Geluid

Via via werd ik er destijds op geattendeerd dat dit wel eens de ideale oplossing voor mij zou kunnen zijn. Aanvankelijk had ik er wel zo mijn bedenkingen bij, maar het bleek inderdaad geweldig!

Sinds een aantal jaren kon ik mij, en dat in toenemende mate, niet goed verstaanbaar maken. Wel bij mij thuis en als het dan ook nog eens ging om één-op-één ontmoetingen, of hooguit met een paar anderen. Maar daaromheen werd het lastig, voor anderen, zeker voor mij. Ook vanwege de energie die het vergde. In een supermarkt, een cafeetje of een volle foyer, laat staan in een concertzaal.

Al betaalde mijn zorgverzekering, voor mij was dit de koop van de eeuw. Het was dus wel wennen, want met zo’n headset en zo’n blikken stem leek ik wel een piloot. Maar de meerwaarde won het al snel van de schaamte. Tegenwoordig draagt de hometrainer in mijn woonkamer die Koop van de Eeuw-titel. Een duur ding, die ik dus wel zelf kocht. Maar dat terzijde.

Echter, de laatste jaren bleek dat in bepaalde situaties de spraakversterker toch niet afdoende was. Zeker bij concerten, waar flink wat decibels werden rondgestrooid en ook voor- en achteraf de muziek en geroezemoes mij vaak genoeg monddood maakte. Dus dan maar thuisblijven, ammehoela! Ook al was zoiets zeer frustrerend, verder dan die soort van acceptatie van het lot kwam het niet. Grote kans dat mijn energiehuishouden gedurende de laatste jaren er ook niet beter op is geworden. Misschien door de MS, maar toegegeven, mijn Way of live met dat ene culturele uitje willen meemaken maar ook dat andere, verstandig of niet, zal daar ook debet aan zijn.

Ongeveer twee jaar geleden opperde tijdens een concert een mij begeleidende vrouw dat het wel handig zou zijn als zij mij via oortjes kon horen, al dan niet draadloos. Dan hoefde zij niet steeds in het boxje van mijn spraakversterker te kruipen om mij te verstaan. Wat bijvoorbeeld beveiligers of horecapersoneel ook hebben. Ja, dat lijkt me ideaal! Maar daar bleef het verder bij en het voornemen verwaterde.

Tot ik enkele weken terug met twee vrienden, vooraf aan een concert, nog wat ging happen in de stad. Daar was het gezellig druk, dus een potentiële frustratie was aanstaande. Gewapend met mijn spraakversterker ging ik de strijd met het geroezemoes aan. Hoezeer ik ook mijn best deed, ik verloor. Dan hoor ik mijzelf toch echt duidelijk praten, maar dan blijkt het tegendeel waar te zijn als de anderen mij niet of nauwelijks kunnen verstaan. Het moge duidelijk zijn dat zoiets nogal behoorlijk irritant is. Voor iedereen denk ik. Helemaal als ik een grapje twee tot vier keer moet herhalen. Ook zij begonnen over oortjes en Bluetooth. Neem zo’n ding als motorrijders gebruiken voor onderling communiceren.

Sindsdien struin ik het internet af. Er zijn heel wat mogelijkheden, maar daarbij is ook handfunctie nodig. Enig technisch inzicht en verder verstand van zaken is ook niet mijn sterkste kant. Dat sporadische wat waarschijnlijk wel geschikt is, dat is dan weer gloeiend duur. Mijn verzekering betaalt niet mee, wat ik ergens nog wel begrijp.

Als ik wat vind en aanschaf, wordt dat geheid weer de koop van de eeuw.