Mazzel

Het laatste bewijs is geleverd. Het is nu echt een feit dat het gewone leven weer is begonnen. Vorige week vrijdag mocht ik voor het eerst dit seizoen naar de schouwburg. Thuis heb ik een flink stapeltje tickets liggen, aangeschaft in de voorverkoop. Muziek, cabaret, toneel, ik kan mijn aankopen nu geleidelijk aan gaan verzilveren. De eerste twee tickets kon ik laten afscheuren om naar de Ashton Brothers te gaan.

Ik ging samen met René Klaassen. Wij kennen elkaar ongeveer ons hele leven. Mijn vader was in 1974 vanuit Den Helder beroepen in Hoofddorp. René kwam bij mij in de klas op de kleuterschool en woonde ook nog eens vlakbij. Geen vriendjes worden was eigenlijk onmogelijk. Nu, bijna 40 jaar later, zien we elkaar nog geregeld. Tussendoor is er niet veel contact, maar als we elkaar zien dan weten dat het goed is.

‘Een flink stapeltje tickets in huis, wat een luxe eigenlijk,’ hoor ik mijzelf denken. Maar ik schaam mij er niet voor. Ik heb er de tijd, de energie, de belangstelling en bovenal het geld voor. Wat ook niet geheel onbelangrijk is, is dat ik korting ontvang omdat ik een rolstoel zit. Ik heb de mazzel dat ik voor een tweede kaartje maar de helft hoef te betalen. Desondanks besef ik dat ik mijn handen mag dichtknijpen dat ik vòòr mijn huidige hoedanigheid een leven heb gehad met werk en een redelijk inkomen. Daar pluk ik gelukkig nu nog de vruchten van. Ik zeg dit omdat heel Nederland weet dat de zorgzijde van de samenleving door de regering en haar bezuinigingen keihard wordt getroffen. Dagelijks horen wij dat de zorg steeds meer in het verdomhoekje wordt gepropt.

'Geert, bijna iedereen wordt gedupeerd, de recessie is overal merkbaar.' Weet ik, maar ik voel me logischerwijs verbonden met de gehandicapten en chronisch zieken. Zij gaan er de komende jaren flink op achteruit. Ik wil dat iedereen een eerlijke kans krijgt in de samenleving. Ikzelf kan van mij afbijten en voor mijzelf opkomen. Tussen de oren klopt het bij mij allemaal wel. Niet iedereen is hiermee gezegend. In mijn eentje een vuist maken kan ik niet, hard schreeuwen ook niet, erover schrijven wel!

Op een nieuwssite lees ik dat een zorginstelling honderden banen moet schrappen om maar kosten te besparen. Vlak daaronder lees ik dat de raad van toezicht van Humanitas achter de keuze staat om een interim-bestuurder 95 duizend euro te betalen voor een maand werk. Maar de grootste klap was toen ik moest lezen dat gehandicapte bezoekers van Disneyland in de toekomst gewoon moeten aansluiten in de rij bij een attractie. Het pretpark heeft besloten om de 'snelle rijen' voor mensen met een beperking af te schaffen omdat er steeds meer misbruik van werd gemaakt door valide bezoekers. Is men jaloers? Van mij mag men wel ruilen.

Ik heb dus ook nog eens mazzel dat ik een hekel heb aan Disneyland.

Kunst

ʺJe ziet dat Rembrandt de aandacht op belangrijke details vestigde met behulp van licht. Zoals bij dat meisje, alsof er een lichtstraal op haar valt. Het verhaal gaat dat haar gezicht zou lijken op Rembrandt’s eerste vrouw, Saskia van Uylenburgh.ʺ

Met mijn vader bekijk ik De Nachtwacht en hij vertelt over wat ik zou kunnen zien. Het voornemen om samen eens naar het Rijksmuseum te gaan is er al sinds de opening in april dit jaar. Om de eerste drukte te ontzien, besloten we om later in het jaar te gaan. Maar het maakt kennelijk niet uit wanneer men überhaupt maar ook gaat. Het is altijd druk. Een taxibusje pikte ons om kwart voor tien op bij mij thuis en ruim anderhalf uur later staan we bij de ingang, in de fietsdoorgang onder het museum. Een mooi voortvarend begin van de dag.

Eerst maar eens langs de eregalerij op de tweede verdieping. Daar hangen allerlei bekende werken van oude meesters. Ik heb mijn vader de vrije hand gegeven om mij te overladen met informatie. Hij weet nu eenmaal veel van geschiedenis, binnen de kunst en zeker ook in het algemeen. En hij weet ook nog eens smakelijk te vertellen. Daarbij komt dat ik weinig kracht in mijn stem heb en hij problemen met zijn gehoor. In combinatie met het geroezemoes in die grote zalen, leek het mij beter om vooral te luisteren en niet teveel te hoeven vragen.

