‘Jazeker, dank je wel.’ Dat antwoordde ik op dat wat de man volgens mij vroeg. Wat hij exact zei kon ik niet verstaan, maar aan de opgestoken duim en zijn grijnzende gezicht kon ik afleiden dat hij wilde weten of ik het naar mijn zin had. Of misschien bedoelde hij te zeggen dat hij het zelf een mooie show vond en wilde hij van mij weten of ik het daarover met hem eens was.
Maar wat ik ook antwoordde, de vraag is of hij daadwerkelijk geïnteresseerd in mij was of dat zijn houding een soort van automatisme was. ‘Ik zie iemand in een rolstoel, dus ik moet maar even extra vriendelijk gaan doen.’ Mijn antwoord zou sowieso niet zijn te verstaan, omdat in de situatie waarin wij ons bevonden verbaal communiceren totaal niet mogelijk was. In ieder geval niet door mij en dus beperkte ik mij maar tot het maken van geluidloze bewegingen met mijn mond. Al had ik op dat moment geantwoord met: ‘man, loop door, ik ben geen debiel’, wat ik feitelijk ook dacht, dan had hij dat toch niet opgemerkt. De kans dat hij kon liplezen achtte ik te verwaarlozen. Omdat ik de betreffende man niet ken, blijft zijn intentie een aanname van mij. Mijn reactie, gevuld met een flinke dosis irritatie, is zodoende niet gefundeerd en misschien dus wel onterecht, maar komt weldegelijk ergens vandaan.
Op de achtergrond van dit tafereel treedt Bruce Springsteen op. Samen met heel veel andere mensen ben ik in de Johan Cruijff Arena. Met z’n vieren zijn wij die middag in een gehuurd busje naar Amsterdam gereden. Op vervoer met trein of taxi durf ik, helemaal ‘s avonds laat, niet te vertrouwen. Het optreden was geweldig. Je krijgt wel waar voor je geld bij Bruce. Daarnaast is het ook gewoon echt een ervaring om zo’n stadionconcert mee te maken.
Vanaf de verhoging waarop wij plaats mochten nemen hadden wij een goed uitzicht op het podium. Tussen onze plek aan de rand van het veld en daar waar toeschouwers hutjemutje stonden, was de zogeheten Fast Lane. Een afgezette strook van zo’n meter breed waar medewerkers konden lopen, maar ook toeschouwers van en naar de Golden Circle, het gedeelte dichter bij het podium. En dus ook die man met de duim omhoog.
Vaak genoeg heb ik meegemaakt dat aan mij wordt gevraagd of ik het naar mijn zin heb. Of dat mijn aanwezigheid op zich al wordt bewonderd. Zo kom ik met enige regelmaat voor een concert in Hedon. Daar heb ik al vaker gehoord, soms begeleid met een schouderklop, hoe tof of zelfs dapper het is dat ik bij het concert aanwezig ben. Omdat ik ervan uitga dat iemand dit niet tegen iedere aanwezige zegt, durf ik te concluderen dat dit met mijn symbiotische relatie met mijn rolstoel te maken heeft.
Die avond werd het een ander verhaal toen een kwartier later ook iemand anders langs liep en grijnzend wat naar mij toe riep. Duim omhoog steken kon hij niet, want beide handen hielden een biertje vast. Spontaan kreeg ik er een aangeboden. Kijk, dan hoor je Geert niet klagen.
Meten met twee maten, ik weet het.
