Verstandig

Ze vroeg mij of ik nog last heb van een FOMO. Een wat? Op de avond van donderdag 5 mei word ik door twee medewerksters geholpen om naar bed te gaan. Een van hen is dus benieuwd.

Haar vraag kwam niet uit het niets. Twee dagen daarvoor had ik aan dezelfde ADL’er vertelt dat ik die komende donderdag naar het Bevrijdingsfestival wilde gaan. Op haar vraag of het leuk was geweest moest ik helaas antwoorden thuis te zijn gebleven.

Na ‘O, wat jammer. Waarom dan?’ volgde eerst mijn antwoord, waarop zij met bovenstaande FOMO-opmerking mij deed verstommen. Gelet op de leeftijd van de ADL-er vermoedde ik dat dit een voor haar niet meer dan normale afkorting is van een of andere nieuwerwetse term die in de nogal verengelsde Nederlandse taal van tegenwoordig wel vaker te horen is. Gelijk moest ik denken aan YOLO, wat ik wel vaker hoor en lees: you only lives once, of LOL: laughing out loud.

‘FOMO staat voor fear of missing out’, wordt aan mij uitgelegd. Dus dat je enorm baalt ergens niet bij te kunnen zijn, want daar is het leuk en gezellig en dat moet jij nu allemaal missen. Waar jij nu bent is het daarmee vergeleken maar saai. Anderen zijn wel gelukkig, jij niet! Als ik het de volgende dag via Google nog eens uitzoek , blijkt het een bestaande, wetenschappelijk onderbouwde term te zijn. Gelukkig, het had niet met het moderne Nederlands te maken. Dat ik oud word mag ik nog even ontkennen.

Oprecht kan ik zeggen dat ik daar geen last van heb. Een beetje jammer is het wel, maar ondertussen was ik er van overtuigd dat ik er goed aan heb gedaan niet te gaan. Aan de motivatie om wel te gaan lag het niet. Er was een optreden van een band die ik graag wilde zien en tevens wilde ik voor Toegankelijk Zwolle op meerdere aandachtspunten het festivalterrein controleren. In mijn eentje gaan was uiteraard geen optie, dus toen bleek dat mijn pgb-begeleiding niet mee kon was ik wel even in mineur. Tot ik een vrijwilligster van de Zonnebloem, afdeling Stadshagen, bereid vond om mij te begeleiden.

 Die woensdag daarvoor wilde ik een taxi reserveren om mij naar een van de ingangen het bevrijdingsfestival te brengen. Meteen kreeg ik te horen dat mij dat werd afgeraden. Mijn eerste reactie laat zich raden. Maar na een uitleg dat er waarschijnlijk geen doorkomen aan was, gaf ik mij gewonnen. Toen ook bleek dat met een stadsbus zeer omslachtig zou worden, werd niet gaan de enige optie. Thuis zag en las ik dat ik verstandig was geweest. Het was enorm druk, voor mij te druk.

Twee dagen later ging ik met mijn vader naar een wedstrijd van PEC Zwolle tegen FC Utrecht. Eigenlijk keek ik daar nog meer naar uit. Allereerst om dit samen met pa te doen. Maar toegegeven, juist daarom zag ik er ook een beetje tegenop. Was het wel verstandig? Voor hem was het immers de eerste keer. Het was toen nog heel spannend onderin de eredivisie. Helaas is de degradatie inmiddels een feit. Maar we hebben samen een mooie avond gehad.

Wat is verstandig?

Shit

Er zijn dus meerdere oorzaken dat mijn bestaan anno nu er volledig anders uitziet dan ik ooit verwachtte. Specifieke gebeurtenissen, die in werkelijkheid bestonden uit een immens groot proces daaromheen. Of die ontwikkelingen inmiddels afgerond zijn? Zeg het maar.

Terugkijkend waren die momenten zelf, dus toen de werkelijkheid in definitieve woorden werd verpakt, voor mij waarschijnlijk schrikken en totaal onverwacht. Maar feitelijk had ik alles toch echt kunnen zien aankomen.

Met name doel ik op de twee highlights die tot mijn huidige leven hebben geleid. Zo was het een sluimerend proces richting onze scheiding. In mijn onbenulligheid heb ik er geen oog voor gehad. Was ik reëler geweest, dan had ik dit kunnen voorzien. Verwijten doe ik mijzelf niet.

Of toen ik op 1 september 1999 per telefoon de diagnose MS kreeg, was dat een flinke schok. Maar omdat ik enkele maanden eerder al een prognose te horen had gekregen, vervolgd door enkele onderzoeken, had ik mij hierop kunnen voorbereiden. Maar enig voorwerk betreffende het naderende eindoordeel door de neuroloog? Nee, dat deed de Geert van toen dus niet.

Mocht je je afvragen waar dit bovenstaande geneuzel heen moet leiden, dan snap ik dat. Het is niets anders dan een enigszins omslachtige inleiding richting het feit dat ik sinds een aantal maanden superblij ben met een verrijking van mijn leven. Een happening die ik bij mijzelf nooit, echt nooit voor mogelijk had gehouden.

Een bekende sprak vol enthousiasme over de vogels op haar balkon en ze was zo aardig om een aantal lokkertjes aan mijn balkonreling te bevestigen. Helaas, ook na enkele weken bleef het aantal bezoekjes van vogels ver onder het gewenste niveau. De oorzaak zou wel eens kunnen zijn dat ik de in die nreling van mijn zogeheten Franse balkon had uitgekozen. Met de reling pal voor mijn naar binnen openslaande ramen was er het voordeel dat ik alles heel goed kon zien. Maar ook het nadeel dat ze mij konden zien en dat is waarschijnlijk schrikken. Het project werd een nog grotere flop toen de zaadjes begonnen te ontkiemen en er zich in het bakje een onkruidtuintje ontwikkelde.

De reling van mijn balkon moest het verdriet goed maken. Een huisje met vogelpindakaas, een houder met enkele vetbolletjes, een netje met doppinda’s en een flinke bak met vogelzaad. De wijsheid dat het inmiddels voorjaar is, dus ik de vogeltjes niet moet verwennen maar juist zelf moet laten zoeken naar voedsel negeerde ik. Mijn eigen kijkplezier kreeg voorrang. Dan maar in conflict met de natuur. Koolmezen, mussen, merels, kauwen en zelfs een enkele duif, ze gaven mij allemaal gelijk! Zittend achter mijn computer kan ik in één oogopslag mijn nieuwe vrienden zien, alle taferelen aanschouwen. Van het elkaar tolereren, soms lijken de vogels zelfs samen te werken, tot de grootste egotripperij.

Helaas kennen vogels weinig fatsoen. Dat mijn balkonreling eronder zat is voor mij absoluut geen probleem. Eigenlijk ook niet dat een verdieping lager op de stoep ook zwart-witte klodders en restanten van zonnebloempitten lagen. Een enkele buur begon te klagen. Ondanks deze teleurstelling wilde ik dit niet negeren en verwijderde dit vogelsnackhoekje.

Inmiddels heeft klus-vriend Pieter een poepvriendelijk vogel-fastfood-paradijs gemaakt en gemonteerd. Zo leuk!