Enthousiast vertelt hij dat op een bepaald schilderij bijna hetzelfde effect te zien is als wat Rembrandt wist te realiseren met zijn manier van schilderen. Tijdens het luisteren houd ik af en toe mijn adem in als hij uitbundig bewegend met zijn handen akelig dicht langs het schilderwerk beweegt. Een suppoost valt dit kennelijk ook op en vraagt vriendelijk of mijn vader zich ook om de schilderijen zou willen bekommeren. Ik heb het zelf niet warm, dus de zweetdruppeltjes op het voorhoofd van de suppoost zijn misschien wel veroorzaakt door een innerlijke spanning. Als effect van het besef dat onder zijn toeziend oog een schilderij bijna zou beschadigen.

Als we afbuigen naar de overige collectie van het museum begin ik al aardig verzadigd te raken. Mooie schilderijen, fijne uitleg, maar het moet allemaal ook een plaatsje krijgen. Weer 67 schilderijen later moeten wij aan elkaar bekennen eigenlijk wel murw te zijn. Allebei hebben we daar onze geldige redenen voor. Wat is het leuk samen met hem. Kletsen, luisteren, kijken, genieten. Ik kan wel zeggen dat van al het moois wat ik heb gezien, het leukste en interessantste stukje oudheid naast mij loopt.

Weet je wat trouwens ook een kunst is? Om rustig te blijven terwijl je vier en een half uur onderweg bent op de terugweg. Pa vreet zich op van irritatie. Aan mij heeft hij hierbij niets. Behalve dat ik veel slaap, ben ik wel gewend aan dit oponthoud. ʺWelkom in mijn wereldʺ, zeg ik tegen hem.

Nee, als ik die ku… taxi weer eens vervloek, heb ik het niet over een kunsttaxi.

Kijk

‘O, zit dat zo?’ Dat er opeens een kwartje valt, maakt iedereen wel eens mee. Misschien ook nog dat het eigenlijk een beetje onbenullig gevalletje is. Ruim een jaar geleden was het betreffende kwartje bij mij een beetje boel onbenullig. Althans, zo zou het kunnen overkomen. Een zogenaamde levenservaring maakte dat ik er opeens niet meer omheen kon. Ik was toch echt een ‘rolstoelmobilist’. Een niet normaal, niet gangbaar persoon, maar iemand met een gebruiksaanwijzing. Dit zal waarschijnlijk heel naïef overkomen. ‘Wake up Geert, je hebt immers toch al enkele jaren vier wielen onder je gat?’

Iedere dag zit ik inderdaad in dat karretje, wat er bij mij waarschijnlijk toe heeft geleid dat ik door het apparaat heen ben gaan kijken. Ik zie mezelf als een normaal denkend en communicerend mens. De rolstoel neem ik voor lief, als een feit. Kennelijk was het gevolg daarvan dat ik er niet meer bij stil stond dat anderen mij anders zagen dan ik mijzelf. Dus als een gehandicapt persoon. Waarschijnlijk wel met de intentie mij als volwaardig te zien, maar dan toch anders. Dat was wel even shocking. Achteraf bekeken snap ik het uiteraard wel. Contact hebben met mij is nu eenmaal anders dan anders. Of het nu gaat om samen eten, samen naar de film gaan of een relatie met mij aanknopen.

Ik ken veel mensen en heb in het dagelijks leven genoeg sociale contacten. Deze mensen kennen mij misschien van binnen, maar in ieder geval van buiten, dus inclusief de bij mij horende beperkingen. Aanleggen van nieuwe contacten gaat mij ook niet moeilijk af. Ik proef nog wel eens een drempeltje waar de betreffende tegenspeler nog overheen moet stappen. Een belemmering van mijn kant kan zijn dat het volume van mijn stem mij in de steek laat en daardoor een gesprek belemmert. Tja, het middenrif is ook een spier. Bekenden weten dit van mij, geen probleem zo ver!

