Kijk

‘O, zit dat zo?’ Dat er opeens een kwartje valt, maakt iedereen wel eens mee. Misschien ook nog dat het eigenlijk een beetje onbenullig gevalletje is. Ruim een jaar geleden was het betreffende kwartje bij mij een beetje boel onbenullig. Althans, zo zou het kunnen overkomen. Een zogenaamde levenservaring maakte dat ik er opeens niet meer omheen kon. Ik was toch echt een ‘rolstoelmobilist’. Een niet normaal, niet gangbaar persoon, maar iemand met een gebruiksaanwijzing. Dit zal waarschijnlijk heel naïef overkomen. ‘Wake up Geert, je hebt immers toch al enkele jaren vier wielen onder je gat?’

Iedere dag zit ik inderdaad in dat karretje, wat er bij mij waarschijnlijk toe heeft geleid dat ik door het apparaat heen ben gaan kijken. Ik zie mezelf als een normaal denkend en communicerend mens. De rolstoel neem ik voor lief, als een feit. Kennelijk was het gevolg daarvan dat ik er niet meer bij stil stond dat anderen mij anders zagen dan ik mijzelf. Dus als een gehandicapt persoon. Waarschijnlijk wel met de intentie mij als volwaardig te zien, maar dan toch anders. Dat was wel even shocking. Achteraf bekeken snap ik het uiteraard wel. Contact hebben met mij is nu eenmaal anders dan anders. Of het nu gaat om samen eten, samen naar de film gaan of een relatie met mij aanknopen.

Ik ken veel mensen en heb in het dagelijks leven genoeg sociale contacten. Deze mensen kennen mij misschien van binnen, maar in ieder geval van buiten, dus inclusief de bij mij horende beperkingen. Aanleggen van nieuwe contacten gaat mij ook niet moeilijk af. Ik proef nog wel eens een drempeltje waar de betreffende tegenspeler nog overheen moet stappen. Een belemmering van mijn kant kan zijn dat het volume van mijn stem mij in de steek laat en daardoor een gesprek belemmert. Tja, het middenrif is ook een spier. Bekenden weten dit van mij, geen probleem zo ver!

De ervaring waar ik het eerder over had is nooit bewezen. Het is puur hypothetisch, maar ik ben eigenlijk wel zeker van mijn zaak. Aangezien ik ook niet van beton ben en dolgraag een relatie wilde, begaf ik mij op het pad der datingsites. Contact krijgen via één van deze online ontmoetingsplaatsen is vanzelfsprekend, als het niet op een andere manier lukt. Voor alle duidelijkheid, ik heb echt niet stilgezeten sinds mijn scheiding. Maar ik was op zoek naar de ware. Zou ik die nog vinden? Zou zij überhaupt bestaan in mijn leven? Ondertussen is voor mij de kans op digitaal succes 0,0 gebleken. Ik kotste als ik weer eens een sympathiebetuiging ontving. ‘Tussen ons zal het niets worden, maar ik bewonder jouw lef en openheid.’ Gelukkig blijkt dat het mogelijk is dat mensen uit heel onverwachte hoek op mijn levenspad kunnen komen.

‘Beauty is in the eye of the beholder’ van William Shakespeare betekent letterlijk: Schoonheid ligt in het oog van de toeschouwer. Hoe iets bekeken wordt is dus subjectief, geheel afhankelijk van wie er aanschouwt. Of anders gezegd: over smaak valt niet te twisten.

Alles is ‘in the eye of the beholder’. Kijk verder dan alleen een rolstoel.