Keukentafel

Een zeer aanzienlijk deel van mijn dagelijks leven speelt zich af aan tafel. Een houten tafel met een blad van bijna twee vierkante meter. Ik vind het de meest functionele en de gezelligste plek binnen mijn appartement. Of het nu gaat om eten, bellen, lezen, schrijven, televisiekijken of kletsen met mijn meiden of wie er dan ook op visite is. En moet er huiswerk worden gemaakt of nagels worden gelakt? Idem dito, maar dan heb ik het uiteraard over de twee dames Den Hengst, wanneer die om wat voor reden dan ook niet gezamenlijk op hun kamer kunnen of willen vertoeven.

Ooit gekocht als eettafel en een aantal jaren op zolder gefungeerd als klus- en kliedertafel, dient deze nu als keukentafel. Hoewel het woord leeftafel beter de lading dekt, blijft keukentafel leuker, gezelliger klinken. Spontaan met elkaar praten na schooltijd tijdens het theedrinken of na een avondmaaltijd. Met je partner, met het gezin, met vrienden en sommige mensen kunnen dit misschien ook met zichzelf. Het kneuterige karakter van de keukentafel is overigens ook doorgedrongen tot de hersenen van een aantal beleidsmakers.

Het is een feit dat enkele beleidsterreinen worden verschoven van landelijke naar gemeentelijke verantwoordelijkheid. Zoals jeugdzorg, langdurige zorg en de sociale werkvoorziening. Elke gemeente moet zelf gaan bepalen hoe ze de te nemen maatregelen zullen invullen. Het kabinet vindt dat gemeenten beter maatwerk kunnen leveren. Maar door bezuinigingen zijn er tegelijkertijd per gemeente aanzienlijk minder euro’s hiervoor beschikbaar. Veel mensen maken zich terecht zorgen over de gevolgen daarvan.

Bij de WMO (wet maatschappelijke ondersteuning), waar ik wel eens moet aankloppen, is dit al te merken. Men is al bezig met een cultuuromslag, De Kanteling genoemd. Op een brochure voor WMO-medewerkers lees ik ʹOok al heb je een beperking, je kan best wat bijdragen aan de samenlevingʹ. Het betekent een nieuwe denkwijze, ook voor mij. In plaats van verzorging van de burgers, gaat men uit van een ieders eigen mogelijkheden om deel te kunnen blijven nemen aan de samenleving. Men wil af van het automatisch inwilligen van claims tot individuele voorzieningen. Oftewel niet parkeren maar participeren! So far so good!

De bedoeling is dat een ieder die een beroep doet op de WMO eerst een gesprek krijgt waarin wordt bekeken waaruit de ondersteuning zou kunnen bestaan. Welke rol kan de gemeente hierbij spelen? Maar belangrijker wordt de vraag wat iemand nog zelf kan en in hoeverre kan er beroep worden gedaan op mantelzorg? Op basis van zogenaamde keukentafelgesprekken bepaalt de gemeente dan de ondersteuning. Hoeveel warmte het woord keukentafelgesprek ook mag uitstralen, het gaat gewoon om het besparen van geld. Snap ik ook!

Ondertussen denk ik wel weer aan de kosten van de JSF. Hoeveel wordt er trouwens uitgegeven aan het zeer vrolijke vriendschapsjaar tussen Nederland en Rusland?

Aan de rugzijde van mijn rolstoel zit een opbergtasje, waarin de vele stroomsnoeren gezamenlijk zitten opgepropt. Onlangs bleek het veel te klein en heb ik een grotere aangevraagd. Afgelopen week kreeg ik een uitnodiging voor een keukentafelgesprek. Belachelijk! Ik wil graag met hen theedrinken en praten, maar niet over een groter maar nog steeds onbenullig opbergtasje.