Wens

′Ik zou je willen vragen het eens een keer met mij te wagen, maar ik weet niet hoe.

Hij weet niet hoe, hij weet niet hoe, hij weet niet hoe.′

Benny Nijman galmt door mijn hoofd. Er zijn ergere dingen, maar graag zie ik dit stoppen. De oorzaak hiervan ligt overigens gewoon bij mezelf. Over associëren gesproken!

Onlangs stuitte ik op een digitaal schrijfsel van eigen hand. Hoewel zo’n drie jaren oud, het was nog steeds actueel en dat zal het altijd wel blijven. Iemand anders zou er waarschijnlijk niets van hebben begrepen, ik kon het meteen plaatsen. Geen duidelijke tekst, maar een brei aan losse woorden, waarvan alleen ik de samenhang kende. Geheel toevallig was deze vondst trouwens niet. De tekst zat ergens verstopt in mijn laptop, welke ik qua bestanden aan het uitspitten was. Op zoek naar mijn verleden, onderwijl bepalend wat ik wilde behouden en wat deleten.

autorijden              joggen                   voetballen

stofzuigen             afwassen                volwaardig papa zijn

kamperen              dansen                   spontaniteit

knuffelen              cd aanzetten           aan warme koffie nippen

vrijen                   zwemmen                koken          

…                          …                          …

De lijst was een opsomming van dat wat ik niet meer kan, maar nog wel heel graag zou willen. Maar ja, ik weet niet hoe? (Hij weet niet hoe…) Onderwijl had ik de ervaring dat het helpt om bij het voelen van negatieve emoties van je af te schrijven. Vermoedelijk was ik destijds, terwijl ik frustraties via de microfoon aan mijn beeldscherm toevertrouwde, niet op mijn positiefst. Enigszins only-the-lonely en dat betekent meestal verre van realistisch. Het bekende glas, wat nog minstens half vol is, was op dat moment half leeg. Kon ik nog maar zus, wat zou ik nog dolgraag zo.

Anno nu ben ik qua accepteren van mijn situatie flink gegroeid en is het verdriet, hoewel aanwezig, minder groot. Ook al zou ik nog steeds zielsgraag willen kamperen, dansen, vrijen of stofzuigen. De wensen blijven, ik ben reëler geworden. Een aantal jaren terug heb ik vaak zat gedacht dat ik de situatie waarin ik moet leven wel kon aanvaarden. Maar ondertussen weet ik wel beter. Ik zal het leven moeten nemen zoals het is. Volledig accepteren, kan dat überhaupt wel? In vergelijking met toen leef ik, meestal dan, bewuster. Ik onderneem minder, maar ben eerder tevreden.

Tot een jaar of 10 geleden ging ik met enige regelmaat naar het gebied tussen Zwartsluis en Ossenzijl, Giethoorn en Blokzijl. Met vrienden huurden wij dan een fluisterboot, later een sloep. Een weekendje varen, met elkaar plezier hebben en bier drinken. Dit als alternatief voor het wandelen met rugzak, het wild kamperen in de bossen, wat fysiek niet meer lukte. Om weer eens in de Weerribben of op één van de meren te gaan varen stond, hoe leuk dat toen ook was, niet op die lijst van verlangen. Toch liet ik juist dit, als zijnde een wens, gebeuren.

Onlangs huurde ik de Groene Wens Boot, een rolstoeltoegankelijke boot waarmee in de Weerribben gevaren mag worden. Samen met onder andere mijn meiden had ik een mooie dag. Verre van spectaculair, wel zeer gezellig en met boven verwachting zeer mooi weer.

Met een beetje fantasie is in mijn leven nog veel, heel veel mogelijk!