Stom, wat ongelofelijk stom! Gewoon totaal vergeten. Een verklaring is wel te bedenken, maar daar hebben anderen natuurlijk geen boodschap aan.
Zat ik ruim twee weken geleden nog lichtelijk agressief af te geven op de slechte communicatie van Valys, de taxi-organisatie, nu zou ik meer dan terecht kritiek van hun kant teruggekaatst kunnen krijgen. Al zal dat vermoedelijk niet openlijk gebeuren, ik voel mij wel schuldig ten opzichte van de mensen achter het stuur en de telefoon En ook van mijn portemonnee, want betalen zal ik.
‘Goedemiddag, met de taxi. Ik ben over een paar minuten aan de Mardyk 11 in Elahuizen. Maakt u zich klaar voor vertrek?’ Met een brein aanvankelijk nog voor driekwart in de slaapmodus beantwoord ik middels een puf door de blaasstang, die vlak boven mijn mond hangt, het telefoontje. Hoewel ik de ogen open had, in de flits van reageren heb ik wel een telefoonnummer zien verschijnen op mijn smartphone, maar daar geen afzender aan kunnen koppelen. Na de mededeling ben ik meteen klaarwakker.
‘Sorry meneer! Foutje, ik ben wat vergeten door te geven geloof ik. Inmiddels ben ik namelijk gewoon thuis in Zwolle.’ Lullig, de chauffeur is voor niets daarheen gereden. Vijf dagen terug, die zondag eind van de middag, toverde een test twee streepjes tevoorschijn. Dat verklaarde mijn lamlendig zijn. Enkele uren later, in de taxi op weg naar huis, nam ik mezelf al voor de eerste keer voor om niet te vergeten de aangevraagde taxi voor die vrijdagmiddag te annuleren. Maar ook al volgde daarna nog vele momenten, zoals wel vaker bij mij het geval is wil ik wel eens wat vergeten. Na nog een paar keer sorry van mij en een ’Ow…’ van de chauffeur verbrak ik het contact.
Werkelijk er nooit meer bij stilgestaan alsnog corona te kunnen krijgen. Heel naïef natuurlijk, maar veel pandemie-ellende ging voorheen aan mij voorbij. Na een eerste dag nog lekker kunnen zeilen was ik de tweede dag flink van de wereld. Wat was er aan de hand? Allerlei scenario’s kwamen voorbij. Opnieuw blaasontsteking? Koorts had ik niet. Het voorstel om op corona te testen kwam dus niet van mezelf. Vooraf wist ik de uitslag al, dacht ik. Direct na de test zelf gingen de afnemer en ik verder met de orde van de dag. Wachten op de uitslag werd totaal niet serieus genomen. Tot ik een kwartier later maar weer eens ging kijken en twee in plaats van één streepje zag. Aai! Daarna ging het snel. Inpakken en taxibellen. Dat laatste ging minder vanzelfsprekend dan gedacht, coronapassagiers zijn kennelijk niet populair!
Het gekke is dat tot een halfjaar geleden corona doodeng was. Ook ik was er op een bepaalde manier bang voor. Al waande ik mij soms immuun, besmet raken overleef ik niet. De afgelopen dagen, ik was weer uit quarantaine, hoorde ik uit verschillende hoeken dat mensen wel geschrokken waren en vinden dat ik gelukkig wel goed uit de besmetting ben gekomen. Beter dan men had verwacht. Jeetje, deze reactie maken ook indruk op mijzelf. Toen ik uit quarantaine mocht was ik helemaal happy. Nu, een week later, ben ik veelal moe en slappehap.
En veilig, voor een tijdje.
