Max

Als je wint heb je vrienden. Mooie woorden, die waarschijnlijk nog waar zijn ook. Misschien komt deze zin ergens bekend voor. Echter, grote kans dat Henny Vrienten en Herman Brood nu al in de hersenen zijn verschenen. Zij hebben tig jaar terug deze wijsheid op muziek gezet.

Wat gaaf! Wat chill! Je hebt nu opeens zeker heel veel vrienden? Bij mij kwamen beide heren als vanzelf mijn hoofd binnen dansen toen ik van een vriendin online deze reactie kreeg. Die middag had ik bij haar per e-mail mijn hart gelucht. Enkele weken terug kreeg ik al een onverwachte mededeling, die over een nominatie voor de Shakingtree Award. Ditmaal betrof het echt wel de overtreffende trap.

Eerst was er een korte twijfel. Las ik dat nou goed? Na een tweede keer lezen bleef de twijfel. Is dit misschien weer van die oplichterij waarmee mijn inbox soms wordt volgepropt? Na de overtuiging dat dit geen nepnieuws was volgde er net als die vorige keer een "dòe nòr-mààl", en nog een, en nog een. Ik woon alleen, dus als eerste deelde ik het met een adl’er die ik voor het een of ander had gevraagd. Hoe bijzonder is het om te kunnen zeggen: ik mag naar de koning.

Vorige week kreeg ik de volgende e-mail:

Geachte heer Den Hengst,

Voor de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van de Koning en de Koningin op dinsdag 15 januari mag onze Secretaris Generaal Gerritsen een aantal gasten laten uitnodigen.

Erik Gerritsen wil u graag daarvoor laten uitnodigen.

……

Tegen iedereen die het wil horen, of niet, verkondig ik bovenstaand feit. Want ja, het doet mij wel wat, in positieve zin natuurlijk! Even vaak is er de vraag: maar waarom dan? Dat ik naar die nieuwjaarsreceptie mag heb ik dus te danken aan Erik Gerritsen. Hij was betrokken bij de uitreiking van de Shakingtree Award waarvoor ik genomineerd was. Die nominatie heb ik te danken aan de vrouw die mijn naam bij de jury heeft gedropt. En dat zij dit heeft gedaan heb ik, zo ijdel durf ik wel te zijn, kennelijk aan mezelf te danken.

Dat ik nu samen met Willem en Máxima mag gaan toosten op het nieuwe jaar: het overkomt mij. Is het geluk hebben? Misschien. Ik ben in ieder geval al behoorlijk gelukkig met dit leven wat ik mag leiden. Maar het komt mij niet aanwaaien. Ik moet er wel wat voor doen. Maar dat doe ik dan ook. Al moet ik mijn eigen energie goed in de gaten houden, stilzitten kan ik niet.

Onlangs complimenteerde iemand mij: jij zet jezelf goed neer. Nee, een debater ben ik niet. Snoeihard maatschappelijke issues aansnijden, om deze al dan niet te bekritiseren, is ook niet mijn ding. Met schrijven, met vragen stellen, met gewoon mijn ding doen en aanwezig te zijn als ervaringsdeskundige op plekken waar dat nodig is, geloof ik dat ik op mijn manier een bijdrage kan leveren aan een streven naar inclusiviteit.

Ik besef, dat ik hiertoe in staat ben is niet voor iedereen weggelegd. Maar als het kan, doe iets! Wordt actief! Vergelijk het met het halfvolle of half lege glas. Je moet het wel zelf bijvullen.

Live life to the max!

Normaal

“Ik ben maar een eenvoudige boerenlul en daar schaam ik mij niet voor." De woorden floepen eruit voordat ik het weet. Geert, sukkel, dat had je dus niet moeten doen. Niet nu!

Dit kan geïnterpreteerd worden als dat ik mezelf naar beneden haal. Er zitten op dat moment zo’n 60 mensen tegenover mij. Wat zullen zij wel niet van mij denken. Hopelijk is het juryrapport al klaar! Achteraf kan ik er om lachen. Er is waarschijnlijk niemand die het zich nog kan herinneren.

Er is wel degelijk een oorzaak dat ik die uitspraak deed. Hoe kom ik er anders aan? Drie dagen daarvoor was ik bij een concert van Bökkers. Wie? Een band à la Normaal, dialectrock las ik ergens. Daar houd ik het maar op. In de nasleep van dit feest keek ik op YouTube filmpjes, van Bökkers, ook van Normaal. En daar schaam ik mij niet voor! Het statement betreffende ‘boerenlul’ zat in mijn hoofd, muurvast.

Een maand geleden ontving ik een e-mail:

Beste Eva, Eliane en Geert Jan, 

Misschien hebben jullie wel eens van de Shakingtreeaward gehoord. Een prijs vernoemd naar Niels Schuddeboom. Een ervaringsdeskundige, die met zijn onmisbare kijk op de zorg en zijn vermogen tot het stellen van vragen en het benoemen van systeemfouten, de zorg goed kon ‘opschudden. Niels is december 2017 overleden, het is aan anderen om ’aan de boom te blijven schudden’.

……

Wij hebben als jury het genoegen om jullie mee te delen dat jullie genomineerd zijn voor de shakingtreeaward 2018. De prijs wordt uitgereikt in een inhoudelijke inspirerende bijeenkomst op het ministerie van VWS in Den Haag.

……

Het bericht moest tien seconden landen, voordat ik tegen mijn laptop brulde: "Dòe nòr-mààl! Ìk? Waar heb ik dat nou weer aan verdiend? Natuurlijk is zoiets enorm fijn om te horen. Sterker nog, ik voelde mij vereerd, maar was nog meer verbaasd. Ik doe niets bijzonders, hoor! Er zijn genoeg mensen die eerder in aanmerking zouden moeten komen.

Die maandagmiddag was ik met enkele naasten om mij heen in die zaal in Den Haag. Wel gek, hoor! Daar zat ik dan, mijzelf nog steeds afvragend wat ik hier deed.

Als de genomineerden worden geïntroduceerd, ben ik als laatste en kan me dus nog even voorbereiden. Meestal zit ik niet verlegen om woorden bij mezelf voorstellen. Nu een beetje. Zal ik mijn verbazing uiten? Ik doe genoeg, achter mijn laptop en buiten de deur, maar voor mij zijn dat slechts leuke en eveneens zinvolle tijdsbestedingen. Ook zingt die ene zin over de boerenlul nog steeds in mijn kop. Vandaar dat die er op het ’moment suprème’ totaal ondoordacht uitschiet.

Het was een mooie dag! Met indrukwekkende mensen en idem verhalen. Dat de award aan Eva werd uitgereikt was meer dan terecht. Een helaas mag ik niet in mijn mond nemen.

Terugkijkend, die dag maakte de hulphond van Eliane de meeste indruk. Terwijl zij zichzelf voorstelde aan alle aanwezigen, probeert haar beste vriend alle aandacht van haar op te eisen. Wat irritant, dacht ik nog. Maar dat beest waarschuwde haar dat er een epileptische aanval aanstaande was. Wat niet veel later ook gebeurde.

Niet normaal, wat bijzonder!