Risico

Het ging destijds volgens mij ook om een verjaardagsfeestje dat ik, net als onlangs, nog eerder dan de dag zelf organiseerde. Mijn vader leerde mij dat dit de goden verzoeken is. Die woorden zijn blijven hangen en worden, indien van toepassing, nog altijd gebruikt. Vaak gekscherend, maar ook serieus. Al ben ik niet vlekkeloos, de daarachterliggende wijsheid van niet het lot tarten, van nooit de huid te vroeg verkopen, hanteer ik zo goed mogelijk. Maar ja, ik ben en blijf ook maar een Geert.

Het gezamenlijke feestje van mij en mijn vader was top! Mooi weer en mooie mensen, woorden en cadeautjes. Zo ontving ik meerdere Podium-cadeaukaarten om die ene bezigheid - ik ga graag naar theater of concert - te ondersteunen. Mag ik dit een hobby noemen? Hoor ik het nu anderen denken of openbaar ik hierbij gewoon mijn eigen vertwijfeling. Want wat een luxe, waar gaat het nog over! Uiteraard gaat bij mij de schaamte er niet over dat ik graag naar een voorstelling of concert ga, maar wel de frequentie hiervan. De tickets groeien immers niet aan de bomen. Waar doet hij het van? Nou, van onder meer die cadeautjes bijvoorbeeld.

Twee jaar geleden ben ik een zogeheten vriend van Zwolse theater geworden. Het enige argument hiervoor was dat ik met deze status een week eerder dan anderen informatie krijg over aanstaande voorstellingen en ook met diezelfde voorsprong alvast tickets kan aanschaffen. Zo ook betreffende het nieuwe theaterseizoen. Er lonkte weer heel wat leuks had ik al gezien. Helaas zijn er per voorstelling slechts enkele rolstoelplekken beschikbaar. Aangezien ik, puur uit eigen belang, mijn potentiële rolstoel-concurrenten wil aftroeven ben ik dus maar vriend geworden.

Om mijn slag te kunnen slaan voor het komende theaterseizoen, maar ook voor concerten die pas in het najaar of nog later zullen plaatsvinden, zal ik risico’s moeten durven nemen. Daarbij niet teveel nadenken is nou niet bepaald mijn kwaliteit. Tijdens het proces van tickets willen scoren zou ik alleen moeten denken aan mijn enthousiasme om aanwezig te willen zijn. Maar naast de pro’s zijn helaas genoeg contra’s te bedenken. Op tijd tickets scoren is niet meer dan logisch. Sommige concerten of anderzijds voorstellingen zijn nou eenmaal heel populair. Wachten kan fataal zijn.

Maar als ik nu al weet dat ik op 8 juni 2026 naar een bepaalde voorstelling ga, ben ik dan de goden aan het verzoeken? Doe ik er wel goed aan om nu al mijzelf zekerheid te garanderen? Gelet op het recentere patroon van mijn aandoening durf ik mijzelf niet te beloven hoe ik er tegen die tijd bij zit of lig. Mijn toekomst is best onzeker en die glazen bol is nergens te koop. Ook al ben ik soms wat vertwijfeld, ik probeer zo positief en veelzijdig mogelijk te leven. Iets met iedere dag kan de laatste zijn. Maar ook daar hoort nou eenmaal enige voorbereiding bij. Dus ook kaartjes kopen. Immers, regeren is vooruitzien.

Trouwens, anders zit ik volgend jaar op 8 juni thuis. Waarschijnlijk niet achter de geraniums, maar wel met een sacherijnige kop, omdat ik niet ben waar ik eigenlijk wel zou willen zijn. Met vrienden in het theater bij Wim Helsen.

Betekenen

Exact 10 jaar geleden waren 80 en 45 een prima aanleiding voor een feestje. Pa en ik, allebei in mei jarig; waarom niet samen die 125 vieren?

Eind vorig jaar vroeg mijn dochter Susanna naar een volgend feest. Immers, 145 was aanstaande en dus een mooie gelegenheid. Gaaf plan! Zo geschiedde dat wij onlangs opnieuw iets gezamenlijks organiseerden.

Voor de verandering wilde ik op zijn verjaardag zelf langskomen, maar dat werd met praktische bezwaren gepareerd door mijn ouders. Mijn rolstoel vergt wel wat ruimte en die is er bij hen in de woonkamer nauwelijks. Dit zie ik ook en dat is absoluut geen probleem. Voor een samenzijn komen zij al jaren gewoon bij mij. Inmiddels zie ik dit als mijn manier van mantelzorg aan hen.

Zondag 4 mei kwamen zij ook bij mij. Bakkie doen, beetje kletsen en weer wat voorbereidend babbelen over het aanstaande feestje. Het zal het beladen karakter van die dag zijn, want toen de onlosmakelijke aan hem verbonden baret werd opgezet kreeg ik die ene situatie. Hij mocht mijn koninklijke onderscheiding wel gebruiken en dan vanavond op de Dam gaan staan tussen de oorlogsveteranen. Na een harde lach salueert mijn vader, met de wandelstok over zijn schouders. Een Kleine anekdote over het fijne contact wat ik met pa heb gedurende de regelmatige bezoekjes aan mij.

Papa, jij betekent heel veel voor mij. Samen met mama heb jij mij een flink eind geholpen in de ontwikkeling tot wie ik ben geworden. Al kan ik inmiddels prima relativeren, terugkijkend kan ik stellen dat mijn leven tot nu toe niet als vanzelfsprekend is verlopen. Uiteraard allereerst met mijn aandoening. De impact van multiple sclerose was er eerst op de achtergrond, maar kwam in mijn geval steeds meer op de voorgrond. Zeker zichtbaar, maar ook onzichtbaar. Dan was er ook nog de scheiding en moest ik opnieuw leren om zelfstandig te leven, ook al moest ik fysiek steeds meer inleveren.

Ziekte en scheiding, gecombineerd met een karakter van destijds waarin ik eerder negatief dan positief kon denken, maakten het leven voor mij niet makkelijk. Ondanks die nare fase heb ik mij kunnen vormen tot een ander persoon in een verplicht nieuw leven. Daarbij heb ik de nodige ondersteuning gehad. Van een dagelijks klein pilletje antidepressiva - mijn missing link, welke ik trouwens nog steeds gebruik - tot praten met een psychiater, een mannenpraatgroep en met vrienden.

Het was moeilijk en ik heb zo vaak willen stoppen met doorzetten. Op die cruciale momenten was jij er voor mij. Dan denk ik aan onze gespreken - thuis of op dat bankje bij park Het Engelse Werk met uitzicht op de IJssel. Die zal ik nooit, nooit vergeten. Ooit gaf jij mij een schilderij van een engel die de hand op een schouder legt van een persoon. Het zou de engel Gabriël zijn. Zie het ook als de zorg die over jou waakt, zei jij mij. Misschien ben jij wel mijn reddende engel?

Wanneer mama en jij bij mij komen, geniet ik daarvan. De gesprekken, lulkoek over het alledaagse, grapjes maken en het herinneringen ophalen. Maar ook de eeuwige taalspelletjes om onze hersenen te kraken.

Pa, ik hou van jullie!