Weer

Wanneer het regent en er rijdt een rode jas op vier wielen buiten, dan is er een mogelijkheid dat ik in die jas zit. Echter, ook bij mij overheerst een vreselijke aversie tegen neerslag, dus ik ben het liever niet dan wel. Om te achterhalen of ik het al dan niet ben, hoeft men misschien maar een klein beetje dichterbij te komen.

Waarschijnlijk zal er dan, door het getik van regendruppels op mijn regenjas en op de straat heen, een schijnbaar monotoon gebrom te horen zijn. Dit zou wel eens vergeleken kunnen worden, gelet op het het weersbeeld, met een klaagzang, een openlijke uiting van afschuw en dat klopt dan geheel.

Realiteitszin ontbreekt mij niet. De waarom-vraag zal ik dan ook niet aan de weergoden stellen, die luisteren toch niet! Uiteraard schuilt er in het gefrustreerde gemompel eerder een op mijzelf gerichte, verwijtende vraag: wat doe ik hier buiten in de regen? Ik kan verklappen dat in werkelijkheid op dat moment onderstaand stukje diepgaande proza uit mijn keel te horen is.

’T is klotenweer, klotenweer, kloot-kloot-klotenweer.
’T is klotenweer, klotenweer, kloot-kloot-klotenweer.
’T is klotenweer.

Deze woorden vormen het refrein van het gelijknamige nummer van Skik, de band waarin Daniël Lohues zat, voordat hij een solocarrière begon. Uiteraard zing ik ze niet luidkeels, omdat ik anderen niet met mijn, enigszins kinderachtige geklaag wil lastigvallen. Gène en plezier gaan op dat moment even hand in hand. Tevens vallen niet alleen mijn zangkwaliteiten, maar ook het volume dat ik weet te produceren nogal tegen. In ieder geval dat laatste komt doordat de kracht mij in de steek laat.

Men hoeft geen muziektherapeut te zijn om te weten dat emoties vaak gekoppeld worden aan muziek. Als ik mijzelf relaxed voel, zing ik bijna automatisch Walk and don't look back van Peter Tosh en Mick Jagger. En baal ik van de regen, dan zing ik dus over klotenweer. Ach, het houdt mij lekker bezig. Het leidt af en ik geef hiermee een nuttig draai aan mijn frustratie. Positief labelen heet dat toch?

Waarom heb ik een hekel aan regen? Niet alleen omdat mijn bovenbenen dan nat worden. Niet alleen omdat de regen vanaf mijn regenjas, via mijn zitting in mijn kruis loopt. Niet alleen omdat ik dan te laat ontdekt dat ik beter een schootskleed had kunnen laten aandoen. Niet alleen omdat het regenwater achteraf, via mijn rolstoel, troep in huis geeft.

Maar ook omdat ik een kinbesturing op mijn rolstoel heb, welke ik met een volledig dichtgeritste jas niet kan bedienen. Of het nu regent, sneeuwt of gewoon koud is, het moment dat ik deze jas aan de kapstok kan laten hangen is welkom.

Onlangs reed ik mijzelf weer eens klem tegen mijn leeftafel. De jas was al aangetrokken, de rits iets te ver opgetrokken. Ik moet nogal eens gapen, op dat moment dus ook en druk daarbij per ongeluk de kinbesturing naar voren. Ik heb geen auto, maar ik denk de vergelijking aan te kunnen gaan met in een auto zitten, terwijl diens remmen niet werken.

Buiten regent het niet, dus ik kan gelukkig naar buiten!