Reageren

‘Volgens mij vertel ik hier mijn verhaal en zoek ik wat herkenning. Ik snap jouw reactie niet.’ Deze woorden kreeg ik op mijn bord. Iemand had op Facebook haar wanhoop en twijfels geuit. Met mijn reactie hierop sloeg ik kennelijk de plank mis. Klemtoontekens ontbraken dan wel, ik kon ze overduidelijk invullen. Haar boodschap aan mij was helder.

Het was op een van de Facebookgroepen rond MS waarop ik las: ’Ik word steeds stijver en heb steeds vaker last van spasmes. (…) Ik wil niet aan de medicijnen, maar ik denk dat ik nu toch beter wat kan gaan slikken.’ Kennelijk was ik niet bij de les, waardoor slechts haar laatste woorden bleven hangen. Mijn eerste reactie, ‘Waarom zou jij eigenlijk medicijnen moeten, lees: willen, gaan slikken?’ gaf ik online aan haar mee. De daarachterliggende gedachte was, omdat ik naar volle tevredenheid zelf geen medicijnen slik, ik dat ook aan haar zou willen aanraden.

Kennelijk werd ik ergens door getriggerd. Ik lees niet vaak wat anderen op bijvoorbeeld Facebook meedelen of vragen, laat staan dat ik reageer. Dat mensen van zich afschrijven of advies vragen is heel voorstelbaar, misschien wel verstandig. Het is zeker geen desinteresse van mij, eerder zelfbescherming. Jaren geleden adviseerde een medisch psycholoog mij dit. Ik was als nieuweling nog ronddolende in de onzekerheid en wilde alles weten. Over mijn ziekte, mijn toekomst, alles! ″Geert, waak voor verzuipen in de zee aan informatie!″ Daar pluk ik nu de vruchten van.

Ondertussen, tig jaren verder, ben ik gevorderd in het accepteren van mijn lot. Ook al kan ik helemaal niets met mijn lichaam en gebruik ik geen medicijnen. Zie het als een voordeel. Veel meer achteruitgang hoef ik niet te verwachten, toch? Hoewel? En de speurtocht naar de juiste medicatie kan ik ook aan mij voorbij laten gaan. Misschien had ik geluk dat ik te horen kreeg dat er voor mijn situatie toch geen pillen of spuiten waren? En misschien ben ik niet strijdlustig genoeg geweest om toch te blijven zoeken? Maar Geert toch, dit accepteert een beetje mens toch niet? Overigens, neurologie heeft mij aanvankelijk heus wel medicatie voorgeschreven, die ik braaf gebruikte. Namen weet ik niet meer. Ik heb hier nooit positief op gereageerd, anders zou ik dat nog wel weten. Ja, ook ik had liever nog kunnen lopen.

Nu het anders is gelopen in mijn leven, denk ik te weten dat het zonde van de tijd is om, en dat tegen beter weten in, te verzanden in een eindeloze strijd tegen het beter worden. Ik propageer zeker niet om passief te worden, laat staan op te geven! Maar vergeet niet te leven. Probeer ruimte te geven aan een acceptatieproces en bouw op wat er nog is. Denk in mogelijkheden! Heb ik gemakkelijk praten? Dat zou kunnen! Begrijp me goed, ik wil niemand kwetsen. Weet dat ik inzie dat het verloop van de ziekte bij mij zich enigszins of juist geheel anders heeft ontwikkeld dan bij jou of u. Als mijn leven net even anders was verlopen, dan… Tja, wat dan? Ik ben ik, nu is nu.

Een volgende keer zal ik beter lezen voordat ik antwoord geef.