boven kan is volgens de lompste van de twee mijn probleem, want het was immers doorgegeven aan de woningbouwvereniging. Dat ik het had kunnen weten betwijfel ik, wat later door deze club met welgemeende excuses wordt bevestigd. Dit voorval staat niet op zichzelf. De lift is geregeld buiten gebruik, met menig rolstoeller als de dupe. Maar dat terzijde.

Gelukkig mag ik van de mannen toch naar boven. Alleen staat straks de taxi naar de tandarts toch echt beneden. Fingers crossed! Vorige week bezocht ik de tandenvriend ook al en was er niets aan de hand. Maar twee dagen later voel ik alsnog kiespijn en die is wel degelijk anders dan de zenuwpijnen waar ik vaker last van heb. Ondanks flinke tegenzin maakte ik wederom een afspraak. Misschien een spontaan of vorige keer ontgaan gaatje? De nasleep van een peuterende mondhygiëniste? Of was er een andere oorzaak?

De taxi kon vanaf 11:00 komen. Om 10:35 wordt er aangebeld door twee laboranten om bloed te prikken. Vorige week ben ik bij de huisarts geweest en die zou een afspraak voor mij maken. Stom,-dit vergeten. Dat gebeurt mij wel vaker helaas. Tegelijkertijd met dat aanbellen gaat mijn telefoon. De taxichauffeur staat al beneden en vraagt of het een probleem is dat hij mij nu al komt oppikken. Dat dit zo was verstond hij niet. Gelukkig was de pgb-medewerkster nog aanwezig. Zij zou de taxichauffeur vragen geduld te hebben. Die actie had succes; ik had weer 10 minuten speling.

Even bloedprikken is bij mij trouwens totaal niet vanzelfsprekend. Een geschikte ader vinden is lastig. Misschien dat er daarom een duo kwam? Al met al viel het ditmaal gelukkig mee en was ik op tijd beneden. Dat ik het geluk had dat de lift weer bruikbaar was realiseerde ik mij pas later. Op een foto bleek dat er niets aan de hand was met de kies.

Je maakt wat mee op een dag.