Waarom

Het vervolg start hopelijk niet veel later, een intakegesprek staat voor binnenkort. Onlangs vroeg iemand of ik wist wat mij in het revalidatiecentrum eigenlijk te wachten staat. Veel verder dan dat ik hoop om voor een aanpassing van de rolstoelbesturing te kunnen gaan, kwam ik op dat moment eigenlijk niet.

Voor alle duidelijkheid, inmiddels heb ik een veel duidelijker beeld van wat het traject mij daar zou kunnen brengen. Maar als ik terugdenk aan dat magere antwoord, dan schaam ik mij een soort van. Het is daar immers wel serious business. Daar was ik mij toch wel van bewust? Waarom bleef het aanvankelijk dan bij die 0,0 seconden verdieping in wat ik kon verwachten. Pas vanaf het moment van die ene vraag kwam ik in actie.

Maar Geert, jij weet nu toch al genoeg? Of in ieder geval veel meer. Waarom dan deze verbazing over jezelf? Oké, mijzelf omlaag halen hoeft niet. Ben ik ongeïnteresseerd? Nee. Of laks? Ook niet. Is het misschien een stukje ontkenning van de ziekte? Dat zou heel goed kunnen, want pas geleden kreeg ik nog te horen dat de laatste jaren veelvuldig advies tot meer hulp vaak door mij als onnodig werd afgehouden.

Ergens vraag ik mij ook af of mijn niet doortastend zijn te maken heeft met een cognitieve achteruitgang. Het is immers zo dat bij MS er een redelijk grote kans is dat ook de cognitie wordt beïnvloed. Nee, ik weet heus wel dat ik geen kasplantje ben geworden, maar de impact is er volgens mij wel degelijk. Concentratievermindering, woorden verwarren, details vergeten of soms het overzicht verliezen.

Hoewel ik beslissingen af en toe ook heel snel neem, soms te makkelijk en ondoordacht, met alle gevolgen van dien, kan ik aan de andere kant ook lang blijven toekijken. Dit afwachten, terwijl bijvoorbeeld het revalideren al lang en breed aanstaande is, dat past eigenlijk ook wel bij mij. Maak ik mij nu dus druk om niks? Of word ik eindelijk kritisch?

Al met al is het een bewuste keuze geweest om mij door de huisarts te laten verwijzen, maar gek genoeg heb ik niet bewust voor een revalidatiecentrum gekozen. Het idee kwam eigenlijk in mijn schoot geworpen. Uitleg!

Het was een opeenstapeling van frustraties. Het ging weer eens om die eeuwige rolstoel, om slaapapneu en misschien wel beademingsondersteuning en het besef dat ik steeds meer hulp nodig heb. Er moest iets gebeuren, vond ik. Maar wat?

Tijdens een belletje om advies naar het MS-loket werd gesproken over revalidatiecentrum Nieuw Unicum in Zandvoort. Ik kreeg spontaan een smile. Met het woord revalidatiecentrum viel er ineens een kwartje. Dàt lijkt me verstandig. Revalideren, APK, mezelf op alle fronten goed laten doorlichten. Maar bovenal was het de primaire Geert die iets anders hoorde: Zandvoort, dus zee, uitwaaien, strandtent.

Dat daar intern verblijven ook gaat vervelen, zover was ik nog even niet. Maar een telefoontje later wist ik wel beter. Het aantrekkelijke oord aan de kust was voor mij niet the place to be. Het ging hier niet om een revalidatiecentrum. De vogellanden in Zwolle was qua expertise ook zeer geschikt voor mij.

Trouwens, waarom moeilijk doen als het makkelijker kan!