Wind

Je moet zeilen op de wind van vandaag

De wind van gister helpt je niet vooruit

De wind van morgen blijft misschien wel uit

Je moet zeilen op de wind van vandaag

Eind maart, vlak voor Pasen, werd er door een voor mij onbekende vrouw een pakketje afgeleverd, formaat schoenendoos. Het gele karton en de afbeelding van gekleurde eieren maakten dat ik mij niet meer zou hoeven te verbazen over de inhoud van het doosje. Wel was het voor mij nog onduidelijk wie de afzender was en waarom juist ik de gelukkige was. De mevrouw vertelde dat de Riki Stichting voor bepaalde doelgroepen de pakketjes liet samenstellen en die dan via de lokale afdelingen van de Zonnebloem liet ronddelen.

Aangezien ik met de Zonnebloem een aantal maanden later naar Parijs zou gaan, stond mijn naam nu automatisch in hun ledenbestand. Nooit heb ik mij kunnen voorstellen dat dit ooit zou gaan gebeuren. Maar mijn afkeer, gebaseerd op vooroordelen, is ondertussen gedraaid tot volledige tevredenheid. Gevolg was wel dat mijn naam ook terechtkwam bij afdeling Zwolle van de Zonnebloem, waarop ik benaderd werd of ik daar ook lid van wilde worden. Kennelijk gaat dit niet automatisch. Of dit nu een voordeel is of niet weet ik eigenlijk niet. Ik ben in ieder geval lid geworden en mag meedoen aan bingo’s of uitjes met een rondvaartboot en desgewenst kan ik aanvragen dat ik regelmatig bezocht wil worden door een vrijwilliger. Zonder gekheid, van dat laatste zou ik in de toekomst nog wel eens gebruik kunnen gaan maken. En dit is dus de reden waarom ook ik een pakketje van de Riki Stichting kreeg.

Als ik het doosje open ligt bovenop een papier welke mij van mijn hoofdvraag verlost. Eenzaamheid onder ouderen is een groot probleem. In Nederland voelen een miljoen ouderen zich vaak eenzaam. Zij krijgen soms hooguit eens in de vier weken bezoek. In zorginstellingen krijgen meer dan 10.000 ouderen zelfs nooit bezoek. Hier doen wij als Riki Stichting iets aan. Wij organiseren gedurende het jaar allerlei acties. We vragen aandacht voor deze ouderen en hopen dat anderen ook iets gaan doen voor deze vergeten groep. Een beetje aandacht voor elkaar doet zoveel goed…

Terwijl bij mij tranen beginnen te wellen, word ik overmand door geluk wanneer ik zie waarmee men mijn eenzaamheid weet te voorkomen. In de doos zit onder andere een fles advocaat en een bus slagroom. Uiteraard ontbreekt ook de nodige snoeperij niet. Ik moet erom lachen dat ik deze doos heb gekregen. Uiteraard vind ik het een mooi gebaar van de betreffende stichting. Maar ik, vereenzamen? Tja, het zou kunnen. Maar bejaard voel ik me zeker niet. Ook zit er een magazine in, LEVEN. Naast allerlei minder interessants kom ik het bovenstaande gedicht over zeilen tegen. En dit Korte stukje tekst heeft veel impact. Het is zo simpel als wat geschreven. Ja, zelfs ik had het zelf kunnen bedenken. Maar zonder heel dramatisch te doen, de essentie is een levenswijsheid die ik mij eigen heb gemaakt. De zogenaamde wind van vroeger heeft mij wel veel geleerd. Ik heb veel ervaring mee mogen nemen naar het nu. Maar ik kan daar niet op teren. Het moet nu gebeuren

De afgelopen vijf jaar is het weekje zeilen op de Loosdrechtse plassen een standaard onderdeel geworden van mijn leven. Ook voor dit jaar had ik mij op dat moment al aangemeld. Maar van binnen had ik toch een twijfel. Zou het net zo leuk blijven als de vorige jaren? Bijvoorbeeld, in vergelijking met vorig jaar kan ik mijn handen niet meer gebruiken. Maar door dit stomme gedicht werd ik weer gemotiveerd. De wind van vandaag kan ik ook wel aan en er wordt vast wel weer een oplossing bedacht. En dat bleek maar weer, want ik heb een topweek gehad.