Verklaring

Op de valreep nam het gesprek een voor mij nogal onverwachte wending. Tot dat moment draaide ik mijn verhaaltje af. Uiteraard serieus, maar verder zonder teveel nadenken.

Het dilemma dat mij werd voorgelegd leidde bij mij een andere stemming in. Van terugkijken in de tijd werd het turen in de toekomst. Voor mij was dit een materie waar ik de 25 minuten hiervoor, maar feitelijk ook alle 25 jaren tot nu toe hooguit zijdelings over heb nagedacht. Voor de persoon tegenover mij was het daarentegen waarschijnlijk een niet meer dan vanzelfsprekende vraag. Niet dat ik er problemen mee heb om zomaar even de diepte in te duiken. Althans, als het over mijn aandoening gaat en de impact op lijf en geest. Maar nu werd het gesprek dus eventjes omgegooid en moest ik anticiperen op wat mij misschien zou kunnen overkomen

Het was een nieuw gezicht tegenover mij. Nadat hij al jarenlang mijn neuroloog was, vond dr. Hoppenbrouwer het op een bepaald moment helaas zo nodig om met pensioen te gaan. Daarop mochten verschillende personen deze functie bekleden. Iedere keer gebeurde dit tijdelijk, dus van een band was er zeker geen sprake. Nadat in een telefonisch consult eind vorig jaar duidelijk werd dat ook de vorige neuroloog zou gaan stoppen in die functie, kreeg ik onlangs een e-mail dat meneer X diens opvolger zou worden. Net als bij het vorige nieuwe gezicht leek het mij wel zo goed om voor een eerste kennismaking naar Meppel te gaan. Heeft Zwolle een giga ziekenhuis, is net de afdeling neurologie ondergebracht in die andere locatie.

Zo schoof ik, begeleid door haar een PGB’er, in het kantoortje bij de arts aan tafel. Na de wisselwerking van vragen door hem en het ratelen van mij, onderbroken door het tikken op een toetsenbord, leek het gesprek ten einde en maakte ik min of meer al aanstalten om te vertrekken. Of ik een reanimatieverklaring heb? Een vraag van die strekking bracht mij enigszins in verwarring, want die had ik niet zien aankomen. Nu heb ik daar tot een bepaalde hoogte wel eens over nagedacht. Sterker, enkele jaren geleden heb ik er met mijn huisarts over gesproken en is vastgelegd dat ik niet dood wil. Dus redden wat er te redden valt, wat mij betreft. Maar met een dergelijk antwoord was ditmaal het gesprek dus nog niet klaar.

Ooit kwam het bij neuroloog Hoppenbrouwer ter sprake betreffende slikproblemen bij mij. Verslikken kan behalve door rechtstreeks fataal stikken ook via een mogelijke longontsteking alsnog tot de dood leiden. Of zoiets. De nieuwe neuroloog benaderde zijn vraag vanuit mijn behoorlijke lichamelijke beperking. Aangezien bij mij nog slechts mijn nek en hoofd functioneren is het maar de vraag wat er na een hartaanval nog overblijft van die schaarste aan lichamelijk functioneren. Bij iemand met een volledig gezond lijf is er om het zo te zeggen een grotere kans op enig functioneren. Ik moest maar eens heel goed gaan nadenken en overleggen over mijn standpunt aangaande wel of geen reanimatieverklaring. Enigszins in mineur verliet ik het ziekenhuis.

Onlangs bekrachtigde iemand met verstand van zake bovenstaande. Het feit dat ik een elektrische rolstoel heb, wat het tijdig reanimeren wellicht dwarsboomt, daargelaten.