Mazzel

Het laatste bewijs is geleverd. Het is nu echt een feit dat het gewone leven weer is begonnen. Vorige week vrijdag mocht ik voor het eerst dit seizoen naar de schouwburg. Thuis heb ik een flink stapeltje tickets liggen, aangeschaft in de voorverkoop. Muziek, cabaret, toneel, ik kan mijn aankopen nu geleidelijk aan gaan verzilveren. De eerste twee tickets kon ik laten afscheuren om naar de Ashton Brothers te gaan.

Ik ging samen met René Klaassen. Wij kennen elkaar ongeveer ons hele leven. Mijn vader was in 1974 vanuit Den Helder beroepen in Hoofddorp. René kwam bij mij in de klas op de kleuterschool en woonde ook nog eens vlakbij. Geen vriendjes worden was eigenlijk onmogelijk. Nu, bijna 40 jaar later, zien we elkaar nog geregeld. Tussendoor is er niet veel contact, maar als we elkaar zien dan weten dat het goed is.

‘Een flink stapeltje tickets in huis, wat een luxe eigenlijk,’ hoor ik mijzelf denken. Maar ik schaam mij er niet voor. Ik heb er de tijd, de energie, de belangstelling en bovenal het geld voor. Wat ook niet geheel onbelangrijk is, is dat ik korting ontvang omdat ik een rolstoel zit. Ik heb de mazzel dat ik voor een tweede kaartje maar de helft hoef te betalen. Desondanks besef ik dat ik mijn handen mag dichtknijpen dat ik vòòr mijn huidige hoedanigheid een leven heb gehad met werk en een redelijk inkomen. Daar pluk ik gelukkig nu nog de vruchten van. Ik zeg dit omdat heel Nederland weet dat de zorgzijde van de samenleving door de regering en haar bezuinigingen keihard wordt getroffen. Dagelijks horen wij dat de zorg steeds meer in het verdomhoekje wordt gepropt.

'Geert, bijna iedereen wordt gedupeerd, de recessie is overal merkbaar.' Weet ik, maar ik voel me logischerwijs verbonden met de gehandicapten en chronisch zieken. Zij gaan er de komende jaren flink op achteruit. Ik wil dat iedereen een eerlijke kans krijgt in de samenleving. Ikzelf kan van mij afbijten en voor mijzelf opkomen. Tussen de oren klopt het bij mij allemaal wel. Niet iedereen is hiermee gezegend. In mijn eentje een vuist maken kan ik niet, hard schreeuwen ook niet, erover schrijven wel!

Op een nieuwssite lees ik dat een zorginstelling honderden banen moet schrappen om maar kosten te besparen. Vlak daaronder lees ik dat de raad van toezicht van Humanitas achter de keuze staat om een interim-bestuurder 95 duizend euro te betalen voor een maand werk. Maar de grootste klap was toen ik moest lezen dat gehandicapte bezoekers van Disneyland in de toekomst gewoon moeten aansluiten in de rij bij een attractie. Het pretpark heeft besloten om de 'snelle rijen' voor mensen met een beperking af te schaffen omdat er steeds meer misbruik van werd gemaakt door valide bezoekers. Is men jaloers? Van mij mag men wel ruilen.

Ik heb dus ook nog eens mazzel dat ik een hekel heb aan Disneyland.