Lid

Wat gezellig dat pa en ma ook zijn gekomen. Niet dat ik hen al had opgemerkt, maar Corinne, die mijn rolstoel bestuurde, zei hen al te zien staan. Daar bij Anneloes, Paolo en Luisa. Die zouden wij voor schouwburg Odeon treffen.

Mijn oudste zus was met man en dochter deze week vanuit Italië naar Zwolle gekomen om weer eens een Koningsdag mee te maken. Althans, dat hadden ze tegen mij gezegd. Samen met andere zus Corinne en mijn dochter Rosa hadden wij voor deze ochtend aanvankelijk afgesproken in een espressobar in de stad. Dus niet!

Drie dagen eerder had Rosa aan mij voorgesteld om in de stad koffie te drinken. Wat een leuk idee! Misschien dat ik nog heel even heb gedacht: waarom niet bij mij thuis? Maar terugkijkend zou die suggestie natuurlijk meteen zijn afgekeurd. Om dan ook met beide zussen af te spreken was natuurlijk goed. Dat dit helemaal in het scenario paste is nu wel duidelijk. Vandaar trouwens dat mijn idee van 11:00 als richttijd werd aangescherpt naar 10:30. Ook mijn voorstel om in Café Foyé, de hal van schouwburg Odeon af te spreken, want het is daar leuk zitten en goed toegankelijk, werd overruled. Dat dit de enige locatie in Zwolle was waar wij pertinent niet konden afspreken wist ik natuurlijk niet. Na een lichte paniek had Corinne, het brein achter dit masterplan, al snel een leuke koffietent ontdekt.

Die woensdagochtend waren wij op tijd bij de afgesproken locatie. Gezellig tent, wel heel krap voor mij. Ah, daar was Rosa ook. Maar waar de anderen bleven? De verklaring hoorde ik van Corinne. In een al dan niet echt bericht meldde Anneloes dat wegens koningsdag morgen ze hun auto alleen aan de andere kant van de stad konden parkeren en wij moesten daarom maar hun richting lopen om dan maar bijvoorbeeld bij Café Foyé af te spreken.

Terugkijkend bedenk ik mij, Zwolle is immers geen wereldstad, dat het hier om een afstand van 10 minuten lopen gaat. Zij hadden dus prima naar ons kunnen komen. Maar zo snugger was ik op dat moment niet. Niet veel later waren wij in de buurt van de schouwburg, toen ik dus hoorde dat mijn ouders ook waren meegekomen.

Dat was toevallig, daar stond Lieke. En daar was Daan en Peggy en die en die en die. Wat is dit? Dat dit geen toeval kon zijn begreep ik wel. Een verrassingsfeestje? Maar hoe, waarom? In de foyer, beduusd en aan de koffie, zitten opvallend veel mensen. Zou er zodadelijk een voorstelling zijn? Er ging nog steeds geen lampje branden. Ook niet als opeens de burgemeester voor mij staat en zegt dat we er een mooie, bijzondere ochtend van gaan maken. Pas toen ik de schouwburgzaal binnenkwam en ik de burgemeester op het podium zag zitten met boven hem op een groot scherm lintjesregen was het mij duidelijk.

De speech aanhorend moest ik wel even slikken. De woorden raakten mij en inderdaad, alles opgeteld heb ik ondanks mijn beperking niet stilgezeten. Uiteraard, zo actief als ik ooit was, zit er niet meer in. Ik word al moe als ik eraan terugdenk.

Maar een onderscheiding, ik?