Prioriteit

Zowaar, hulp was aanstaande. Hoe laat? Daarover kon niets beloofd worden. In feite was vrijdagmiddag om 16.55 een kansloos tijdstip om naar Welzorg te bellen. Toch deed ik het, gedreven door frustratie en lichtelijk in paniek. Mijn kinbesturing werkte nog, maar voor hoe lang? Dus graag zag ik een deskundig iemand komen. Het liefst direct.

″Wilt u echt niet langer wachten? De monteur is waarschijnlijk wel klaar met eten en naar u onderweg.″ Misschien onterecht, maar ik meen aan de stem te horen dat ze het raar vind dat ik de anderhalf uur geleden gedane melding wil annuleren. Waarom ik niet zei dat ik om 19.15 de bus wilde pakken voor een avond uit weet ik eigenlijk niet.

Enkele uren daarvoor was ik op weg naar het winkelcentrum. Alweer? Komt die man nog wel eens ergens anders dan in dat eeuwige boodschappenbolwerk? Verdorie, maar dan iets zwaarder aangezet, reageerde ik toen ik constateerde dat de kinbesturing toch echt nogal makkelijk wegzakte. En dan ben ik compleet uitgeschakeld. Gisteravond constateerde ik dat ook al, maar toen werd dat overruled door andere ellende. First things first!

Maandagmiddag werd mijn rolstoel gehaald voor enkele aanpassingen, welke een vorige keer niet waren uitgevoerd. Toen woensdagmiddag de rolstoel terugkwam en ik daar weer plaats in nam, stond het apparaat na 6 of 7 centimeter rijden weer stil, wat op de display werd onderbouwd met power down. Ja, dat was wel duidelijk! Maar wat het betekende? Mijn karretje kwam toch net uit de werkplaats. Dezelfde Kees als twee weken terug zei dat de accu leeg was. Wel raar! Wat zouden the boys van de werkplaats met mijn bolide en haar accu hebben uitgevroten?

Na een avond en een nacht stroom tanken was mijn verbazing groot en mijn wanhoop nog meer, toen de volgende dag bij (jaja, daar-is-ie-weer) het winkelcentrum de rolstoel wederom met een power down stilstond. De accu nu al leeg? Kanniewaarzijn! Een viavia gecharterde krachtpatser bracht mij, de rolstoel in zijn vrij gezet, naar huis. Daar zou ook een monteur van Welzorg komen. Ondertussen hoopte ik die avond wel de diplomering van mijn dochter te kunnen meemaken.

Voor een eerste, prille Welzorgmonteur was mijn rolstoel abracadabra, een tweede wist het euvel na lang zoeken te vinden en op te lossen. Niks lege accu, een kabelbreuk! De taxi kon vanaf 18.00 komen, dus toen de monteur om 17.40 klaar was en ik daarna ook nog 10 minuten op assistentie moest wachten, ontstond er wel enige stress. Desondanks belandde ik opgefrist en al in de op tijd gearriveerde taxi. Zonder avondeten weliswaar, maar dat nam ik maar voor lief.

Op weg naar die taxi vermoedde ik dat het volgende euvel zich aandiende, maar daar wilde ik nog maar even niet aan. De volgende dag wist een medewerker van Fokus middels een houtje-touwtje constructie mijn kinbesturing op zijn plaats te houden. Maar ‘s middags werd het euvel weer groter. Met het weekend voor de deur besloot ik toch maar Welzorg te bellen. Ook om 17.45 en 18.15 werd mij gezegd dat de hulp toch echt aanstaande was. Even later belde ik toch maar af.

Die avond koos ik voor mezelf.