Hittepit

Weer eens wat zwetsen, dat wil ik. Niet omdat ik zo nodig mijn gedachtewereld wil etaleren. Ook niet omdat ik mijn emoties van verdriet en irritatie een plek moet geven. Overigens helpt het omzetten van die gedachtewereld op digitaal papier mij wel om emoties te ordenen en daarom zichzelf te laten zijn. Wèl zou ik dolgraag een volgende blog fabriceren, omdat schrijven mij voldoening geeft. Het is tegelijkertijd met een zinvolle besteding van mijn tijd ook nog eens gewoon een prettige manier van uiting geven aan mijn creativiteit. En een beetje hersenkraken kan nooit verkeerd.

Voor alle duidelijkheid, ik heb meer dan genoeg emoties in mijn hoofd ronddwarrelen, welke ik echter niet allemaal in het openbaar mag of wil brengen. Mede om die reden blijft het voor mij zoeken naar de juiste, wel bruikbare inspiratie om over te schrijven. Omdat ik nu eenmaal vooral veel over mijzelf weet, heb ik ervoor gekozen om alleen vanuit mijn eigen persoontje te schrijven. Over wat ik zoal meemaak, met MS in een vrijwel onvermijdelijke bijrol. Nee, de woorden rollen niet altijd spontaan uit mijn koppie. Mijn belevingswereld houdt ook ergens op.

Door mijzelf in enige mate een druk op te leggen maak ik het er niet eenvoudiger op. Ook al ben ik aan niks of niemand enige verantwoording verschuldigd, stiekem verwacht ik van mijzelf om met enige regelmaat een verhaaltje te produceren. Ik besef dat het absoluut geen ramp is als de teller even stil blijft staan. Een tijdje geleden, na een compliment van mijn vader over mijn blogproductie, kon ik niet anders dan mijn respect uitspreken over hoe hij als predikant iedere week een lap tekst moest realiseren. Heb ik een writersblock? Misschien een beetje, een blockje? De behoefte is er al een paar dagen, het neigt naar drang. Maar waarover? Mijn ervaring is dat die ingeving zich vanzelf aandient. Dan ontspruit er zich ergens tussen mijn oren opeens een woord, waarop ik dan los kan gaan. Maar aan dat rustig afwachten ga ik nu toch twijfelen.

In gedachten ben ik al tig keer begonnen, met vrijwel voortdurend hitte of warmte als ingrediënten. Een beetje afgezaagd, maar onvermijdelijk. Ook ik ben geen fan van deze temperaturen. Tegen de avond waag ik het om naar buiten te gaan, overdag sluit ik mij op. Daarmee ben ik wel braaf aan het Nationaal hitteplan. Ik ben plichtsgetrouw, aangezien ik als chronisch zieke tot een risicovolle doelgroep behoor. Wat een eer! Nee, aangezien heel Nederland al in rep en roer was, zal ik er niet nog een schepje bovenop doen. Dit onderwerp valt dus ook al af

Hooguit zou ik kunnen vermelden dat zelfs ik het ‘s nachts warm heb, of beter gezegd: niet koud. Ik heb namelijk het afgelopen halfjaar geconstateerd dat ik mijzelf tot een koukleum aan het ontwikkelen ben. Tot aan twee à drie maanden terug waren de nachttemperaturen soms niet ver boven het vriespunt. Ook al mag men dit zeker niet Siberisch noemen, toch lag deze meneer vaak met sokken aan in bed, soms zelfs ondersteund door een hittepit. Een wat? Een warmtekussen. Slapen en koude voeten gaan nou eenmaal niet samen.

Ben benieuwd of de hittepit ook in een vriezer kan worden gelegd?