Jeuk

″Getverdrerre!″ Ik ben mijn voordeur nog niet uit of er ligt een spinnenweb over mijn gezicht gedrapeerd. En nu? Weer naar binnen rijden om hulp aan te vragen met de kans dat ik dan weer een tijdje moet wachten, daar heb ik geen zin in. Dus enigszins gruwelend wordt de jeuk doorstaan. Misschien is het gewenning of ik ben gewoon heel stoer, maar nadat ik tot twintig heb geteld is het irritante gekriebel verdwenen.

Het zou wel eens waar kunnen zijn dat ik mijzelf iets beter moet voorbereiden als ik van plan ben om, een frisse neus halend, de deur uit te gaan. Geheel spontaan iets dergelijks ondernemen is niet verstandig. Al vaak ben ik mijzelf daarbij tegengekomen. Aan de andere kant, een ongeluk zit in een klein hoekje. Oftewel, ik kan niet overal aan denken. Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Afgelopen zondagmiddag neig ik naar verveling, ook al komt dat woord officieel niet bij mij voor. Ik heb altijd wel wat te doen en anders zorg ik dat ik wel wat te doen heb. Naar buiten toe, draag ik mijzelf op. Enkele minuten later, een paar honderd meter onderweg, rijst bij mij de vraag op of spinnetjes de emotie wraak kennen. Ik voel namelijk wederom wat kriebelen op mijn gezicht en hoewel ik er naast kan zitten, het zal mij niks verbazen dat dit het spinnetje is wiens spinnenweb ik zojuist had verruïneerd. Wellicht hield dit klotebeestje zich eerst nog ergens op mijn hoofd schuil, maar was het nu tijd om wraak te nemen door fijn over mijn gezicht te wandelen, wetende dat ik hem er toch niet af kan vegen.

Waarschijnlijk is het kleine monster van mijn gezicht afgevallen, gesprongen of gewaaid. Maar opeens voel ik niets meer van zijn geterroriseer. Lang kan ik hier niet van genieten, want even verderop, ik heb net besloten om een langere route te nemen, belanden er enkele pluisjes op mijn neus en daaromheen. Ze blijven plakken en ik word gek van het gekriebel. Hoe het proces verloopt dat zich op dat moment in mijn lichaam afspeelt weet ik niet exact. Wat ik wel weet is dat mijn lichaam volledig verkrampt.

Maar dan komt het meest vervelende, mijn ogen beginnen te tranen. Dat betekent foute boel. Ik heb hier vaker last van, waarbij het voelt alsof mijn waterlanders zo uit de Dode zee geïmporteerd zijn, oftewel beladen met een overdaad aan zout. Mijn ogen branden, ik kan ze nauwelijks openen vanwege de pijn. Behoorlijk balend besluit ik dat er niks anders op zit dan terug te gaan. Het ziet er waarschijnlijk niet uit. Met betraande ogen, die ik het liefst dichtgeknepen hou, rij ik enigszins zigzaggend naar huis. Er zijn veel mensen buiten en ik hoor ze zich afvragen wat daar voor een malloot rijdt, met de ogen dicht een rolstoel besturend. Heel even voor ik de neiging om iemand aan te klampen, maar doe dat niet. Eigenwijs?

Thuis gekomen is alles al vrij snel weer opgelost. Ik ga niet meer op pad, geen zin meer in. Ik ga maar schrijven, want er is ondertussen genoeg inspiratie voor een nieuwe blog.