De ervaring waar ik het eerder over had is nooit bewezen. Het is puur hypothetisch, maar ik ben eigenlijk wel zeker van mijn zaak. Aangezien ik ook niet van beton ben en dolgraag een relatie wilde, begaf ik mij op het pad der datingsites. Contact krijgen via één van deze online ontmoetingsplaatsen is vanzelfsprekend, als het niet op een andere manier lukt. Voor alle duidelijkheid, ik heb echt niet stilgezeten sinds mijn scheiding. Maar ik was op zoek naar de ware. Zou ik die nog vinden? Zou zij überhaupt bestaan in mijn leven? Ondertussen is voor mij de kans op digitaal succes 0,0 gebleken. Ik kotste als ik weer eens een sympathiebetuiging ontving. ‘Tussen ons zal het niets worden, maar ik bewonder jouw lef en openheid.’ Gelukkig blijkt dat het mogelijk is dat mensen uit heel onverwachte hoek op mijn levenspad kunnen komen.

‘Beauty is in the eye of the beholder’ van William Shakespeare betekent letterlijk: Schoonheid ligt in het oog van de toeschouwer. Hoe iets bekeken wordt is dus subjectief, geheel afhankelijk van wie er aanschouwt. Of anders gezegd: over smaak valt niet te twisten.

Alles is ‘in the eye of the beholder’. Kijk verder dan alleen een rolstoel.

Droom

Stuur nu je droom in voor de DreaMS Award 2013! Mensen met MS kunnen hun droom inzenden, waarmee hun kwaliteit van leven aanzienlijk zou kunnen verbeteren.

In de wachtkamer van het ziekenhuis wordt mijn blik getrokken door een affiche met deze oproep. De DreaMS Award! Eindelijk zou mijn kwaliteit van leven verbeterd kunnen worden. Het Nationaal MS Fonds zet wel hoog in met deze woorden, vind ik. Kan de kwaliteit van het leven verbeterd worden door het verwezenlijken van een droom? Zou men misschien in het bezit zijn van een in het geniep ontwikkeld medicijn tegen MS? 

Maar goed, ik hapte graag toe op dit aanbod. En ieder nadeel heeft zijn voordeel, dankzij mijn MS kon ik een droom wellicht zomaar gerealiseerd zien worden. Dus deze kans moest ik maar ‘met beide handen aangrijpen’. De betreffende droom moest overigens nog wel in z’n geheel ontwikkeld worden. Ik kon werkelijk niets bedenken waarmee ik zou kunnen scoren bij de jury. In de dagen die volgden zette ik alles op alles om toch maar een zo echt mogelijk lijkend verhaal te fabriceren. Volgens het affiche gaf de jury mij nog slechts enkele dagen de tijd.

Heeft Geert werkelijk geen dromen? Durft Geert misschien niet meer te dromen? Ik moest maar eens goed gaan nadenken over wat ik in de toekomst nog zou willen bereiken? Of denkend aan de DreaMS Award 2013, wat zou mijn leven nog kunnen aanvullen, de kwaliteit van mijn leven kunnen verbeteren? Nou, de kwaliteit van leven is bij mij eigenlijk al goed. Waarschijnlijk zouden alleen effectieve medicijnen daartoe nog verbetering kunnen brengen. Hoewel? Hoe raar het misschien ook mag klinken, ik weet niet of ik daar direct gelukkiger van zou worden.

Er zijn nog wel activiteiten die ik zou willen ondernemen, maar om deze dan dromen te noemen? Ik zou wel enkele ‘Try before you die’-acties willen ondernemen, zoals paragliden, skiën of paardrijden. Het klinkt heel stoer, maar ik moet de kanttekening plaatsen dat ik deze wensen niet zelf heb bedacht. Ze kwamen de laatste tijd stuk voor stuk op mijn pad en ik moest steeds concluderen dat dit ook tot mijn mogelijkheden behoorde.

Ik kan tot nu toe terugkijken op een rijk leven. Dit bedoel ik niet zo dramatisch dan het wellicht overkomt. Wees gerust, ik kijk ook gewoon naar mijn toekomst, hoe onzekerder die ook is. In mijn leven heb ik kunnen lopen, dansen, werken en voetballen en mag ik nog steeds vader zijn. Ik hoor wel eens de vergelijking met iemand die zijn hele leven al in een rolstoel zit. Die weet tenminste  niet wat hij mist en hij heeft niet zoveel hoeven in te leveren als ik. Dat zie ik duidelijk anders. Tot nu toe heb ik in mijn leven het nodige kunnen verwezenlijken, misschien wel dromen zien uitkomen, maar ook aan diggelen zien vallen. Na 10 jaar huwelijk ben ik gescheiden en na 13 jaar werken werd ik arbeidsongeschikt. Maar bovenal heb ik twee geweldige dochters en een fijn sociaal en cultureel leven.

De DreaMS Award 1963 had naar Martin Luther King moeten gaan. Met het inwilligen van zijn droom had de gehele mensheid veranderd kunnen worden. Maar toen bestond deze Award nog niet en Martin Luther King had trouwens geen MS.