Louis

‘En links zien jullie de rijkste bewoners van Parijs.’ Sinds een halfuur rijdt de bus stapvoets over de Boulevard Périphérique, de rondweg van Parijs. Behalve de chauffeur zitten er acht vrijwilligers en negen deelnemers in de bus. Met De Zonnebloem maak ik een reis van zes dagen naar Parijs. Onder de indruk van de als mieren door elkaar krioelende auto’s op de in totaal acht rijbanen, schrik ik op als ik geattendeerd wordt op een ander schouwspel. Dat wat ik zal gaan zien zal mij het hele verblijf in Parijs bijblijven. Aan de overkant van de weg staan enkele krotten, ongeveer tien meter van het ook aan die helft bijna stilstaande verkeer. Van planken en plastic zeil lijken bouwsels te zijn gefabriceerd. Er zitten een aantal mensen bij elkaar en ik zie ook kinderen. Dit associër ik met Rio de Janeiro of Johannesburg, niet met Parijs.

Voor aanvang van de reis had ik al wel een idee wat ik zoal te zien zou krijgen. Dat kan ook niet anders, want Parijs is één brok highlights. Teveel voor de vier volle dagen dat ik hier zou verblijven. Trouwens, ik word al moe bij de gedachte overal langs te moeten jakkeren. Er was een potentieel programma, waar echter van kon worden afgeweken. Maar de gemaakte keuzes bevielen mij wel, het voldeed aan de enkele wensen die ik had. Niets bijzonders, gewoon een toerist kunnen zijn. Eind jaren ‘70 ben ik met mijn ouders ook enkele keren in Parijs geweest. Ik kan mij er nog iets van herinneren, maar de foto’s in mijn fotoalbum bevestigden deze gedachten.

Behalve een to-see-list had ik ook een to-do-list. Vanaf het moment dat ik bekend maakte naar Parijs te gaan had Susanna enkele verzoeken aan mij. Of ik een Vogue Paris mee wilde nemen en of ik in sjieke winkels meeneemtasjes wilde ‘scoren’. Als er hoe dan ook maar bekende namen op zouden staan.

Na de Basilique du Sacré-Cœur en de Tour Montparnasse, gecombineerd met sightseeing vanuit de bus, bezochten wij op dag drie het Musée du Louvre. Achteraf bezien een dag waarop de naam Louis centraal zou staan. Het begon toen de bus nog geen vijf minuten na vertrek weer ondergedompeld werd in de chaos van het verkeer. De vele auto’s lijken geen rekening met elkaar te houden en passeren elkaar van alle kanten. Maar daarbij wordt opvallend weinig geclaxonneerd, alsof men berust in de hopeloze situatie. Midden op de weg zie ik een het verkeer regelende agent druk gebarend staan. Het lijkt een onmogelijke opgave, maar toch gaat er niets verkeerd. Ik moet denken aan de acteur Louis de Funès en ik krijg een glimlach om mijn mond.

In het grootste museum ter wereld zie ik de Mona Lisa en nog duizenden andere beelden en schilderijen. Ik ontdek dat Louis ХІV, uiteraard ook veelvuldig in een kunstvorm vastgelegd, besloot om het Louvre als koninklijk paleis te verruilen voor het paleis in Versailles. Het Louvre kwam leeg te staan en kreeg de functie van museum.

Daarna wilde ik nog ‘even’ naar de Place Vendôme, de PC Hooftstraat van Parijs, maar dan in het kwadraat qua omvang en luxe. Bij Louis Vuitton en Dior weet ik met moeite de gewenste papieren tasjes te bemachtigen. De Vogue Paris verkopen ze daarentegen bij vrijwel iedere kiosk.

Zaterdags, op weg naar huis, kan ik terugkijken op een geslaagde week. Veel gezien, een goede zorg ontvangen en Susanna’s wensen vervult. Mission: complete!