Bluf

Hier ben ik veilig, hier ben ik sterk

Hier ben ik heilig, dit is mijn kerk
Dit is mijn haven, hier leg ik aan
Hier kan ik slapen, hier moet ik staan
Hier ligt mijn hart voor jou

Onlangs klonk deze tekst via Skyradio door mijn woning. Het zijn de woorden van het refrein uit een lied van Bløf. Op dat moment realiseerde ik mij dat ze mij raakten, want deze regels zouden ook over mij kunnen gaan. Skyradio vind ik overigens een flutzender. Enige variatie in het muziekaanbod is ver te zoeken binnen deze ‘Middle of the road potpourri’.

Enfin, het liedje kent iedereen waarschijnlijk wel. Al is het alleen al van de reclame, een commercial van de ING, ingezongen door iemand anders. De woorden gaan dus ook over mij en mijn appartement. Hier voel ik me thuis, ben ik happy en kan ik mijzelf zijn, want hier kan ik altijd een beroep doen op assistentie. Hier ben ik dus veilig! Buiten de deur dan niet? Nee, lang niet altijd! Angstig aangelegd ben ik absoluut niet. Misschien zelfs wat naïef. Ik ben voor niemand bang en ook ga ik bijvoorbeeld graag met mijn rolstoel op pad. Wanneer Stadshagen in de verte ligt, aan de andere kant van de weilanden, realiseer ik mij dat er ook niets fout moet gaan. Ik ben volledig afhankelijk van het stukje techniek onder mijn kont. En van de toevalligheid dat ik iemand tegenkom op het moment dat ik echt hulp nodig zou hebben.

De grootste onzekerheid wordt bezorgd door mijn blaas en een stuk plastic, mijn urinekatheter. Eén der beste uitvindingen van de vorige eeuw. Vanaf ‘daar waar de plasserij vandaan komt’ loopt er een slangetje naar een reservoir, een plaszak aan mijn linker onderbeen, mijn Etui de Pipi. Zoals bij vrijwel alles is er ook hier een bovengrens. Spelen met het lot is nog enigszins mogelijk, maar daarna geldt toch echt ‘vol is vol’. En als ik niet luister naar deze keiharde wet, word ik gestraft middels een letterlijk zeiknatte broek rond mijn kruis.

Mooie woorden van Bløf, maar het refrein heeft ook een zijde die voor mij nergens op slaat. Neem die laatste tien woorden ‘…, hier moet ik staan’. Dat zou ik natuurlijk wel willen, maar dan had ik hier nooit gewoond. En met ‘Hier ligt mijn hart voor jou’ kan ik ook niets. Mijn hart wil ik dolgraag kwijt, maar dan moet deze wel aangenomen worden. Om mijzelf, zoals in de tekst, heilig te verklaren doe ik ook maar niet. Al ben ik tevreden over hoe ik leef en voel ik mij sterk, ik geloof niet dat ik een narcist ben. En het eigen huis tot kerk verklaren heeft ook veel weg van een behoorlijke hoogmoed.

Na het schrappen blijft er niet veel van de aanvankelijke tekst over:

Hier ben ik veilig, hier ben ik sterk

Dit is mijn haven, hier leg ik aan
Hier kan ik slapen

Bluf dat ik zelf een mooiere tekst kan schrijven.