Knippen

 ‘Je wilt toch niet zeggen dat jij wel teennagels van andere cliënten knipt?’

Met deze opmerking reageer ik op een mij verbazende mededeling. Misschien agressief ogend, maar zeker niet zo bedoeld. Het gebeurt als een medewerkster, hier nog maar kort werkzaam, mij helpt met douchen en openlijk constateert dat mijn teennagels volgens haar eigenlijk iets te lang zijn. Dit feit kan ik niet ontkennen en gegeneerd geef ik dit toe, daarbij schermend dat ik nou eenmaal geen goed zicht heb op mijn voeten. Meteen daarop neem ik mijzelf voor de zoveelste keer voor om de pedicure te bellen. Met dat ik mijzelf onderwijl afvraag of ik daar in deze tijd überhaupt terecht kan, biedt zij mij aan om mijn teennagels te knippen.

Heel aardig natuurlijk, maar dat hoeft niet. Meteen leg ik haar uit dat dit ook niet mag volgens de reglementen van Fokus. Medewerkers vertelden destijds dat mijn grote teennagel te hard zijn. Ook al heb ik daartoe nog een speciaal tangetje gekocht, ik moest mijn geluk maar bij een pedicure gaan zoeken. Een tweede medewerkster in mijn badkamer zegt op dat moment dat zij de teennagels van andere cliënten wel knipt, mits deze personen geen diabetes hebben, waardoor er wondjes zouden kunnen ontstaan.

De uitspraak van medewerkster nummer twee doet mij verbazen en ik voel onrecht in mij opdoemen. Dit mag toch niet? Daarop volgt bovengenoemde vraag. Het is een enigszins discutabele reactie van mij, dat voel ik, dat weet ik. Er is immers een reden waarom ik niet meer geholpen kon worden bij betreffende hulpvraag. Trouwens, naast mijn harde teennagels zijn mijn benen ook bewerkelijk. Ze schieten alle kanten op bij aanraking door een nagelschaartje. Deskundigheid is hierbij wel op zijn plaats

Toch overheerst de misschien kromme gedachte dat ik betaal voor een pedicure, terwijl het ook aan zorgverleners gevraagd mag worden. Alsof het hebben van diabetes de enige voorwaarde dat men geen nagels bij cliënten mag knippen. Hier gaat iets fout. De optie dat de betreffende medewerkster iets te beperkt was in haar mededeling, wat bij latere navraag bleek te kloppen, kwam niet in mij op. Toch blijven mijn bedenkingen en ik zal advies vragen aan de pedicure. Objectief of niet. Tot zover het onsmakelijke deel van het verhaal.

Een kleine week later kon ik gelukkig bij haar terecht. Het is de categorie medisch noodzakelijk waar ik onder val. Toch zag ik er wel tegenop om naar haar te gaan. Een bekwame vrouw en haar praktijk is van deur naar deur nog geen 60 meter verderop. Maar voor alle duidelijkheid, het moment dat ik kon worden bijgewerkt, was het dinsdag 16 februari. Het voorliggende weekend was de climax van enkele dagen flinke kou. Dus sneeuw en ijs, dus sleeën en schaatsen, schaatsen en schaatsen. Deze betreffende dinsdag was de dooi inmiddels alweer flink voel- en zichtbaar en waren hier de meeste straten inmiddels goed begaanbaar, maar daaromheen waren de restanten dus nog lang niet overal verdwenen. Om met mijn rolstoel daar te komen was een behoorlijke onderneming.

In haar praktijk wordt er geleuterd en gepeuterd. Mijn benen en tenen wiebelen enthousiast. Het is mij meer dan duidelijk dat een pedicure noodzakelijk is.