Barst

Dat een ongeluk in een klein hoekje zit, daar kan ik al langer over meepraten. Ook weet ik hoe het is om compleet afhankelijk te zijn van technologie. Wie niet, zou je tegenwoordig kunnen zeggen, maar ik dus overduidelijk ook. Onlangs is mij dit feitje door zo’n ongeluk in een kleine hoekje maar weer eens snoeihard gebleken. Uitleg volgt!

Het is al sinds jaren dat ik absoluut niet meer door het leven kan gaan zonder de hulp van anderen. Of het nu gaat om ADL assistentie, huishoudelijke ondersteuning, medische zorg, individuele begeleiding, een technische ingreep betreffende mijn hulpmiddelen of anderzijds hulp. Ook deze afhankelijkheid is pas geleden maar weer eens onderstreept. En dit niet in positieve zin.

Het was een woensdagochtend, ergens eind januari. Na weken van praten, vragen, uitleggen en afspraken maken, was er voor mij binnen het revalidatiecentrum eindelijk wat actie in de taxi. Oftewel, die betreffende week had ik tot driemaal toe een afspraak waarin er zichtbaar gewerkt zou worden aan hulpvragen die ik had geuit. Op maandag werd er begonnen met neuropsychologisch onderzoek en die vrijdag had ik een intake met een psychomotorisch therapeut betreffende mogelijke sportactiviteiten. Die woensdag daartussen onderging ik een zitanalyse.

Om de frustratie betreffende de zitting en besturing van mijn rolstoel beter te kunnen begrijpen en misschien ook wel te kunnen verklaren werd die zitanalyse uitgevoerd. Twee zitspecialisten namen eerst mij onderhanden. Mijn lichaamshouding en bewegingsmogelijkheden werden uitvoerig bekeken en met deze info werd daarna de zitting van mijn rolstoel belicht. Hun conclusie was dat deze verre van correct op mijn lichaam was aangepast. Op dat moment hoorde ik de barst die er al zat in het vertrouwen dat ik zou moeten hebben in mijn rolstoel groter worden.

Wat is dit voor een absurde situatie? Wie heeft er nou gelijk? Heeft hij die mijn zitting creëerde, nota bene met een door hemzelf gemaakte gipsafdruk van mijn zithouding als uitgangspunt, slecht werk afgeleverd? Vorig jaar is in april deze afdruk gemaakt. Halverwege mei werd de rolstoel, inclusief zitting, bij mij afgeleverd. Maar nog zonder omgevingsbesturing, dus nog niet bruikbaar. Eind augustus was de rolstoel kant-en-klaar en ben ik deze per direct gaan gebruiken. Zou in deze loze drieënhalve maand mijn lichaam weer zijn vergroeid? Nee, dat kan toch niet? Of zitten de in zitten gespecialiseerde dames er naast? Geen van deze personen zal onnozel zijn, neem ik aan. Graag wil ik van beide partijen een uitleg en een gezamenlijke oplossing.

Een week later, terugkomend uit het winkelcentrum stopte ik even bij een bushalte om vertrektijden te bekijken. Waarom zou ik, online kan toch ook? Klopt! Met dat ik weer verder wil gaan tik ik met mijn niet handig gesitueerde smartphone tegen een paal van het bushokje, waardoor deze op de grond valt. Niemand te bekennen om te helpen. Nu had ik gezien dat de volgende bus bijna kwam, dus als ik drie minuten zou wachten kon ik de chauffeur om hulp vragen. Waarom weet ik niet, maar ik rij naar achter en hoor overduidelijk een beeldscherm barsten.

Dat hierdoor een deel van mijn al geringe zelfstandigheid verloren was gegaan, bleek toen ik ontdekte wat ik nu niet meer kon.