Negeren

Nooit eerder had ik mij compleet lucht gewaand. Althans, misschien heel naïef, dat is mij nooit opgevallen. De talloze, mislukte pogingen tot communicatie, veroorzaakt door mijn beperkte stemvolume, daargelaten.

Maar nu was het overduidelijk. En omdat er ook geen gehoorapparatuur te bespeuren was, moest meneer wel òf stokdoof zijn, maar dit nog niet accepterend, òf zwaar gefrustreerd gebukt gaan onder de enorme werkdruk bij Welzorg en dit middels stommetje spelen afreageren op klanten.

″Dus er moet een monteur komen?″ Of een adviseur, als het maar iemand met verstand van zaken was. Dat het kussen kapot is had ik allang ontdekt. Niets reparatie! Vervanging was de enige optie, liefst zo snel mogelijk. Mijn logica dat zoiets ook wel telefonisch geregeld kan worden is blijkbaar behoorlijk achterhaald.

Sinds enige tijd krijg ik gedurende de dag een behoorlijke last van mijn kont. Dat klopt niet natuurlijk, want het kussen is er speciaal op gemaakt geen zere kont te krijgen; ook al wordt er dagelijks zo’n 15 uur op gezeten. Om meerdere redenen was ik hier tot nu toe niet genoeg alert op geweest. Ik heb immers wel eens vaker een zere kont wanneer ik niet goed in de stoel zit. Tevens heb ik zowel qua lichaam als rolstoel een bewogen zomerperiode achter de rug. Nee, al met al had mijn kont geen prioriteit gekregen.

Maar onlangs werd ik er weer mee geconfronteerd. Ik greep mijn kans toen ik op bed gelegd werd en de betreffende adl’er de tijd had om namens mij op onderzoek uit te gaan. Onder de buitenhoes bleek dat de voor mijn achterwerk zachtere, met een soort van gel gevulde delen, lek te zijn.

Na overleg kon er twee dagen later iemand komen. Die zou er dan donderdag tussen 8:00 en 13:00 zijn. Ik weet ondertussen dat men geen nauwkeurige afspraken kan maken. Maar mijn uitleg dat ik niet gegarandeerd snel op bed kan liggen zodra er iemand verschijnt en ik het vertik om een hele ochtend op bed te wachten, had in eerste instantie succes. Er volgde een afspraak dat er om 11:00 iemand zou komen. Fijn, ongekend!

Die ochtend lag ik braaf om 10:30 op bed, maar omdat er pas om 13.30 iemand aanbelde, was ik weer terug op aarde. Na een welkomstgroet uitte ik mijn verbazing over het tijdsverschil tussen woord en daad. Daarop volgde totaal geen reactie. Na er nogmaals over te beginnen, antwoordde hij uitvoerig: ″tja, die planning.″ Om de sfeer goed te houden, kwam ik maar ter zake en vertelde wat het euvel was. Ook daar volgde totaal geen weerwoord op. Serieus, zelfs niet toen ik lichtelijk geïrriteerd behoorlijk hard ’hallo’ scandeerde.

Toen hij zijn telefoon pakte bleek hij wel te kunnen praten. Met iemand van de technische dienst begreep ik al snel. ″Wat moet je weten? Een code? Waar staat dat? JAY3 misschien? Oh, dat is het merk en type.″ Ik wilde hem helpen, maar achtte mijzelf ondertussen kansloos. Echter, zelfs de stem uit de telefoon kon mij horen en vroeg om mijn inbreng.

Even later zat zijn taak erop. ″Er wachten nog veel andere klanten.″

Ik heb hem niet genegeerd. Maar wat een eikel!