Damocles

Grètverdrèkke of soortgelijk terminologie en hoogstwaarschijnlijk wel een aantal gradaties zwaarder aangezet was wat er uit mijn strotje klonk. Gedurende de maand februari werd ik in toenemende frequentie getriggerd tot het produceren van deze kreten. Ongetwijfeld gecombineerd met één of meerdere slaken van pijn.

Overigens was hierbij enige demping juist wel verstandig geweest, wat mij helaas niet altijd lukte. Niet alleen omdat mijn dochters ook wel eens in huis waren en konden meegenieten. Uit eerdere ervaringen wist ik dat door het uit volle borst kermen van de pijn ik mijzelf alleen maar meer kon kwellen.

Als het zwaard van Damocles, er viel geen peil op te trekken. Of ik nu aan mijn koffie nipte, snoeihard mijn tanden elektrisch reinigde of in stilte een emotie wegslikte, iedere beweging in mijn mond kòn weer tot een kortsluiting leiden. Maar misschien ook niet.

Het werd mij steeds duidelijker dat een eerder opgeworpen blokkade verloren was gegaan. Dan heb ik er in ieder geval langer profijt van kunnen hebben dan de betogers op het Vrijheidsplein in Kiev. Hun opgebouwde barricadering werd al na een paar dagen door de oproerpolitie weer afgebroken. In mijn geval gaat het om een zenuwblokkade, ongeveer 450 dagen geleden en per injectie toegebracht. Maar dan wel met een naald van minimaal 12 cm, die vanaf mijn kaak door mijn hoofd geleid werd.

Uiteraard had ik deze concrete informatie vooraf niet paraat, want dan was de ingreep er waarschijnlijk nóóit gekomen. De angst voor een enge ingreep aan mijn hoofd maakte wel dat ik het steeds maar weer verhogen van de pijnbestrijdende medicatie prefereerde boven het spijkers met koppen slaan. December 2012 ging ik echter toch overstag, want de pillen waren niet meer afdoende, ondanks een steeds maar toenemende dosering

Mijn MS-verpleegkundige had mij een paar jaar geleden al eens gewezen op de waarschijnlijke oorzaak. Maar zolang ik pijnen kon bestrijden met medicatie, kreeg dat dus de voorkeur. Dit uiteraard in samenspraak met mijn neuroloog en een anesthesioloog, In mijn geval ontstaan de pijnen, ik voel ze in mijn linker onderkaak, in de Nervus Trigeminus (drielingzenuw). Deze bevindt zidrukte metich tussen de schedel en de hersenen bevindt, ongeveer halverwege de lijn van neus naar oor.

Nadat ik de zenuwblokkade eenmaal had ondergaan, ondervond ik als de twee allergrootste voordelen dat ik weer zonder èn pijnscheuten èn medicatie door het leven kon. De MS kan mij gestolen worden, als de pijn maar weg is. En van die medicatie werd ik er zo duf als een konijn. Oftewel, dit had ik eerder moeten doen.

Op de site las ik precies wat ik aan anderen wel eens probeerde uit te leggen: Heftige pijnsteken worden hierbij als elektronische stroomstoten ervaren, veroorzaakt door prikkels, zoals tanden poetsen, eten, praten, scheren of koude wind. De pijn kan plotseling verdwijnen en vervolgens na een kortere of langere periode weer terugkeren.

Begin maart moest ik constateren dat het zwaard van Damocles dus toch was gevallen. Deze dramatisch aangezette zin wil niet anders zeggen dan dat de zenuwblokkade kennelijk is uitgewerkt. Meteen overlegt en een nieuwe afspraak gemaakt. Eind maart ‘mag’ ik weer opdraven voor een zenuwblokkade.

Doorsnijden is geen optie. Althans, nog niet!