Afwegen

Was het een keuze? Om te beslissen die medicatie te blijven gebruiken was niet makkelijk. Het dilemma speelde vorig jaar augustus of september en voelde als kiezen tussen twee kwaden. Het ene had overduidelijk geen effect, het andere die nare bijsmaak. Dat laatste moest ik maar gaan accepteren.

De aanvankelijke tegenzin werd al snel berusting, want bijwerkingen bleken mee te vallen. Of was dit slechts gewenning? Zeg het maar. Anno nu zit het volledig in mijn systeem; de cocktail van capsules en tabletten die ik inneem. Mijn dagelijkse portie medicatie vulde ik eind vorig jaar aan met allerlei voedingssupplementen en vitaminen, die ik via een alternatief therapeute kreeg aangeraden. Alles samen gaan er per etmaal twee eetlepels met medicijnen en meer naar binnen.

Er werd geopperd om de ‘nieuwe’ medicatie op te nemen in de zogeheten baxterrol, welke ik via de apotheek ontvang. Maar die hou ik liever nog onder eigen regie. Voor wanneer de zenuwpijnen toenemen, dan kan ik zelf de dosering bepalen. Zoals dat afgelopen weken in korte tijd twee keer gebeurde en ik uit paniek een extra tablet kon innemen.

Tot een jaar geleden was een zenuwblokkade voor mij de beste remedie tegen zenuwpijnen. Zo’n blokkade is een stuk omslachtiger dan het naar binnen knikkeren van één of twee pillen, maar eenmaal achter de rug ben ik verlost van pijnscheuten en na afbouwen van de medicatie ook verlost van die pillen dus de bijwerkingen daarvan. Want die versuffing, ik haat het!

Om de pijnen, die zo nu en dan dit de kop opstaken, te bedwingen zocht ik aanvankelijk - dan heb ik het over meer dan 20 jaar geleden - mijn toevlucht tot allerlei medicatie. Uiteindelijk werd Carbamazepine the best of the rest. Behalve dat er weldegelijk resultaat was, voelde Geert zich ook steeds meer slappehap worden. Niet zozeer fysiek gezien, want dat stelde toch al niets voor. Wel ging ik mij in toenemende mate als een dweil voelen.

Aan mijn arts van de Pijnpoli legde ik het dilemma voor. Hij had mij immers aan de Carbamazepine geholpen. Als alternatief stelde hij een zenuwblokkade voor. Wilde ik dat? Feitelijk alles beter dan die keerzijde, dus ja. De eerste onderging ik in 2011. Wat ik zou ondergaan, daar had ik wel een idee van. Toch? Totdat ik de volgende ochtend van de betreffende arts destijds uitleg kreeg wat hij had gedaan. Iets met een naald van 11 centimeter door mijn wang mijn hoofd in. Slik! Maar het resultaat was ernaar. Na de ingreep kon ik na enkele weken die versuffende medicatie afbouwen en pijnvrij verder leven. Dat er steeds een nieuwe blokkade zou volgen, dat wist en accepteerde ik. Soms was dat na twee jaar, ook wel eens na vier jaar.

Tot ik januari 2024 een blokkade onderging die duidelijk weinig effect had. Drie maanden later kreeg ik weer last van zenuwpijnen en volgde een nieuwe blokkade, maar halverwege het afbouwen kwamen ook dit keer de pijnen weer terug. Foute boel en ik besloot om geen blokkades meer te ondergaan en mij aan deze dosering Carbamazepine vast te houden.

Sindsdien ging het goed, tot onlangs dus. Inmiddels alles weer oké. Fingers crossed! Drukte dit

Inleven

‘Dat is lang geleden. Wat leuk om u weer eens te zien.’

Onlangs ging ik naar een wedstrijd van PEC Zwolle. Bij de ingang naar waar ik kan staan werd ik vriendelijk begroet door een soort van coördinator. Ook zij kwam mij bekend voor, omdat ik haar daar wel vaker heb gezien. Maar ik ben gedurende het afgelopen decennium zo’n één keer per seizoen bij een wedstrijd geweest. Dat zij mij herkende vond ik om dezelfde reden daardoor juist nogal opvallend. Hoe dan ook, het was wel leuk om te horen.

Deze situatie schoot mij als eerste te binnen nadat ik besloot dat het dit keer maar eens anders moest. Als ik schrijf over wat er zoal wordt meegemaakt, komt het erop neer dat het vrijwel iedere keer over een negativiteit gaat. Over pech, frustratie, teleurstelling, schaamte, accepteren of moe zijn. Laat ik maar eens proberen om vanuit een leuker perspectief wat te schrijven. Het is namelijk niet alleen maar ellende in mijn huidige bestaan. Sterker, ik heb het prima naar mijn zin met mijzelf en wat ik meemaak. Maar om daarover te schrijven is meestal niet interessant genoeg. Onlangs kwam iemand over de vloer die deze gedachtegang, uiteraard volledig onbedoeld, bij mij verder aanwakkerde. Hij had het over mijn laatste schrijfsels en specifieker, over de poep-ellende wat ik besprak. Hoe ingrijpend die situaties ook zijn en hoezeer die ook bij mijn leven horen, een andere smaak van schrijven zou ook wel op zijn plaats zijn.

De meest recente bron van inspiratie neigt helaas ook weer naar die ’verkeerde’ kant. Samen met mijn bovenbuurvrouw keek ik pasgeleden naar ‘Mar adentro’ (de zee vanbinnen). Een Spaanse film uit 2004 die akelig dichtbij kwam. Het verhaal gaat over een man van ongeveer 50 jaar die al bijna 30 jaar krachteloos in zijn bed ligt. Hij is vanaf zijn nek verlamd, veroorzaakt door een dwarslaesie. Dit als gevolg van een fatale duik vanaf een klif. Hij ligt thuis, boven in zijn kamer en wordt verzorgd door zijn familie. Dit bestaan is voor hem onwaardig en al die jaren wil hij het liefst sterven. Maar euthanasie is in Spanje verboden. In ieder geval destijds en dus voor veel mensen een taboe.

Vooraf wist ik niets over het verhaal. De film stond goed aangeschreven en dat was voldoende. Maar binnen vijf minuten ben ik ingepakt. Wat ik zie is indrukwekkend. Niet volledig uit het veld geslagen, maar ik ben wel wat geraakt. Aan mij wordt gevraagd of ik verder wil kijken. Jazeker, geen probleem. Maar dat klinkt nonchalanter dan het in werkelijkheid is. Tijdens de film is er voortdurend een verbazing in mij. Waarom laat deze man zo zijn hoofd hangen? Ondanks voldoende aanknopingspunten, naar mijn idee. Kom op, pak die kansen! Leef!

Na afloop kan ik in eerste instantie mijn irritatie niet bedwingen. Gelukkig kan ik relativeren, dus in tweede instantie trek ik deze ook maar weer in. Het gaat hier om een andere persoonlijkheid en belangrijker, het is een ander land en een andere tijd. Wat mag ik blij zijn dat ik anno nu in Nederland woon, een rolstoel heb en heel veel andere voorzieningen.

Het kan dus ook anders.