Overgave

″Het is volgens mij verstandig geweest dat wij ruim op tijd de assistentie hebben aangevraagd″, zei ik tegen Diane. Daaronder lag een stille hoop op een beetje comfort. Maar ook twijfel of dat nog wel reëel was. Op het perron stond nog iemand in een rolstoel en er was zelfs nog een nummer drie, begreep ik. Waar gaat het over, drie of vier rolstoelen parkeren in een enorme trein. Moet toch kunnen? Dat was ook zo, maar kwaliteitseisen werden niet gesteld.

Zo’n vier maanden eerder was het idee ontstaan. De Supportbeurs in Utrecht was aanstaande. Het tweejaarlijkse walhalla voor hen die met een lichamelijke beperking moeten leven, samenleven of werken. Daar moest ik maar eens met mijn ambulant begeleidster heen. Dat vond zij een goed plan. We verkozen de trein boven een taxi, die gaat tenminste rechtstreeks.

Zo zaten wij die ochtend opeen gepropt in een smalle doorloop van nog geen meter breed, wat best wel smal is als je rolstoel al 65 cm inneemt. En driemaal raden waar de deur naar het toilet zat. Wist je trouwens dat tijdens het treinreizen heel veel mensen naar het toilet moeten. En dat ze, ondanks waarschuwingen van ons dat het toilet overvol en dus smerig is, het bezoekje toch voortzetten. De gezichten achteraf bevestigden steeds ons gelijk.

Eenmaal op de beurs zag ik mensen heus wel naar mij en mijn kinbesturing kijken. Maar neem het hen eens kwalijk! Ik staarde zelf net zo hard. Het was indrukwekkend wat ik zag. Qua aanpassingen, hulpmiddelen en mogelijkheden, maar zeker ook qua mensen met hun beperkingen.

Ik heb mijzelf flink laten onderdompelen in informatie. Misschien was het ontkenning, maar daar waar men over een robotarm kon vertellen, wilde ik quasi-ongeïnteresseerd doorrijden. Toch vroeg ik zelfs uitleg. Die dingen zijn foeilelijk en schitterend tegelijk! En ook middels kinbesturing te bedienen. Toekomstmuziek? Misschien. Het is mij nu wel duidelijk dat het zogeheten acceptatieproces nooit zal stoppen.

Een uur later keek ik naar een beeldscherm. Er werd desgevraagd uitleg gegeven over ooggestuurd computeren, schrijven of wat ik ook wil. Letter voor letter (traaaaaag!) zwierven mijn ogen over het op het beeldscherm staande toetsenbord. Zeker, het zal een kwestie van gewenning zijn, zoals de jongeman mij vertelde. Maar no way! Voorlopig niet.

Waar ik wel blij van werd was het skiën. Er werd gedemonstreerd hoe zelfs ik de sneeuw zou kunnen bedwingen. Wat gaaf! De mogelijkheid kende ik, maar nu zag ik het ook echt. Vastgebonden op een stoeltje met een ski daaronder. En je dan van een berg laten afdonderen, uiteraard vertrouwend op de kracht en het coördinatievermogen van een stoere man of vrouw achter mij.

Met een voldaan gevoel gingen we terug naar het station. Wederom waren er enkelen die gebruik wilde maken van de reisassistentie. In de drukte werd ik in een halletje geparkeerd waar ik nauwelijks kon draaien. Helemaal niet toen er ook nog eens een mevrouw haar kolossale kinderwagen in het halletje parkeerde en zelf met kinderen en al ergens anders ging zitten. Vanaf het perron keek een van de NS-reisbegeleiders naar het tafereel: ″Nou, dat is geloof ik niet zo handig.″

Direct daaropvolgend sloten zich de deuren!