Gemier

‘Ehm, je hebt allemaal mieren op jouw aanrechtblad lopen. Op de vloer ook. Het zijn er best wel veel.’

Tijdens deze mededeling zit ik op mijn douche/toilet-stoel, mijn smoelwerk bedekt met scheerschuim. Dit doet dusdanig ter zake, dat het schetst in wat voor positie ik mij begeef. Meteen anticiperen, als ik dat überhaupt al kan, zit er dus niet in. Misschien is het op dat moment ook juist een voordeel dat ik daar in de hoek van mijn badkamer ben geparkeerd. Dan kan ik mij eerst nog mentaal voorbereiden op de situatie die ik straks zal aantreffen en nu alvast overdenken welke acties ik zal moeten ondernemen, in plaats van doelloos in paniek te raken.

In mijn bestaan zijn er ‘s ochtends over het algemeen twee scenario’s denkbaar, nadat ik oproep om via een douchebeurt uit bed te gaan. Of er komen twee medewerkers om mijn wens te vervullen. Maar als de bezetting het niet toelaat, dan is het vette pech voor alle betrokkenen en komt er één medewerker om mij op bed te wassen en aankleden. Dat laatste is gelukkig meer uitzondering dan regel. Uit ervaring kan ik zeggen dat een retourtje badkamer in de ochtend wel een positieve uitwerking op mij heeft. Sterker zal ik er niet van worden, wel aanweziger, noem het fitter. Na het ‘s ochtends aanvragen van assistentie doe ik dus een soort van schietgebedje: laat de dag alstublieft goed beginnen.

Nadat ik vanuit bed met de tillift in de daarvoor bestemde stoel wordt geplaatst stemmen de twee medewerkers met elkaar af. Terwijl medewerker A mij gaat scheren en eventueel alvast gaat beginnen met wassen, legt nummer twee van alles in de slaapkamer klaar en vertrekt daarna richting de keuken om daar voor mijn koffie en ontbijt het een en ander voor te bereiden. Vandaag komt de ADL’er al snel terug naar de badkamer.

Op deze dierenplaag zit ik niet te wachten. Ik kan mijn tijd wel beter besteden. Uit mijn vorige leven, toen ik zelf de strijd aan kon gaan, weet ik dat voor het bestrijden van deze klotebeesten een lange adem nodig kan zijn. Meteen probeer ik te bedenken wie ik om hulp zal vragen. Het liefst wil ik de aanwezige ADL’ers inschakelen om mij te helpen. Nu, direct, actie! De paniek zaaiende Geert komt ook om de hoek kijken. Maar behalve dat het scheren en douchen nog moet plaatsvinden en dat ik de realiteit uit mijn woonkamer nog niet ken, weet ik ook dat er geen bestrijdingsmiddelen aanwezig zijn. Ook besef ik dat er geen medewerkers kunnen worden ingeschakeld. Als er nou een overschot aan ADL’ers aanwezig zou zijn, was het een ander verhaal. Dan is er ook nog het grijze gebied van de hand- en spandiensten. Wat mag wel en wat niet.

Gelukkig, mijn doemdenkerij had het een fractie erger gemaakt dan de werkelijkheid. Toch kon ik wel janken, ook om het besef er op dat moment alleen voor te staan. De medewerkers willen wel, maar kunnen gewoonweg niet uitgebreid helpen. Alle begrip!

Overigens werd ook maar weer duidelijk dat ik genoeg mensen ken, om mij heen heb. De strijd is inmiddels allang gewonnen.