Bezoek

Zij vroeg mij om zodadelijk wat vogelvoer te mogen komen ophalen. Uiteraard kon dat! Direct wist ik welk verhaal hierachter zat. Of het ging om een wel zeer grote toevalligheid. Even later vertelde mijn bovenbuurvrouw wat ik al verwachtte. De laatste tijd zat er geregeld een duif op haar balkon.

Al een aantal weken had ik een nieuwe vriend. Op een donderdagavond werd ik op mijn balkon geholpen met eten, toen er opeens een duif landde. Aanvankelijk paradeerde deze nog aan de buitenzijde van de balustrade. Maar daarna dook meneer of mevrouw tussen de spijlen door en kwam dichterbij. De Fokus-medewerkster die mij hielp was vol verwondering. Mijn euforie was minder uitbundig, aangezien ik veel vaker vogels op mijn balkon ontvang.

Bij de vrouw werd enige nervositeit zichtbaar toen de duif plots al fladderend een meter hoger, op de balustrade plaatsnam. Lopen, huppen of vliegen waren prima, verklaarde ze, maar fladderen absoluut dus niet. Als het beestje niet veel later weer naar het balkon afdaalt en mij daarna meteen wat nadert, neemt de vrouw plaats achter mijn rolstoel. Maar eerlijk is eerlijk, als het beest plots rechtsomkeert maakt en richting de openstaande deur van mijn woonkamer wandelt, treedt zij daadkrachtig op. De duif is inmiddels al zo’n twee meter naar binnen gelopen, maar zij weet met wat zaadjes de duif weer naar buiten te lokken. Of misschien was het ook gewoon mazzel. Die zaadjes waren op dat moment rijkelijk voorradig in daarvoor bestemd voederbakje, hangend aan mijn balkonreling. Zal ik uitleggen.

Enkele jaren geleden werd ik enthousiast gemaakt om, in de maanden dat zoiets voor hen wenselijk is, vogels te bedienen met voedsel. Een vriendin van mij vertelde bevlogen over haar gevleugelde vrienden. Maar mijn eerste bakje met zaadjes trok nauwelijks vogels. In plaats daarvan begonnen deze op den duur zelfs te ontkiemen. Een beetje frustrerend. Daarop maakte iemand voor mij een grote vogelplank, waarop vogels zich tegoed konden doen aan zaadjes, pindakaas en vetbollen. Een walhalla!

Net als vorige jaargangen haalde ik deze richting de zomer weer naar binnen. Vanaf nu zouden mijn vrienden zelf aan voedsel moeten kunnen komen. Toch? Echter, noem het egoïsme, zelfvermaak of ik heb gewoon een te groot hart, toch werd er onlangs weer een vogelzaadbakje opgehangen. Vogels bleven op mijn balkon om eten vragen, leek het! En laat daar nou die avond mijn grote vriend op afkomen. Het beest leek uitgehongerd en bleef maar eten en chillen. Het gaat om een postduif en deze draagt ringetje om zijn poot.

De duif komt meerdere malen per dag langs om te happen of gewoon te zitten. Dat vind ik dus erg leuk, de duif om specifieke redenen ook. Ik kijk er naar uit, de duif volgens mij ook. Win-win toch? Ergens knaagt het, want moet ik niet de eigenaar zoeken? Waarom eigenlijk? Onlangs was ik aan het eten en ging de duif eerst op mijn schouder zitten, daarna op mijn hoofdsteun. Was dit een teken van vriendschap of ging het hier om ordinaire brutaliteit? Mijn bovenbuurvrouw krijgt ook vaak bezoek en is dus ook een soort van verkocht. Andere buren totaal niet.

Alleen jammer dat het beest zonder gêne overal poept. 

Beslissing

Van achteren kan je een koe in de kont kijken. Of zoiets. Misschien ken je deze woorden. Maar dat terzijde.

Het is na afloop makkelijk praten. Had ik iets kunnen zien aankomen? Misschien. Met al mijn ervaringen had ik er minimaal rekening mee kunnen houden. Sterker nog, tijdens mijn verblijf op Texel, een week daarvoor, vertelde ik aan hen die mij zorg verleenden - feitelijk herinnerde ik ook mijzelf eraan - dat dit voorheen een bijna vanzelfsprekendheid was. Een volle week of een weekend, eerder moest ik iedere vorm van weggaan achteraf geheid bekopen met enige ellende. Eenmaal thuis duurde het dan niet lang of het werd gammel worden, koorts hebben, urine controleren, blaasontsteking.

Doordat ik vanuit mijn blaas een zogeheten SP-katheter draag, is mijn urine eigenlijk voortdurend nogal verontreinigd. Feitelijk een soort van chronische blaasontsteking, noemde een uroloog dit. Mijns inziens is het een legitieme vraag of ik dan bij een betreffend moment van ziek worden mag spreken van een blaasontsteking of dat er in feite wat anders speelt? Maar wat? Oververmoeid, dus een lage weerbaarheid tegen foute bacteriën? Immers, ik was steeds na een verblijf elders, wat sowieso intensief is, vrijwel altijd de sjaak en dan moest er weer antibiotica worden aangerukt. Zeg het maar. Toen ik eind vorig jaar een ander soort katheter kreeg verdween de ellende. Deze had binnenin een coating waardoor bacteriën beter afvloeiden. Hoe dan ook, het gedoe eromheen leek voorbij. Wel ideaal, maar speciaal, dus niet vanzelfsprekend, ook duur en moeilijk leverbaar!

