Hulp

Stel je voor, het is nacht. Je wordt wakker en ziet op de wekker dat het 0:07 is. Ruim een uur eerder heb je je op bed laten leggen. Maar dit alles terzijde. Een behoorlijk zere heup heeft je uit de slaap gehaald. Uitleg!

Sinds ik mijzelf nog iets kon bewegen slaap ik op mijn rug. Hoewel mij verteld werd dat wisselende houdingen verstandig zou zijn, deed ik daar niets mee. Ik sliep immers goed! Enkele jaren geleden wees een ergotherapeut mij nogmaals op het belang ervan en op het bestaan van een speciaal systeem hiertoe. Een soort van boekensteunen om mij te fixeren en dan om de twee uur van houding laten wisselen. Dus gebroken nachten! Ammehoela! Eigenwijs?

Enkele maanden terug ontdekte ik bij toeval slaapapneu. Was dit sinds kort? Al jarenlang? Kweenie! Zuurstofondersteuning wordt aangeraden in zo’n geval. Maar verschillende mogelijkheden daartoe waren voor mij geen optie, vanwege een blaaspijpje boven mijn mond, wanneer ik op bed lig. Maar wie weet zou wisselligging helpen! Toen ging ik min of meer overstag.

Voordat er poepdure boekensteunen worden aangeschaft, probeer ik de wisselligging eerst provisorisch uit. Gewoon wat kussens in de rug. Ondanks mijn speciale matras word ik vaak na zo’n twee uur niet geheel vanzelf wakker met een beurze heup. Zo dus ook toen om 0:07. Als ik hulp wil vragen, dus op het pijpje blaas, weigert mijn smartphone dienst. Niet voor het eerst.

Op mijn huidige rolstoel zorgen een smartphone, specifieker de Click to Phone-app, in combinatie met een zender-/ontvangertje, de zogeheten Housemate, voor de omgevingsbesturing. Als ik op bed lig, gaan smartphone en Housemate met mij mee. Gedoe? Valt wel mee.

Behalve dat de combinatie Geert en techniek niet altijd werkt, wil de samenwerking tussen Housemate en smartphone ook niet altijd lukken. Waarschijnlijk was ik bij het aanschaffen van de smartphone gewoon een knieperd. Mijn vette Motorola was niet alleen goedkoop, maar ook een kat in de zak. Beide apparaatjes bijten elkaar geregeld, met een hulpeloze Geert als gevolg. Mijn teleurstelling zou door de muren heen hoorbaar kunnen zijn. Maar ook om 0:10 uur?

Gelukkig is er voor dit soort gevallen een back-up, een noodgreep. Naast mij hoofdkussen laat ik altijd een soort van geluidsontvanger plaatsen. Door een hart geluid te maken wordt er contact gelegd met ADL-ers. Maar kakkerdekak, wat ik ook brul, geen contact! Het apparaatje is niet neergezet, laat staan aangezet. Vergeten. Door wie? Laat ik het maar bij mezelf houden, de regie ligt immers bij mij. Stiekem denk ik: waarom heeft men mij er niet op geattendeerd?

Daar lig ik dan, inmiddels 0:12. Nog steeds pijn in mijn heup. Hopen dat er nu spontaan hulp aanbelt is niet meer dan een soort van Wishful thinking. Mijn wekker gaat om 7:15 af. Maar dan nog moet ik zelf om hulp vragen. Wat heet gelukkig, maar ik heb om 9:00 een veiligheidsafspraak. Als ik dan nog geen contact heb gezocht, dan doet Fokus dat met mij. Ik vraag altijd op tijd om hulp, dus vertrouw er maar op dat men doordenkt.

Om 7:50 wordt er aangebeld en hoor ik de voordeur opengaan. Straks maar een geheugenbriefje

voor mijzelf ophangen.