Pietluttig

‘Heb jij de pietitie al getekend?’, vroeg Susanna afgelopen weekend aan mij. Aangezien zij praat over ʹal getekendʹ, proef ik dat ze ervan uitgaat dat ondertekening sowieso zal gaan gebeuren. Deze gedachte is zo gek nog niet, aangezien meer dan twee miljoen Nederlanders dit via Facebook ondertussen hebben gedaan. Een nog aanzienlijker deel van de bevolking sympathiseert hier in ieder geval mee. Dit laatste is puur intuïtief, gecombineerd met de stortvloed aan media-aandacht voor de Zwarte Pieten discussie.

Na twee weken reuring over het cultureel erfgoed, afdeling Sinterklaas, meende Geert Jan den Hengst zich via Facebook ook met de discussie te moeten gaan bemoeien. In eerste instantie was mijn mening er gewoon niet. Ik wist niet of ik nu vóór of tegen een aanpassing van het Zwarte Pieten beleid moest zijn. Het gaat hier niet om zomaar iets. We spreken hier over een jaarlijkse festijn waar ik al 43 keer bewust of onbewust, in verschillende hoedanigheden aan heb deelgenomen. Aanvankelijk als onwetende, wat overging in een aantal jaren lijdzaam volgeling zijn. Maar ook toen ik ondertussen afvallige was geworden, bleven Sinterklaas en Pieterbaas binnen de familie onaantastbaar. En recentelijk was het belang van mijn eigen kinderen groter dan het belang van de donkere knecht van Sinterklaas.

Nee, de facebookpagina waarmee ik mij pro-Zwarte Piet verklaar, heb ik dus niet geliked. Ik ben namelijk voor afschaffing, of beter gezegd voor aanpassing van de huidige Zwarte Piet in bijvoorbeeld een ander kleur Piet. De schokkende mededeling van deze strekking vroeg wel om uitleg aan mijn dochters. Ik vertelde hen dat ik er zelf totaal geen moeite mee heb hoe Zwarte Piet thans wordt neergezet. Ik associeer zijn verschijning niet met racisme en beleef het Sinterklaasfeest als een gezellig familiegebeuren.

Als Quinsy Gario drie weken geleden niet zou zijn uitgenodigd door Pauw & Witteman, was de herfst van 2013 een flinke storm bespaard gebleven. Al tijdens de uitzending werd zijn mening als pietluttig bestempeld door Henk Westbroek. Het schijnt dat de afgelopen jaren de maanden oktober en november wel vaker zijn opgeschud door een Zwarte Pieten discussie. Maar de disharmonie over de ʹinkleuringʹ van deze functie is al die keren kennelijk aan mij voorbijgegaan. Er bestaat een grote kans dat ik een pietitie twee jaar geleden wel had ondertekend. Waarom? Waarom niet, zal ik toen De waarschijnlijk nonchalant hebben gedacht!

De definitieve omslag kwam na het zien van het programma Debat op 2. Gespreksleider was Arie Boomsma, ik ben fan van goddelijke Arie. Hij hield het gesprek met enige moeite onder controle, hoewel het soms hard tegen hard ging. Het is niet zo dat ik in dit twistgesprek een doorslaggevende motivering voor mijn standpunt hoorde, maar lettende op de zichtbare emoties werd het mij ook nu wel overduidelijk hoe het fenomeen Zwarte Piet door anderen als racistisch wordt ervaren. Waarom handhaven we dan een traditie, terwijl deze folklore als kwetsend wordt ervaren door veel landgenoten? Het Nederland van 2013 is nu eenmaal anders dan het was in bijvoorbeeld 1979, toch?

Deze meningen zijn niet pietluttig. Laten wij Sinterklaasvierders dat dan ook niet zijn.