Als

In feite ken ik hem niet, hoewel ik wel weet hoe hij er uitziet en dat zijn beroep staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is. Maar hoe Martin van Rijn als mens in elkaar steekt, waar hij woont of welke opleiding hij heeft genoten is mij niet bekend. Ondertussen ben ik er wel van op de hoogte dat Maarten Johannes zijn officiële voornaam is. Ook weet ik dat hij dit jaar 58 wordt, twee kinderen heeft en dat hij op 18 december jongstleden moest beslissen over mijn toekomst.

Op de website van de Rijksoverheid staat een quote van zijn hand: 'Kwetsbare mensen die veel zorg nodig hebben, verdienen ook in de toekomst goede, betaalbare zorg dichtbij huis. Daarom wil ik de zorg voor ouderen, chronisch zieken en mensen met een beperking hervormen. Bij deze zware taak hebben wij elkaar hard nodig…'

Ik snap Martins dilemma wel. Hij zal het ook niet leuk vinden om het leven van iemand anders op de kop te zetten. Maar als staatssecretaris van VWS heeft hij het regeerakkoord ondertekend en hij zal dus ook moeten voldoen aan het beleid: bezuinigen! Binnen de plannen rond het veranderen van de langdurige zorg had Martin dan ook geen plaats meer voor het Fokuswonen. Nou ja, in ieder geval niet meer in de huidige vorm en daardoor dreigde ook ik niet langer zelfstandig te kunnen blijven wonen.

In een overleg van de Vaste Kamercommissie voor VWS op die woensdag 18 december 2013 kreeg Martin te horen dat niet al zijn plannen zomaar konden doorgaan. Alle partijen in de Tweede Kamer bleken in het Fokuswonen juist een voorbeeld te zien van hoe de zorg in Nederland zou moeten zijn. Het zelfstandig wonen volgens het principe van Fokus moet volgens de Kamer dus blijven zoals het is. Men wil meteen een goede regeling, zodat het gedaan is met de steeds herhaalde onrust onder cliënten over hun toekomst.

Maar wat nu als Martin geen stopteken had gekregen en hij zijn plannen wel had kunnen laten uitvoeren. Quasi intellectueel verkondig ik regelmatig en met volle overtuiging dat als niet bestaat. Men kan beter maar niet denken aan gemiste kansen in het leven, hoe het leven beter geleefd had kunnen worden. Voor de eigen gemoedsrust is het verstandiger om te denken in het nu en van hieruit naar voren te kijken. Echter, als kwam nu wel even héél dichtbij.

Wat als Fokus niet meer zou bestaan? Mijn leven zou danig overhoop worden gehaald. Het theater, mijn laptop en mijn sociale (eet-)contacten lopen niet opeens weg, daar zou ik mij niet druk om hoeven maken. Maar ik zou waarschijnlijk in een verzorgingshuis moeten gaan wonen. Geen zorg op afroep, dus vaarwel eigen regie over mijn leven! Maar ook geen ruim appartement meer en bovenal, mijn dochters zouden niet meer in de buurt wonen zoals nu!

Trouwens, wat als Fokus überhaupt niet zou hebben bestaan? Of wat als ik geen multiple sclerose zou hebben ontwikkeld? Stel, ik was nòòit geboren.

Gelukkig, als bestaat niet!