Vrijheid

″Of ik niet kon uitkijken, ik was zeker een mongool.″ Deze vraag annex aanname werd mij toegeworpen door een van de drie jongeren tegenover mij. Er stonden enkele duizenden mensen om mij heen, maar deze drie hadden de focus op mij gericht. Voor heel even dan! Ik had bij een van hen tegen de enkels aangereden.

Dat er nogal agressief werd gereageerd, gaf mij de indruk dat het meer dan alleen muziek was wat hun emoties opzweepte. Drank? Pillen? Of zij waren van nature zwaar asociaal.

Natuurlijk had ik kunnen zeggen dat ik absoluut geen mongool ben, maar dat ik weldegelijk beter had kunnen uitkijken. Ook had ik nog kunnen uitleggen hoe lastig het is om in een menselijke mierenhoop rond te rijden zonder iemand aan te raken. Als dat mijn doel was geweest, had ik trouwens beter thuis kunnen blijven. Voordat ik zelf aanvang maakte om mijn weg te vervolgen en hun maar te negeren, was het trio alweer verdwenen in het feestgedruis.

Voor alle duidelijkheid, ik heb het hier over een voorval van twee jaar geleden. Het was tijdens het bevrijdingsfestival waar ik wilde gaan kijken. Ik was het gebeuren eigenlijk alweer vergeten, maar het kwam onlangs weer boven drijven in de aanloop naar het aanstaande feest van de vrijheid. Dat niet weer! Waar ik twee jaar geleden zonder enige twijfel op pad ging en op het festivalterrein de drukte in dook op weg naar de verhoging waar ik goed uitzicht heb op het grote podium, daar had ik nu niet meer zo’n lef. Die drie jongeren zou ik niet meer tegenkomen, maar waarschijnlijk wel veel ander gedoe.

Bij de eerste vooraankondiging, zag ik al enkele namen van artiesten die ik wel wilde zien. ‘s Middags, dan was het nog wat rustiger waarschijnlijk. Uit ervaring had ik beter moeten weten. Terwijl 5 mei naderde, moest ik maar eens bedenken hoe ik het feest te lijf zou gaan. Vorig jaar was ik samen met een bekende van mij op pad gegaan en dat was toch wel erg praktisch geweest. Nee, bij die herrie gezellig praten zat er al niet meer in. Spraakversterking had ik toen nog niet, maar die zou nauwelijks helpen. Behalve de ervaring, zou de praktijk van die middag dat gaan uitwijzen

Eigenlijk moet ik gewoon erkennen dat ik niet meer als vanzelf in mijn eentje op pad moet gaan, kan gaan. De zelfverzekerde uitspraak dat ik ondanks 0,0 activiteit in mijn lichaam nog voor de volle 100% een stem heb om voor mijzelf op te komen, die gaat niet meer op.

Nu heb ik wel eens contact met de Zonnebloem, afdeling Zwolle/Stadshagen. Daar waar ik deze club ooit afdeed als duwhulp voor bejaarden en een bootreisje over de Rijn, weet ik ondertussen wel beter. Dat duwhulp klopt dan wel, maar er is veel meer mogelijk. Met de bus heb ik al eens Parijs en Berlijn kunnen bezoeken, nu ging er een vrijwilliger mee naar het bevrijdingsfestival.

Natuurlijk had ik een vriend mee kunnen nemen, maar nu voelde ik mij niet bezwaard om hulp te vragen, te krijgen en verder niet te hoeven praten.

Ook dat is vrijheid!