Bij het Roots, Ribs & Brews-festival in Emmen op zaterdag 5 juli zouden leuke optredens zijn die ik graag wilde zien. Daar moest ik dus heen! Enige twijfel was er wel, want een paar dagen eerder zou ik terugkomen van Texel. Was het verstandig? Nou, waarschijnlijk niet, maar mijn enthousiasme was groter. Nadat ik aanvankelijk niemand daarvoor kon vinden wilde mijn zus Corinne wel mee ter ondersteuning. Na dat groene licht waren de tickets al snel binnen.

Vanaf zo’n twee dagen vooraf had ik op momenten middels kramp al wat last van mijn blaas. Dat was wel opvallend, want dat was inmiddels alweer een tijd geleden. Achteraf kan ik dat zien als signalen, maar op dat moment was ik naïef of zo. Die zaterdagochtend voelde ik mij totaal in orde, hooguit wat nerveus. Maar we zaten om 13:00 uur nauwelijks in de taxi of ik begon mij best wel gammel te voelen. Het spookte meteen door mijn hoofd. Was dit verstandig? Vanavond zou ik immers waarschijnlijk pas tegen 23:00 thuis zijn.

Waar ik bij andere taxiritten een bloedhekel heb aan omrijden om iemand anders te moeten ophalen was dit nu een prima bijkomstigheid. Het gaf mij extra bedenktijd. Maar eenmaal ter plekke moest ik toch echt een knoop doorhakken. Of meerijden naar Emmen, of nu uitstappen en met de bus terug naar huis. Terugbrengen kon de taxichauffeur niet. Zo was ik ongeveer twee uren later weer thuis om meteen mijn bed in te duiken.

Bij gebrek aan koorts werd na urine inleveren die maandag nog getwijfeld, maar door enige verhoging kreeg ik op dinsdag alsnog antibiotica voorgeschreven. Waarom mij dit na lange tijd weer eens overkomt blijft een vraag.

Duo

Het ging die dag heus om veel meer dan alleen die kut wol.

Wel vaker begeef ik mij rollend op een fietspad met een begeleider naast of achter mij. Maar op deze avontuurlijke wijze was dan niet uniek, wel zeldzaam. Dus bijzonder! Dat bij tegenliggers de bek open viel als ze ons zagen, wat ik althans soms meende te zien, kan ik begrijpen. Of beelde ik mij dat gewoon in? Misschien. Bij mij was er geen schaamte, wel trots!

Onlangs was ik voor een lang weekend op Texel. Daar was ik twee of drie keer eerder geweest, ook met stichting De Hinkelaar. Bij het Tesselhuus in De Koog is ook een zogeheten duofiets aanwezig. Hier had ik mijzelf al eerder aan gewaagd. Een nieuw avontuur was een wens en zo geschiedde. De avond ervoor werd er met onder meer de hoofdsteun van mijn douchestoel goede ondersteuning gecreëerd.

Toen het zover was werd ik middels tillift op de rechter zitting geplaatst. Deze was feitelijk te klein voor mij. Naast vier extra handjes bood een eerste sjorband rond mijn buik en het stoeltje enige veiligheid. Toegegeven, toch was dit een spannend moment. Waarom ik deze happening dan toch liet gebeuren? Daarom. Nadat de tillift werd losgemaakt werd ik van voeten tot schouders nogal verankerd middels een wirwar aan sjorbanden en ducttape. Feitelijk kon ik geen kant meer op. Alleen mijn pet had nog vrij spel. Dus werd een strook ducttape vanaf hoofdsteun, strak over mijn pet aan het stuur vastgemaakt. Een bijzonder tafereel, al zeg ik het zelf. Maar of dit het enige was waarom ik anderen zag staren, dat blijft de vraag.

Het idee was om naar de andere kant van Texel te gaan, naar Oudeschild. Daar was een wolwinkel en moesten wollen sloffen en idem handschoenen worden gekocht. Het vooruitzicht van een visje scoren trok mij meer, maar dat terzijde. Al met al een leuke bestemming. De eerste minuten onderweg nog niet, maar daarna vond ik het vertrouwen dat ik natuurlijk wel moet hebben. Mede dankzij de zitting heb ik halverwege de heenrit al signalen van een zere reet. Maar  ik wil het nog prille avontuur, zeker niet na alle gedane moeite, niet dwarsbomen. Zij die naast mij zit en hij die voor of achter ons fietst zullen dit niet erg vinden, ik wel! Op dat moment ontvalt mij de opmerking dat wij dus alleen voor die kut wol zo’n pokke eind fietsen. Onzin natuurlijk, maar kut wol blijft voor ons een begrip..

Als wij zo’n drie uur later weer thuiskomen voelt mijn kont inmiddels als beton. Eenmaal weer in de tillift hangend ervaar ik het hoogtepunt van de dag. Toch is mij dit na de ervaring van vandaag meer dan waard! Ook toen ik hoorde dat in De Koog zelf ook wolwinkel was. Twee dagen later kom ik wederom in Oudeschild en koop ik zonder gêne ook maar sloffen met die kut wol.

Het avontuur met de duofiets was top! Maar dat er zoveel energie in werd gestopt om dit voor mij mogelijk te maken is nog topperder! De dagen op Texel waren sowieso super. Leuke mensen, goede sfeer, prettige zorg en meer dan genoeg ducttape.